ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 665

บทที่ 665 ใครจะคิดว่าเป็นแม่แท้ๆ

จิ้นเฟิงเหรารู้สึกว่าสมองตัวเองคิดไม่ทัน รู้สึกเรื่องนี้มันแปลกๆ เหมือนข้ามตรงไหนไป ทำไมรู้ว่าไม่เสมือนจริง

“ไม่รู้” จิ้นเฟิงเฉินตอบไปตามตรงด้วยสีหน้าเรียบเฉยเช่นเดิม

“อืม”

จิ้นเฟิงเหรานวดขมับด้วยความยอมแพ้

แต่ไม่นาน เขาก็คิดอะไรขึ้นมาได้ “เป็นไปได้ยังไง ตอนนั้นพี่สะใภ้เหมือนจะให้คนอื่นอุ้มบุญ ใครติดต่อเธอมา? หรือจะเป็นพ่อกับแม่?”

ถ้าเป็นพ่อกับแม่จริงๆ ก็ยิ่งยุ่งยากเข้าไปใหญ่

เพราะเหมือนก่อนหน้านี้พ่อจิ้นแม่จิ้นไม่รู้จักกับเจียงสื้อสื้อ และถ้าเธอให้คนอื่นอุ้มบุญแทน พ่อกับแม่ก็น่าจะขัดขวางไม่ให้พวกเขาคบกัน

แต่ทั้งสองไม่ได้ขัดขวาง แถมยังชอบพี่สะใภ้เอาเสียมากๆด้วย

และไม่มีใครมาขัดขวาง จนรู้สึกแปลกๆ

จิ้นเฟิงเฉินมีสีหน้าครุ่นคิด แต่ไม่รู้ว่าเขากำลังคิดเรื่องอะไรอยู่

ปัญหาเหล่านี้ ไม่รู้จะแก้ยังไงจริงๆตอนนี้

จิ้นเฟิงเหราเครียดมาก

ส้มหวั่นชิงเห็นจิ้นเฟิงเหราสภาพเช่นนั้น ก็รู้สึกขัน

นายบื้อนี่ เรื่องตอนนั้นตัวเองก็ไม่รู้เสียหน่อย คิดให้ตายยังไงก็คิดไม่ออกหรอก

แต่ว่า เมื่อได้ฟังที่สองพี่น้องคุยกัน เธอก็รู้สึกแปลกๆ

“ผมไม่เข้าใจ พี่ นี่มันเรื่องอะไรกันแน่?” จิ้นเฟิงเหราพึมพำกับตัวเอง

ไม่ใช่แค่เขาที่คิดไม่ออก จิ้นเฟิงเฉินก็เช่นกัน

“ไม่น่าใช่พ่อกับแม่ พวกท่านไม่มีเหตุผลที่จะทำแบบนี้” จิ้นเฟิงเฉินพูดขึ้นมา

พูดจบ จิ้นเฟิงเหราก็พยักหน้าเชิงเห็นด้วย

“ผมก็คิดว่าไม่น่าจะเป็นไปได้ พี่ ค่อยๆคิด ว่าไม่กี่ปีก่อนเกิดเรื่องอะไรขึ้น พี่เคยเจอกับพี่สะใภ้มาก่อนไหม?”

หลังจากฟังที่เขาพูด จิ้นเฟิงเฉินก็มองเขากลับด้วยสายตาที่มองคนโง่

ถ้าเขาเคยเจอกับเจียงสื้อสื้อจริง ไม่มีทางที่จะจำไม่ได้

ตอนนี้ความจริงก็คือ เขาไม่รู้อะไรเลยจริงๆ

“นี่ก็ยิ่งพูดยากเข้าไปใหญ่” ”จิ้นเฟิงเหราลูบผม แล้วถอนหายใจออกมาด้วยความลำบากใจ

ประเด็นคือเรื่องนี้มันกะทันหันมาก ก่อนหน้านี้พวกเขาไม่เคยคิดถึงเรื่องนี้กันมาก่อนเลย

ถึงแม้ว่าเสี่ยวเป่ากับเจียงสื้อสื้อจะรักกันขนาดไหน แต่พวกเขาไม่เคยคิดมาก่อนเลย

ตอนแรกคิดว่าจะหาแม่เลี้ยง ใครจะไปคิดว่าจะได้แม่แท้ๆ!

“อ้อ พี่สะใภ้คงจะไม่รู้ใช่ไหม?”

จิ้นเฟิงเหราเห็นท่าทีของเจียงสื้อสื้อ เธอดูแลเสี่ยวเป่าราวกับลูกแท้ๆ

พวกเขานึกย้อนกลับไปตอนที่ทั้งสองเจอกัน จะว่าอย่างไรดี มันดีมากๆ เหมือนแม่ลูกกันแท้ๆ เสี่ยวเป่าก็ยอมเชื่อฟังสื้อสื้อ

ถ้าหากเป็นคนนอก ก็คงคิดว่าพวกเขาเป็นแม่ลูกกันจริงๆ

ถ้าหากพวกเขามีความสัมพันธ์กันทางสายเลือด ก็เข้าใจได้ มันช่างเป็นสายสัมพันธ์ที่ประหลาด ที่ไม่อาจจะเข้าใจได้

“เธอ…น่าจะไม่รู้” จิ้นเฟิงเฉินตอบด้วยสีหน้าเรียบเฉย และรู้สึกสับสนในใจ

“เฮ้อ ทำไมเรื่องกลายเป็นแบบนี้ไปได้ล่ะ ไม่กี่ปีก่อนพวกเรายังตามหากันอยู่เลย พอตอนที่พวกเราล้มเลิกแล้ว สวรรค์กลับมาล้อเล่นกันได้”

จิ้นเฟิงเหราพูดพลางทุบหัวด้วยความงุนงง

จิ้นเฟิงเฉินไม่ได้ตอบอะไร สายตาของเขามองทอดออกไป เหมือนกำลังคิดบางอย่าง

จากนั้นไม่นาน จิ้นเฟิงเฉินจึงพูดขึ้น “ตรวจเสียหน่อย”

“ตรวจอะไร?” จิ้นเฟิงเหราสงสัย

ที่พี่ชายของเขา หรือที่พี่สะใภ้ เรื่องที่ต้องเช็คมากมายเหลือเกิน

หลังจากเงียบอยู่นาน จิ้นเฟิงเฉินค่อยๆพูดขึ้นมา “ตรวจสื้อสื้อ”

“พี่สะใภ้?” จิ้นเฟิงเหรามองจิ้นเฟิงเฉินด้วยความสงสัย

“อืม ตรวจว่าเธอตั้งครรภ์ได้อย่างไร คลอดเด็กที่ไหน แล้วเด็กไปไหนแล้ว?”