ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 685

บทที่ 685 เธอไปหย่ากับจิ้นเฟิงเฉินเดี๋ยวนี้

แก้วชาได้แตก เศษแก้วก็ได้กระเด็นมาบาดที่ขาของเจียงสื้อสื้อ ก็ได้บาดเป็นแผล

เจียงสื้อสื้อไม่มีเวลามาสนใจบาดแผนที่ขา คิดแต่อยากจะอธิบายกับแม่ฝู้

ตระกูลฝู้มีบุญคุณกับเจียงสื้อสื้อ เธอนั้นได้รู้สึกผิดกับตระกูลฝู้มามากพอแล้ว จะผิดต่อไปอีกไม่ได้

“หนูได้แต่งงานกับจิ้นเฟิงเฉินแล้ว ยังมีทะเบียนสมรสด้วย เพราะว่าหนูความจำเสื่อมจำเรื่องนี้ไม่ได้ เพราะงั้น หนูไม่สามารถที่จะแต่งงานกับจิงเหวินได้”

แม่ฝู้ลุกขึ้นด้วยความตกใจ เธอได้เปิดปาก ก็ได้พูดคำนั้นออกมาอย่างยากลำบาก “เธอพูดออกมาอีกทีสิ?”

เจียงสื้อสื้อถอนหายใจ แล้วก็ได้พูดคำพูดเมื่อกี้ออกไปอีกครั้ง

คราวนี้พอได้รับการยืนยัน แม่ฝู้ก็ทุบโต๊ะด้วยความโมโห

“หย่า! เธอไปหย่ากับจิ้นเฟิงเฉินเดี๋ยวนี้!”

“แม่คะ......”

เจียงสื้อสื้อคิดไม่ถึงว่าแม่ฝู้จะโมโหได้ขนาดนี้ ก็ได้มองแม่ฝู้ด้วยอาการทำตัวไม่ถูก

เห็นว่าเจียงสื้อสื้อได้ลังเลไม่หาย แม่ฝู้ก็ได้พูดเด็ดขาดอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน พูดออกไปอย่างเย็นใจว่า “แม่ไม่คิดที่จะยกเลิกงานแต่ง วิธีที่แก้ปัญหาที่ดีที่สุดก็คือหนูไปหย่ากับจิ้นเฟิงเฉิน

กฎหมายในประเทศ สามีภรรยาถ้าแยกกันอยู่สองปี สามารถที่จะขอหย่าได้ หนูไปขอหย่ากับจิ้นเฟิงเฉิน กฎหมายจะปกป้องหนูเอง”

“แต่ว่าแม่ค่ะ......หนูกับจิ้นเฟิงเฉินได้จดทะเบียนกันแล้ว อีกอย่างหนูได้หายตัวไปสามปี ความทรงจำก็ไม่มี ได้ขอหย่าง่ายๆ แบบนี้......ไม่ยุติธรรมกับจิ้นเฟิงเฉิน”

เสียงของเจียงสื้อสื้อยิ่งอยู่ยิ่งเบาลง จนกระทั่งแทบไม่ได้ยิน

แม่ฝู้ได้ยิ่งแบบนั้นแววตาก็ได้โมโห เธอได้หัวเราะอย่างเย็นชา รู้สึกว่าคำพูดของเจียงสื้อสื้อตลกมากๆ

“จิ้นเฟิงเฉินเป็นยังไงฉันไม่สน! เธอไม่หย่าและยกเลิกงานแต่งด้วย แบบนี้ยุติธรรมต่อจิงเหวินเหรอ?!”

“เป็นความผิดของหนู แม่คะ......ขอโทษค่ะ หนูไม่ควรที่จะผิดคำพูด หนูรู้ว่านี่ไม่ยุติธรรมต่อจิงเหวิน แต่ว่างานแต่งจำเป็น ต้องยกเลิก หนูไม่อยากที่จะผิดต่อตระกูลฝู้อีกต่อไปแล้ว”

แม่ฝู้ก็ได้ตะคอกออกมา “เธอไม่ได้ผิดต่อตระกูลฝู้ แต่เป็นจิงเหวิน!”

