ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 682

บทที่ 682 ก็แค่รู้สึกว่าพวกเราร่วมงานกันได้

“ไม่ นี่ไม่ใช่ประเด็น! ประเด็นคือพี่จะไปพาตัวพี่สะใภ้กลับมาเมื่อไหร่”

จิ้นเฟิงเหราก็ได้เปลี่ยนหัวเรื่องสนทนาไปทั้งแบบนั้น ไม่อย่างนั้นได้เดดแอร์แน่

คิดถึงแผนของตัวเอง ใจของจิ้นเฟิงเฉินก็ได้อารมณ์ดีขึ้นมาหน่อย มุมปากชี้ขึ้นแล้วพูดอย่างมีเล่ห์นัยว่า “ใกล้แล้ว”

จิ้นเฟิงเหราตะลึง การยิ้มของจิ้นเฟิงเฉินนั้นไม่เหมือนกับปกติอย่างเห็นได้ชัด

ท่าทางแบบนี้ของพี่ชายเขาไม่เคยเจอมาก่อน

ไม่เข้าใจกับคำพูดที่ว่า “ใกล้แล้ว” ของพี่ชายว่ามันคืออะไร เขาก็ได้ไล่ถาม จิ้นเฟิงเฉินไม่ตอบ

ความสงสัยก็ได้ถูกแขวนขึ้น ในใจของจิ้นเฟิงเหราเหมือนได้มีแมวตัวน้อยอยู่ในนั้น ได้เกาอยู่ตรงนั้นตลอด

แต่เห็นได้ชัดว่าจิ้นเฟิงเฉินไม่อยากที่จะบอกเขา

ในใจของจิ้นเฟิงเหราก็ได้มีแผนผุดขึ้นมาหลายแผน

ในใจเขาพูด เรื่องเล็ก พี่ไม่บอกฉันฉันก็ไปหาวิธีเพื่อที่จะรู้เอง

จากนั้นจิ้นเฟิงเฉินก็ได้กลับไปที่ห้องทำงานบริษัท คนทั้งครอบครัวตระกูลจิ้นได้ไปเที่ยวที่สวนสนุก วางแผนที่จะพักผ่อนดีๆ

จนถึงกลางคืน พวกเขาก็ได้พึ่งกลับออกมาจากข้างนอก เสี่ยวเป่าก็ได้อารมณ์ดีมากๆ ตลอดทางก็ได้พูดไม่หยุด

ทานมื้อดึกเสร็จ จิ้นเฟิงเฉินส่งเสี่ยวเป่าขึ้นไปเข้านอน

เดินไปถึงหน้าบันได อยู่ๆ เสี่ยวเป่าก็ได้หยุดเดิน เงยหน้ามองจิ้นเฟิงเฉิน

“แดดดี๊คิดที่จะจีบหม่ามี๊ยังไงครับ?”

จิ้นเฟิงเฉินก้มหน้าจ้องมองดวงตาที่คล้ายกับเขาคู่นั้น

เขาเลิกคิ้ว ไม่ตอบแต่ได้ถามกลับว่า “ผมมีวิธีอะไรไหมครับ?”

ดวงตาที่ดำของเสี่ยวเป่าได้มองไปรอบๆ หยักจมูก

“ไม่มีครับ แต่ว่า แดดดี๊จะไปจีบหม่ามี๊ล่ะก็ผมสามารถช่วยแดดดี๊ได้”

ก็ได้ขำกับคำพูดของเสี่ยวเป่า นัยน์ตาของจิ้นเฟิงเฉินก็ได้มีความหยอกล้อขึ้น ถามออกไปว่า “เราคิดจะช่วยยังไงครับ?”

