ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 681

บทที่ 681 ไม่น่ารักเลยสักนิด

ฝู้จิงเหวินไม่พูดอะไร มองเจียงสื้อสื้อเงียบๆ ด้วยระยะที่ห่างกันไม่กี่ก้าว นัยน์ตานั้นได้มีความเหนื่อยล้าปนอยู่

เจียงสื้อสื้อถูกเขาจ้องมองจนเริ่มทำตัวไม่ถูก ก็ได้พูดออกไปอีกครั้ง

“ก่อนหน้าได้ตกลงที่จะแต่งงานแล้ว ตอนนี้กลับเปลี่ยนใจ เป็นความผิดของฉัน ฉัน......”

เจียงสื้อสื้อยิ้มอย่างลำบากใจ “ฉันติดบุญคุณกับตระกูลฝู้ของพวกนายมากเกินไป จิงเหวิน ขอโทษนะ ฉันไม่สามารถที่จะทำให้นายเหนื่อยอีกต่อไป ขอบคุณช่วงเวลาไม่กี่ปีมานี้ที่นายได้ช่วยเหลือฉัน

ฉันเกรงว่าจะตอบแทนอะไรนายไม่ได้ ฉันจะหาเวลาไปบอกกับพ่อแม่เอง พวกเราจะโกหกพวกท่านต่อไปไม่ได้แล้ว......”

ฝู้จิงเหวินกระตุกมุมปาก อยากจะยิ้มให้เจียงสื้อสื้อ แต่ลองดูหลายครั้งก็ล้มเหลว

เขาหายใจเข้าลึกๆ จากนั้นก็ค่อยๆ หายใจออก

ในดวงตานั้นอยู่ๆก็ได้มีความเสียใจที่ไม่สามารถทำลายได้โผล่ออกมา คิ้วตก อำพรางอารมณ์ที่ยากจะบังคับไว้

เขาได้เปิดปาก พูดออกมาเบาๆ ว่า “ไม่เป็นไรหรอก เธอไม่ต้องพูดขอโทษกับฉัน......”

ฝู้จิงเหวินที่หันหลังให้เจียงสื้อสื้อ นัยน์ตาก็ได้มีความเศร้าใจอย่างเห็นได้ชัด

“เรื่องนี้เดิมทีก็เป็นความผิดของแม่ฉัน เธอไม่ได้ทำอะไรผิด คนที่ทำผิดคือแม่ของฉัน เธอไม่ต้องสน เรื่องเดี๋ยวฉันจัดการเอง ฉันไปพูดให้พวกท่านเข้าใจ”

เจียงสื้อสื้อก็ได้เถียงกลับไปด้วยสีหน้าที่รู้สึกผิด “ไม่ ฉันเองที่ผิดฉันเป็นคนตกลงเรื่องงานแต่ง ความผิดของฉัน ไม่เกี่ยวกับคุณแม่”

ไม่รู้ทำไม แค่มองแผ่นหลังของฝู้จิงเหวิน เจียงสื้อสื้อก็สามารถที่จะสัมผัสถึงความเศร้าใจของเขาได้

แต่ว่าเธอนั้นพูดอะไรปลอบใจไม่ออก

“ฉันไปพูดกับคุณพ่อคุณแม่เอง ฉันยังต้องไปขอโทษพวกท่าน”

ฝู้จิงเหวินส่ายหน้า ยากมากที่จะแข็งกร้าวต่อหน้าเจียงสื้อสื้อสักครั้ง “เธอไม่ต้องสน เรื่องนี้เกิดขึ้นก็เพราะฉัน ให้ฉันไปจัดการ ที่เหลือเธอไม่ต้องยุ่งแล้ว นี่ก็ดึกมากแล้ว เธอรีบกลับไปพักผ่อนเถอะ”

เจียงสื้อสื้ออยากจะเถียงกลับไป แต่ตอนที่เธอเผชิญกับแผ่นหลังฝู้จิงเหวิน คำพูดที่อยู่ในปากก็ได้กลืนลงไป