ดวงตาเจียงสื้อสื้อได้สั่น ภาพแผ่นหลังที่เหนื่อยล้าของฝู้จิงเหวินก็ได้โผล่มาในหัว ในใจก็ได้ปวด ก็ได้พูดออกไปเสียงสั่น “ขอโทษค่ะ”

“พูดขอโทษมันมีประโยชน์อะไร!”

ตาของแม่ฝู้ได้แดง ตะโกนออกไปทั้งน้ำตา “เธอไม่คิดถึงปีที่ผ่านมานี้ คนที่อยู่กับพวกเธอแม่ลูกเป็นใคร? จิงเหวินดูแลเธอมาหลายปี

เธอบอกว่ายกเลิกงานแต่งก็ยกเลิกเหรอ เธอไม่รู้สึกผิดกับเขาเหรอ? เธอทำไมไม่คิดดีๆ? ทำแบบนี้เธอไม่รู้สึกผิดเหรอ?”

รู้สึกผิด ต้องรู้สึกผิดอยู่แล้ว

ลมหายใจของเจียงสื้อสื้อได้ติดขัด ความเจ็บที่หายใจไม่ออกก็ได้ส่งมา

จับไปที่หน้าอกของตัวเอง เจ็บจนหายใจแทบไม่ได้

เธอเจ็บมาก ด้านหนึ่งเป็นจิ้นเฟิงเฉิน ด้านหนึ่งเป็นฝู้จิงเหวิน

เจียงสื้อสื้อไม่อยากจะทำร้ายใคร แต่ว่าจะเป็นไปได้ยังไง?

เธอปวดใจจนแทบอยากจะฉีกตัวเองเป็นสองครึ่ง ครึ่งหนึ่งให้จิ้นเฟิงเฉิน อีกครึ่งก็ให้ฝู้จิงเหวิน

คำด่าของแม่ฝู้ก็ได้ดำเนินต่อ เจียงสื้อสื้อก็ได้ฟังอย่างด้านชา ในใจก็ได้ถูกกรีดเป็นแผลที่ยากจะหายได้

ผ่านไปนาน แม่ฝู้ก็ได้หยุด

เวลานี้ความโมโหของแม่ฝู้ก็ได้เบาไปกว่าครึ่ง ก็ได้ดื่มชาไป ค่อยๆ พูดว่า “เพราะงั้น ฉันให้เธอไปขอหย่ากับจิ้นเฟิงเฉิน ก็ไม่เกินไปจริงไหม?”

เจียงสื้อสื้อก็ได้ขยับปาก พูดว่า “แม่คะ แม่พูดก็ถูก เป็นจิงเหวินที่ช่วยหนู ให้ชีวิตครั้งที่สองแก่หนู ถ้าเกิดไม่มีเขา หนูได้ตายไปนานแล้ว”

แม่ฝู้ที่ได้ใจเย็นลง ความมีเหตุผลก็ได้เริ่มกลับมา

เห็นเจียงสื้อสื้อได้เปลี่ยนใจ ความโกรธในใจของแม่ฝู้ก็ได้หายไปไม่น้อย น้ำเสียงก็ได้อ่อนลง

“สื้อสื้อ ฟังที่แม่พูดเถอะนะ ไหนๆ หนูก็ได้ความจำเสื่อมแล้ว เรื่องเมื่อตอนนั้นหนูก็จำไม่ได้แล้ว ตอนนี้หนูก็ไม่ได้รู้สึกอะไรกับจิ้นเฟิงเฉิน ไปขอหย่าเขาก็ไม่โทษหนู”

คำพูดของแม่ฝู้พูดจบ ก็ได้มองเจียงสื้อสื้ออย่างรอคำตอบ

เวลานั้นเจียงสื้อสื้อยากที่จะตัดสินใจ เธอจะปล่อยมือจากจิ้นเฟิงเฉินเหรอ?

แต่พอนึกถึงใบหน้าที่หล่อเหลาของจิ้นเฟิงเฉิน ใจที่ได้เจ็บจนด้านชาก็ได้เริ่มเจ็บขึ้น

เจ็บมากจริงๆ ......