ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 66

บทที่ 66 เธอกล้าดียังไงถึงไปคิดสู้

เจียงสื้อสื้อไม่รู้ว่าตัวเองเป็นอะไร ทุกครั้งที่สงบสติอารมณ์ลงได้ก็อยากที่จะอยู่ห่างจากจิ้นเฟิงเฉิน แต่พอเจอเขา ในใจกลับสั่นกระสับกระส่ายขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้

หรือว่าตัวเองจะรักเขาเข้าจริงๆแล้ว?

เจียงสื้อสื้อนอนคิดไปคิดมา ไม่รู้ว่าผ่านไปนานเท่าไร จึงได้หลับไป

……

วันถัดมา ทั้งสามคนกำลังนั่งทานอาหารเช้ากันที่โต๊ะ

ภาพเมื่อวานยังคงลอยอยู่ในหัวเป็นฉากๆตอนๆ เจียงสื้อสื้อรู้สึกอึดอัดไม่น้อย สายตาของเธอชำเลืองไปมองจิ้นเฟิงเฉินนิ่งๆอย่างช่วยไม่ได้

ส่วนผู้ชายในตอนนี้ทำเหมือนกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น ก้มหน้าทานอาหารด้วยท่าทางสง่างาม

เจียงสื้อสื้อแอบด่าท้อตัวเองในใจ ก็แค่จูบจูบเดียว? จะคิดเยอะไปทำไม

ครั้งก่อนก็เป็นเพราะว่าดื่มมากไป ครั้งนี้ก็เหมือนกัน

หลังจากทานอาหารเสร็จ วันนี้เป็นวันหยุดสุดสัปดาห์ เสี่ยวเป่าไม่ต้องไปเรียน แต่เจียงสื้อสื้อยังมีธุระที่ต้องไปทำที่บริษัทต่อ จิ้นเฟิงเฉินไปส่งเธอที่บริษัท

บนรถ ทั้งสองพูดคุยกันไม่กี่ประโยค บรรยากาศอึดอัดไม่น้อย ในที่สุดก็มาถึงทางเข้าบริษัทจิ่นซื่อ ขณะที่เจียงสื้อสื้อกำลังจะลงรถ ก็ได้ยินจิ้นเฟิงเฉินเอ่ยปากพูดขึ้น“ตอนค่ำผมมีงานเลี้ยง ก็เลยจะไม่พาเสี่ยวเป่าไปหาคุณแล้วนะ”

“อื้อ”เจียงสื้อสื้อพยักหน้า แล้วก็ไม่ได้มีความคิดอะไรอื่นอีก

เธอลงรถ แล้วเดินเข้าบริษัทไป หลังจากที่มาถึงโต๊ะทำงาน ก็เริ่มลงมือทำโปรเจกต์หยุนซานต่อ

เจียงสื้อสื้อที่นึกว่าวันนี้ก็จะผ่านไปแบบนี้ไม่มีอะไรเกิดขึ้น จนกระทั่งถึงช่วงบ่ายสี่โมงกว่า เธอได้รับโทรศัพท์จากจิ้นเฟิงเหรา

“คุณชายรองจิ้น มีอะไรเหรอคะ?”เจียงสื้อสื้อถามขึ้นด้วยความสงสัย

อีกฝั่งมีเสียงที่รุกรี้รุกรนของคุณชายรองจิ้นดังขึ้นมา“คุณเจียง ตอนนี้ผมอยู่ข้างล่างบริษัทของคุณ มีเรื่องด่วน ต้องการความช่วยเหลือ คุณช่วยลงมาโดยเร็วเลยได้ไหม?”

“หือ?”เจียงสื้อสื้อลงไปข้างล่างด้วยความสงสัย จากนั้นก็ถูกจิ้นเฟิงเหราลากขึ้นรถไป

รถแล่นออกไปจากล่างตึกบริษัทของเธอ เห็นท่าทางของจิ้นเฟิงเหราแล้ว เจียงสื้อสื้อก็ยิ่งสงสัยขึ้นไปอีก

“เกิดอะไรขึ้นกับเสี่ยวเป่าใช่ไหม? หรือว่าจิ้นเฟิงเฉินเป็นอะไร?”

