ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 662

บทที่ 662 ไม่มีทาง!

แม่จิ้นได้ยินเช่นนั้น จึงมองค้อนจิ้นเฟิงเหราไปทีหนึ่ง

เขาไม่รู้จะพูดอะไรดี

เห็นสีหน้าของเจียงสื้อสื้อไม่สู้ดีนัก จิ้นเฟิงเฉินจึงเสนอความคิดเห็นขึ้นมา “แม่ อย่ายืนที่ด้านนอกสิ ผมเปิดห้องอยู่ข้างๆนี้ ร่างกายของสื้อสื้อเพิ่งจะฟื้นฟู ยังยืนนานมากไม่ได้”

“เฮ้อ โอเคๆ” แม่จิ้นรีบตอบรับ

หลังจากกลับมาถึงห้อง เถียนเถียนก็รีบวิ่งมาหาแม่จิ้น

พูดด้วยเสียงออดอ้อน “คุณย่า”

เมื่อเห็นหนูน้อยที่เธอคิดถึงอยู่หลายวัน บวกกันท่าทางขี้อ้อน น่ารัก ทำให้ใจของแม่จิ้นแทบละลาย

รีบอุ้มหนูน้อยขึ้นมา แล้วหอมฟอดใหญ่

ละทิ้งความเศร้าในแววตา แล้วพูดขึ้นด้วยความดีใจ “เถียนเถียนของพวกเราโตแล้ว น่ารักขึ้นอีกต่างหาก คุณย่าคิดถึงจะแย่อยู่แล้ว”

ได้ยินที่แม่จิ้นพูด หนูน้อยก็รู้สึกร่าเริงขึ้น

“เถียนเถียนก็คิดถึงคุณย่าค่ะ”

เถียนเถียนหน้าตาน่ารัก ตากลมโตคู่นั้นราวกับดวงดาว

เสียงหวาน ร่าเริง และขี้อ้อน เรียกได้ว่า ใครเห็นก็ต้องรัก

ใจของแม่จิ้นละลายหมดแล้ว รีบอุ้มเถียนเถียนขึ้นมาถามนู่นถามนี่ จิ้นเฟิงเหรามองแบบงงๆ

เขาคิดว่าจะกอดเถียนๆต่อจากแม่จิ้นเสียหน่อย ไม่คิดว่าแม่จิ้นจะอุ้มแล้วไม่ยอมวาง

รอเป็นครึ่งชั่วโมง แม่จิ้นยังไม่มีวี่แววจะปล่อยมือ

จิ้นเฟิงเหราเริ่มนั่งไม่อยู่กับที่แล้ว เห็นหน้าตาน่ารักจิ้มลิ้มของเถียนเถียนแล้วหมั่นเขี้ยว จึงพูดขึ้น “แม่ ให้ผมอุ้มเถียนเถียนบ้าง ผมก็คิดถึงเถียนเถียนเหมือนกันนะ”

ไม่รอให้แม่จิ้นได้ตอบ พ่อจิ้นก็มองด้วยสายตาดุดัน ไม่ยอมให้จิ้นเฟิงเหราได้อุ้มหนูน้อย

พูดด้วยความสะใจ “ไม่ให้แกอุ้มหรอก รอให้แม่แกอุ้มเสร็จก่อน”

“อ้าว…”

จิ้นเฟิงเหราหงอยลงทันที มองดูเถียนเถียนหัวเราะร่า เสียงหัวเราะของเธอช่างน่าฟัง

เขาไม่ยอมแพ้ง่ายๆ จึงพูดแย่งต่อ “งั้นพ่ออุ้มเสร็จแล้วก็ต้องถึงตาผมแล้ว”

ไม่คิดว่าพ่อจิ้นจะหัวเราะแล้วหันมาชี้ส้งหวั่นชีงที่นั่งอยู่ด้านข้างจิ้นเฟิงเหรา

อีกฝ่ายยืดหลังตรง ยกมุมปากขึ้น แล้วพูดด้วยความรู้สึกเหนือกว่า “ยังมีหวั่นชีง รอหวั่นชีงอุ้มเสร็จค่อยถึงตาแก”

จิ้นเฟิงเหรารู้สึกเหมือนถูกทั้งโลกละทิ้ง ตำแหน่งของเขาในบ้านช่างต่ำเตี้ย

เขาลองพูดกับส้งหวั่นชีง เผื่อจะมีความหวังอยู่บ้าง “หรือว่าพวกเราสองคน…”

ไม่ทันรอให้จิ้นเฟิงเหราพูดจบ ส้งหวั่นชีงรู้ว่าเขากำลังจะพูดอะไร

ยิ้มจนตาหยีทั้งสองข้าง แล้วพูดอย่างไร้เยื่อใย “ไม่มีทาง!”

“……”

ส้งหวั่นชีงบึนมาก จึงได้แต่ต่อคิวอย่างเงียบๆ

วันรุ่งขึ้น

แสงแดดที่อบอุ่นยามเช้า ส่องผ่านผ้าม่านเข้ามาในห้อง แสงอาทิตย์สาดผ่ายชนผิวขาวๆของเจียงสื้อสื้อ ตาที่หลับอยู่นั้นเริ่มขยับไปมา

ไม่นานเธอก็ลืมตาขึ้นมา เธอนอนฟุบอยู่ข้างเตียงทั้งคืน รู้สึกปวดเมื่อยเล็กน้อย

เธอไม่สนใจความเจ็บปวดบนร่างกาย ดวงตาทั้งคู่มองยังเด็กน้อยที่อยู่บนเตียง

ในแววตาเต็มไปด้วยความเศร้าและโทษตัวเอง จนถอนหายใจออกมา