ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 686

บทที่ 686 ต่อไปอย่าเรียกพี่สะใภ้

พวกผู้บริหารเก่าๆ แต่ละคนก็ฉลาด ถึงแม้พวกเขานั้นสงสัย แต่ก็ไม่ได้ทำสีหน้าอะไร

แต่ละคนก็ได้แกล้งทำเป็นไม่มีอะไรเกิดขึ้น แล้วก็ได้ประชุมต่อหลังจากที่ถูกขัดจังหวะไป

พอประชุมเสร็จ จิ้นเฟิงเฉินก็ได้กลับไปเปลี่ยนเสื้อโดยเฉพาะ ถึงได้ไปเจอเจียงสื้อสื้อในที่ที่นัดไว้

ทั้งสองได้นัดเจอกันที่ร้านอาหารร้านหนึ่ง ร้านอาหารร้านนี้ตกแต่งเรียบง่าย แล้วก็รักษาความลับของลูกค้าได้เป็นอย่างดี

ตอนที่จิ้นเฟิงเฉินมาถึงนั้น เจียงสื้อสื้อก็ได้มารอสักพักแล้ว

หลังจากนั่งลง เจียงสื้อสื้อก็ได้เอาเมนูอาหารยื่นให้จิ้นเฟิงเฉิน

การกินนั้นจิ้นเฟิงเฉินไม่ได้มีอะไรที่ชอบเป็นพิเศษ ก็ได้สั่งง่ายๆ ไปไม่กี่อย่าง

จากนั้นก็ได้ให้บริกรไปเอาไวน์แดงมา

เสร็จแล้ว สายตาของจิ้นเฟิงเฉินก็ได้มองไปที่ดวงตาของเจียงสื้อสื้อ เขาสามารถที่จะรู้สึกได้ว่าเจียงสื้อสื้ออารมณ์ไม่ดี

“คุณนัดเจอผมมีอะไรหรือเปล่า?”

น้ำเสียงที่เย็นของชายหนุ่มส่งออกมา ความกังวลและเป็นห่วงนั้นไม่ต้องพูดออกมาก็รู้ได้

เดิมการตัดสินใจที่เจียงสื้อสื้อทำมาอย่างยากลำบากในตอนแรกตอนนี้ก็ได้เริ่มหวั่นไหว

เธอส่ายหน้า ได้สลัดความคิดที่ไม่ค่อยสมจริงออกไปจากหัว

สูดหายใจเข้าลึกๆ เจียงสื้อสื้อหลับตาลง เหมือนได้ตัดสินใจอะไร

“จิ้นเฟิงเฉิน พวกเราหย่ากันเถอะ”

พูดจบ บรรยากาศรอบๆ ของทั้งสองก็ได้เงียบทันที

จิ้นเฟิงเฉินอึ้ง นัยน์ตาเต็มไปด้วยอันตรายและก็พายุ

ผ่านไปสักพัก จิ้นเฟิงเฉินก็ได้จัดการกับความรู้สึกตัวเอง ก้มหน้ามองลง

“หย่า......คุณคิดดีแล้วเหรอ?”

เจียงสื้อสื้อได้ยินแบบนั้น ร่างกายก็ได้แข็ง ในใจเริ่มเจ็บปวด

พยายามที่จะกดทับอารมณ์ที่จะระเบิดออกมา เธอได้พูดด้วยน้ำเสียงที่เรียบ “ใช่ ฉันคิดดีแล้วค่ะ ฝู้จิงเหวินเคยช่วยฉันไว้ ถ้าเกิดไม่มีเขาฉันตายไปนานแล้ว”

“ขอโทษ”

......

ตำตอบที่ตอบเธอก็เหมือนกับความเงียบที่ตายไปแล้ว

จิ้นเฟิงเฉินไม่มีสีหน้าอะไร มองเธอเงียบๆ

ผ่านไปนาน เสียงที่แหบของจิ้นเฟิงเฉินก็ได้พูด “ไหนๆ คุณก็คิดดีแล้ว ผมเคารพการตัดสินใจของคุณ”

พูดจบ เขาไม่ได้มองเจียงสื้อสื้อต่อ สายตาที่ว่างเปล่าหมุนมองไปที่อื่น

เจียงสื้อสื้ออึ้งไป เธอไม่กล้าที่จะเชื่อว่าจิ้นเฟิงเฉินจะตกลงง่ายขนาดนี้

เธอคิดว่า เขาไม่มีทางที่จะปล่อยมือง่ายๆ

เธอคิดว่า เขาจะพยายามที่จะรั้นไว้

เธอคิดว่า ......

......

ทั้งหมดนั้นเธอเป็นคนคิดออกมาคนเดียว

มองความสงสัยของเจียงสื้อสื้อออก จิ้นเฟิงเฉินก็ได้ฝืนยิ้มออกมาอ่อนๆ “ผมไม่อยากให้คุณลำบากใจ”

แต่ทนไม่ได้ที่จะเห็นคุณลำบากใจ......

เจียงสื้อสื้อมองจิ้นเฟิงเฉินอย่างอึ้งๆ ดวงตาที่กลมดำคู่นั้นเธอได้อ่านความรู้สึกที่ไม่เข้าใจมากมาย

ผู้ชายคนนี้......

ต่อให้เป็นแบบนี้ แต่ใจของเธอก็ยังเต้นเร็วขึ้นอย่างห้ามไม่ได้

ตั้งแต่พึ่งเจอหน้าเขาจนถึงวันนี้ ใจของเธอก็เต้นกับคนคนเดียว

แต่ความเจ็บปวดในตาของเขา ก็เหมือนเข็มที่แทงใจเจียงสื้อสื้อจนเจ็บ

เธอไม่อยากให้เขาเป็นแบบนี้

เจียงสื้อสื้อไม่อยากลืมตา ทนไม่ได้จริงๆ

พอได้รับผลลัพธ์ที่เธอต้องการแล้ว เธอกลับดีใจไม่ออก

ก็ได้ยิ้มอย่างว่างเปล่าออกไป นัยน์ตาที่แดงของเจียงสื้อสื้อได้มองเขา

“ฉันคิดว่า......คุณจะปฏิเสธซะอีก”

กระดากเช็ดปากที่ได้เตรียมไว้บนโต๊ะ จิ้นเฟิงเฉินได้ลากออกมาสองแผ่นมาเช็ดมือ

ได้เช็ดนิ้วทุกนิ้วอย่างละเอียด ถึงได้ทิ้งกระดาษลง

“ขอแค่คุณพูดคำขอออกมา ผมไม่มีทางปฏิเสธ”

ขอแค่ผมสามารถทำได้

ไม่มีใครรู้เลยว่าตอนที่จิ้นเฟิงเฉินพูดคำนี้ออกไปนั้น ในใจได้ทรมานขนาดไหน