“ผมสามารถที่จะขัดขวางงานแต่งของหม่ามี๊กับคุณอาคนนั้นได้ครับ”

พูดจบ เสี่ยวเป่าตัวน้อยใจใหญ่ก็ได้กำหมัดเล็กๆ ของตัวเองแล้วโชว์ออกมา

จิ้นเฟิงเฉินก็ได้ลูบหัวของเสี่ยวเป่า พูดออกไปเรียบๆ ว่า “อันนี้เราไม่ต้องช่วย แดดดี๊คนเดียวก็พอครับ”

“งั้นผมทำอะไรได้ครับ?” เสี่ยวเป่าก็ได้มีสีหน้าที่ลำบากใจ

มองเขาสักพัก จิ้นเฟิงเฉินก็เหมือนว่าไม่อยากมองร่างเล็กแบบนั้นของเขา

คิดไปคิดมา ก็ได้ดีดไปหน้าผากของเสี่ยวเป่า “เราก็แค่ติดต่อกับหม่ามี๊ของเราตลอดก็พอแล้วครับ”

รู้สึกได้ว่าแววตาของจิ้นเฟิงเฉินได้มีความไม่เชื่อใจเต็มไปหมด เสี่ยวเป่าก็ได้โมโหแล้วก็หันตัว

“อ้อ งั้นผมไปนอนแล้ว ผมอยากให้หม่ามี๊เล่านิทานก่อนนอนให้ผมทุกวัน”

จิ้นเฟิงเฉินตอบ “ต้องมีแน่ครับ”

ทางนี้เรื่องที่เจียงสื้อสื้อกับฝู้จิงเหวินจะแต่งงานกันในเดือนหน้าก็ได้ส่งไปถึงหูจื่อเฟิง

จื่อเฟิงได้ลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว ไวน์แดงในแก้วก็ได้สาดไปเต็มโต๊ะ แต่ว่าจื่อเฟิงไม่มีเวลาไปสนใจพวกนั้น

หรือว่าพระเจ้าได้ช่วยเธอ?

เพราะความผิดพลาดของเจียงนวลนวล ทำให้จื่อเฟิงเสียหมากที่ใช้ได้ไป

เธอนั้นเกลียดเจียงสื้อสื้อเอามากๆ แต่กลับไม่มีโอกาสลงมือกับเธอ

ขอแค่เจียงสื้อสื้อกับฝู้จิงเหวินแต่งงานกัน เขาก็ไม่มีผลอะไรกับเธอแล้ว

เวลานี้จื่อเฟิงก็ได้ล้มเลิกความคิดที่จะจัดการเจียงสื้อสื้อไป ในใจก็ได้มีแผน

บรรยากาศไม่กี่วันมานี้ของตระกูลฝู้ได้แปลกมากๆ ตั้งแต่วันนั้นฝู้จิงเหวินก็ได้หลบหน้าเจียงสื้อสื้อมาโดยตลอด

ท่านทั้งสองของตระกูลฝู้สังเกตอะไรได้ แต่ฝู้จิงเหวินกับเจียงสื้อสื้อไม่มาพูดเอง พวกท่านก็ทำได้แค่แกล้งทำเป็นไม่รู้

ฝู้จิงเหวินได้รับโทรศัพท์ พูดกับพ่อฝู้ พ่อฝู้เสร็จ ก็ได้เอาเสื้อนอกแล้วออกไป

วันนี้ เพื่อนของฝู้จิงเหวินก็ได้นัดให้เขามาเล่นที่สถานบันเทิงระดับไฮเอนด์ เดิมฝู้จิงเหวินไม่อยากไป แต่ทนไม่ได้ที่อีกฝ่ายทรมานเขาแบบนั้นไปตลอด สุดท้ายก็ได้ตกลงไป

มาถึงสถานบันเทิงระดับไฮเอนด์แล้ว ฝู้จิงเหวินก็ได้ทักทายกับกลุ่มเพื่อน

สั่งเหล้าดีกรีต่ำแล้วก็เทไปในแก้ว ได้ดื่มไปแก้วแล้วแก้วเล่า