เธอก็ได้ฝืนยิ้มออกมาอย่างยากลำบาก ก็ได้ตอบไปอย่างอ่อนโยนว่า “ได้ นายก็รีบกลับไปพักผ่อน”

ฝู้จิงเหวินไม่พูดอะไรต่อ

เจียงสื้อสื้อได้เดินออกไปจากห้อง แล้วปิดประตูให้เขา

ตอนที่เจียงสื้อสื้อออกไปนั้น ฝู้จิงเหวินก็รู้สึกว่าแรงทั้งหมดของร่างกายนั้นได้ถูกสูบออกไป

เขาล้มไปที่เตียง ใช้มือบังเสียงไฟที่แสบตา

แต่สุดท้ายก็ทนให้เธอโดนทำร้ายไม่ได้

แค่นี้เถอะ

เวลานี้ห้องอีกด้านของบ้านตระกูลฝู้ ก็ได้มีคนสองคนได้มีท่ากังวล

แม่ฝู้ได้ขมวดคิ้ว พูดกับพ่อฝู้ว่า “คุณรู้สึกไหมว่า สื้อสื้อมีท่าทางแปลกๆ? ไม่ใช่แค่สื้อสื้อ จิงเหวินก็ไม่ปกติด้วย”

เธอรู้สึกได้ว่าตอนที่จิ้นเฟิงเฉินอยู่นั้น เจียงสื้อสื้อได้มองจิ้นเฟิงเฉินด้วยความตื่นตระหนกอยู่ตลอด เหมือนกลัวว่าจิ้นเฟิงเฉินจะพูดอะไร

ถึงแม้พ่อฝู้จะไม่ได้อ่อนไหวเหมือนแม่ฝู้ แต่ว่าเรื่องที่เขาได้เคยเจอมาหลายปีนั้น สายตาที่ได้แหลมคมมาก

เขาได้สูดหายใจเข้าลึกๆ ไม่ค่อยที่จะอยากพูดเรื่องนี้เท่าไหร่

“คุณไม่ต้องยุ่งอะไรมาก เรื่องของพวกเขา พวกเราจะไปยุ่งเกี่ยวกับเรื่องความรู้สึกของพวกลูกไม่ได้ นั่นเป็นอะไรที่เราบังคับได้เหรอ”

แม่ฝู้มองเขาสักพัก ไม่ค่อยเห็นด้วย

เห็นว่าพูดกล่อมแม่ฝู้ไม่ได้ พ่อฝู้ก็ไม่พูดอะไรมาก

เขาได้ขมวดคิ้ว แล้วก็พูดออกมา “สื้อสื้อเป็นเด็กดี อาจเพราะ......ไม่เหมาะกับจิงเหวิน”

แม่ฝู้ตกใจ จะเปิดปากถามว่า คุณพูดแบบนี้ออกมาได้ยังไง?

แต่พอคิดถึงเรื่องที่ตัวเองนั้นเป็นคนวางแผน ให้เจียงสื้อสื้อตกลงที่จะอยู่กับจิงเหวิน

คำพูดก็ได้ติดที่ลำคอเลยทันที แม่ฝู้พูดอะไรไม่ออกอีกครั้ง

ความคิดการมองของพ่อฝู้ได้กว้างกว่าแม่ฝู้มาก การวิเคราะห์ในใจก็ได้มีมาก

เขาได้มองภรรยาของตนสักพัก เข้าใจว่าเธอนั้นหวังว่าลูกชายของตนจะมีความสุข

แต่ว่าการวางแผนบังคับให้ทั้งสองอยู่ด้วยกันนั้นเป็นอะไรที่ทำไม่ได้

“ถ้าไม่โอเคจริงๆ ก็ช่างมันเถอะ......”

แม่ฝู้ไม่พูดอะไร ในใจอยู่ๆ ก็ได้คิดอะไรมากมาย สับสนมากๆ