ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 67

บทที่ 67 พวกเขาเหมาะสมกันขนาดนั้น

ผ่านไปสักพัก เจียงนวลนวลรู้สึกสบายใจลงมาก

หลานซือเฉินก็ยิ้มออกแล้ว

พวกเขายังที่นึกว่าเจียงสื้อสื้อจะสามารถกลายเป็นคุณผู้หญิงของตระกูลจิ้นได้จริงๆ ตอนนี้ดูท่าแล้ว บางทีจิ้นเฟินเฉินอาจจะเห็นเธอเป็นแค่ของเล่นก็เท่านั้น

ขณะที่ทั้งสองกำลังพูดคุยกันอยู่นั้น ประตูของานเลี้ยงก็ถูกเปิด ต่อมาก็มีเงาของคนสองคนปรากฏออกมาให้เห็น

“นั่นคือเจียงสื้อสื้อ?”แววตาของหลานซือเฉินแฝงไปด้วยความตกใจ ดูเหมือนว่าจะถูกเธอที่แต่งกายสง่างามแบบนี้ทำให้อึ้งตะลึงไป

เจียงนวลนวลมองตามไป จู่ๆเธอก็โมโหเดือดดาลขึ้นไม่น้อย แต่พอชำเลืองตาไปมองซูชิงหยิงและจิ้นเฟิงเฉินที่อยู่ในงาน จู่ๆเธอก็ยิ้มออกมาทันที

“คืนนี้มีอะไรสนุกๆให้ดูแล้วสิ”

เจียงนวลนวลเขย่าแก้วที่อยู่ในมืออย่างช้า งานเลี้ยงในคืนนี้ไม่ได้มาสูญเปล่าจริงๆ

……

เจียงสื้อสื้อน้อยมากที่จะมาปรากฏตัวในงานเลี้ยงแบบนี้ แต่ถ้ามาปรากฏตัวแล้วล่ะก็ จะดึงดูดสายตาผู้คนจำนวนไม่น้อย

ผมยาวๆของหญิงสาวรวบเก็บขึ้น เธอที่ปกติแล้วจะหน้าสดตลอด ตอนนี้แต่งหน้าอ่อนๆ ภายใต้คิ้วที่เรียงดั่งใบหลิว คือดวงตาที่ใสเป็นกระกายวับวาว สันจมูกโด่ง ริมผีปากที่แดงระเรื่อ ทุกจุดดูสวยไปหมด

ชุดเดรสยาวสีครีมรับกับเรือนร่างที่สูงเพรียวของเธอ เข็มขัดตรงช่วงเอวรัดให้เห็นสัดส่วนที่โค้งเว้า ชายกระโปรงยาวแผ่ออกบนพื้นราวกับน้ำที่แผ่กระจายออก

ภายใต้แสงส่องสว่างที่ส่องลงมาจากโคมไฟ เธอดูสวยสง่า หรูหรา งดงามจนทำให้คนแทบจะหยุดหายใจ

การมาถึงของเจียงสื้อสื้อ ให้ความรู้สึกเหมือนกำลังสะกดคนทั้งงานอยู่ ผู้คนต่างพากันมองเธอแล้วก็ซุบซิบกัน ในตาเผยให้เห็นความประหลาดใจไม่น้อย

“ว้าว！สวยมาก！”

“ไม่รู้เลยนะเนี่ย！อยากจะเข้าไปขอที่ติดต่อเลย รู้สึกว่าดูดีมีสไตล์มากว่าซูชิงหยิงอีกนะเนี่ย！”

“เอ้า ไม่เห็นเลยว่าคุณชายรองจิ้นก็ยืนอยู่ข้างๆเธอด้วย！”

“ไม่รู้ว่าเป็นคุณหนูจากตระกูลไหนกัน”

……

ซุชิงหยิงมองตามสายตาของทุกคน ชะงักไปเล็กน้อยก่อนจะหันไปมองจิ้นเฟิงเฉินพร้อมกับถามขึ้น“นี่คือแฟนของจิ้นเฟิงเหราเหรอคะ? สวยมากจริงๆ！”

จิ้นเฟิงเฉินหันสายตาไปมอง ขณะที่ตาหันไปเห็นผู้หญิงที่ยืนอยู่ข้างน้องชายของตัวเองนั้น มือของเขาก็หยุดชะงักเล็กน้อย แววตาดูแปลกไป

“เป็นอะไรเหรอคะ?”

ซูชิงหยิงเห็นแววตาของเขาแล้วรู้สึกแปลกใจ จิ้นเฟิงเฉินไม่ได้พูดอะไร แต่แววตานั่นกลับมองสำรวจเจียงสื้อสื้ออยู่ตลอดเวลา

สำหรับงานเลี้ยงแบบนี้แล้ว เจียงสื้อสื้อรู้สึกไม่ค่อยเป็นตัวของตัวเอง เดินตามจิ้นเฟิงเหราเข้าไปในงาน

เธอมองเห็นจิ้นเฟิงเฉินจากไกลๆ

เขาสวมเสื้อสูทสีดำ ใบหน้าที่หล่อเหลายังคงไร้ซึ่งอารมณ์เหมือนอย่างเคย ทั้งเนื้อทั้งตัวดูมีรังสีของความน่าเกรงขามดูเข้าถึงยากแผ่กระจายออกมา ท่ามกลามผู้คน เขาในตอนนี้ดูโดดเด่นส่องสว่างออกมาไม่น้อย

ทั้งสองสบตากัน เจียงสื้อสื้อรู้สึกอึดอัดในใจ เขามาอยู่ที่นี่ได้ยังไง?