เจียงสื้อสื้อเอ่ยปากถามขึ้นด้วยความกังวล แต่ท่าทางนี้ของจิ้นเฟิงเหราดูเหมือนกับไม่ได้เกิดเรื่องอะไรขึ้นเลย！ท่าทางเหมือนกับกำลังจะไป……ออกรบที่ไหน

“ไม่ใช่ เสี่ยวเป่ากับพี่ชายของผมไม่ได้เป็นอะไร！แต่มีเรื่องที่ใหญ่กว่านั้น”

พูดพราง จิ้นเฟิงเหราก็เร่งความเร็วขึ้นไปอีก

เจียงสื้อสื้อตามเขาไปจนถึงคลับเฮาส์ความสวยความงามที่ชื่อว่าSD อย่างงๆ

หลังจากเจียงสื้อสื้อถูกเขาลากเข้าไปด้วยสีหน้ามึนงง จิ้นเฟิงเหราก็เปิดปากกำชับพนักงาน

“รีบแต่งตัวให้กับคุณผู้หญิงท่านนี้ แต่งให้สวยที่สุดเท่าที่จะแต่งได้”

“ได้ค่ะ คุณชายรองจิ้น”

เจียงสื้อสื้อยืนมองจิ้นเฟิงเหราด้วยสีหน้าอึ้งตะลึง“เดี๋ยวสิ คุณชายรองจิ้น นี่คุณจะทำอะไร?”

มาแต่งตัวให้เธอ นี่คือสิ่งที่เขาบอกว่าเป็นเรื่องใหญ่อย่างนั้นเหรอ?

“เดี๋ยวคุณก็รู้เอง”

เจียงสื้อสื้อถูกพนักงานลากเข้าไปห้องเดี่ยว หลังจากถูกจับใส่นู่นจับแต่งนี่อยู่ประมาณครึ่งชั่วโมงกว่า บำรุงผิวพรรณ แต่งหน้า จัดทรงผม สวมชุดพิธีการ……

หลังจากเดินออกมาจากห้องแต่งหน้า จิ้นเฟิงเหราอึ้งตะลึงกับเจียงสื้อสื้อที่ถูกจับแต่งองค์ทรงเครื่องจนเสร็จเรียบร้อยแล้ว

นี่……นี่คือพี่สะใภ้ของเขาจริงๆใช่ไหม?

แค่กๆ จิ้นเฟิงเหราสบถออกมาอย่างช่วยไม่ได้ สายตาของพี่ดีจริงๆ เจียงสื้อสื้อที่ไม่ได้แต่งตัวจัดเต็มก็ดูดีน่าดึงดูดแล้ว พอแต่งออกมา ก็ดูสวยงามน่าสะดุดตาขึ้นไม่น้อย

จิ้นเฟิงเหรายิ้มด้วยความพออกพอใจ

“คุณเจียงสวยมากจริงๆ”เขาดูนาฬิกาในข้อมือก่อนจะเปิดปากพูดขึ้นต่อ“ไปกันเถอะ！ใกล้จะถึงเวลาแล้ว”

เจียงสื้อสื้อที่ถูกจับเสริมเติมแต่งไปหนึ่งยกใหญ่ ก็จ้องเขม็งดูเหมือนว่าเธอจะถูกลากตัวไปอีกแล้ว ในที่สุดก็ทนไม่ไหวอีกต่อไป

“คุณชายรองจิ้น คุณคิดจะทำอะไรกันแน่?”

บอกว่ามีเรื่องด่วน แล้วก็พาตนเองมาแต่งตัวอะไรแบบนี้? แล้วหลังจากนี้ล่ะ……มันดูน่าสงสัยไปหมด！

จิ้นเฟิงเหรายิ้มๆอย่างเดาอารมณ์ไม่ถูก“คุณเจียง อย่าเพิ่งโกรธสิครับ ผมต้องไปงานเลี้ยงงานหนึ่ง ต้องการคู่ควงไปด้วย”

เจียงสื้อสื้อมองบนอย่างหมดคำพูด เขาต้องการคู่ควงแล้วมาหาเธอเพื่ออะไร?