ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 687

บทที่ 687 เปิดประตู!

เห็นเขาแบบนั้น แม่จิ้นก็ได้มีสีหน้าเป็นห่วง

“นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่? ลูกกับสื้อสื้อทะเลาะกันเหรอ?”

ปกติแล้วจิ้นเฟิงเฉินเป็นคนที่ยอมทำตามที่เจียงสื้อสื้อขอมาตลอด ดีจนไม่มีขอบเขต ตามหลักแล้วพวกเขาไม่น่าจะทะเลาะกันได้

ทำไมวันนี้ถึงได้เปลี่ยนไป?

ตอนที่ทุกคนต่างพากันเดาต่างๆ นานานั้น จิ้นเฟิงเฉินก็ได้พูดออกมาอย่างน่าประหลาด “เธอจะหย่ากับผม ไปแต่งงานกับฝู้จิงเหวินเดือนหน้า”

ข่าวนี้กับคนที่อยู่ในเหตุการณ์แล้วก็เหมือนกับฟ้าผ่าลงมาอย่างไม่ต้องสงสัย

“อะไรนะ?!” จิ้นเฟิงเหราตะโกนออกมาอย่างตกใจ

ต่อให้คิดความเป็นไปได้อื่นๆ ออก แต่ก็คิดไม่ถึงว่าเจียงสื้อสื้อจะเป็นคนขอหย่าออกมาเอง

แบบนี้กับจิ้นเฟิงเฉินจะเสียใจขนาดไหน

จิ้นเฟิงเหราก็ได้มองจิ้นเฟิงเฉินด้วยความเป็นห่วง

แม่จิ้นได้ตกใจ ก็ได้พูดไปว่า “งั้นทำยังไง? เธอเป็นคนบอกกับลูกเองเหรอ?”

“ครับ อีกอย่างเธอเต็มใจ”

น้ำเสียงของจิ้นเฟิงเฉินเรียบมาก ราวกับเครื่องจักร ไม่มีความรู้สึกแม้แต่น้อย

หน้าตาของเขาเหมือนมีอะไรครึ้มๆ คลุกอยู่ แสงส่องเข้าไม่ได้

เหมือนว่าคิดอะไรออก จิ้นเฟิงเหราก็ได้กระโดดออกมาต่อหน้าจิ้นเฟิงเฉิน ถามด้วยอาการไม่อยากเชื่อว่า “งั้นตอนนี้พี่ได้ตกลงทำตามที่เธอขอ?”

จิ้นเฟิงเฉินขยับปาก พยายามอย่างหนักกว่าที่จะพูดคำนั้นออกมา “อืม”

พูดจบ ห้องรับแขกก็ได้เงียบไป

ข่าวนี้น่าตกใจเกินไป พวกแม่จิ้นก็ได้นิ่งไปหมด ไม่มีปฏิกิริยาอะไร

นี่มันเป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้นี่นา......

ทางบันไดอยู่ๆ ก็ได้มีเสียงแก้วแตกดังขึ้น

แม่จิ้นตกใจจนสะดุ้ง คนในห้องรับแขกสี่คนก็ได้หันไปดู เห็นเสี่ยวเป่าที่ใส่เสื้อยืดลายการ์ตูนยืนอยู่ที่หน้าบันได

เห็นได้ชัด คำพูดที่จิ้นเฟิงเฉินพูดเมื่อกี้เสี่ยวเป่าได้ยินแล้ว

เสี่ยวเป่าตาได้แดง ไม่สนใจผู้คน

หันตัว แล้วก็ใช้ขาสองข้างน้อยๆ วิ่งขึ้นบันได แป๊บเดียวก็ไม่เห็นตัวแล้ว

“เสี่ยวเป่า!” แม่จิ้นตะโกนออกมา

จิ้นเฟิงเฉินนิ่งไปสักพัก ก็ได้รีบตามไป

แม่จิ้นจับแขนของพ่อจิ้นแน่น ร้อนใจมากๆ ในปากพูดอะไรออกมานั้นตัวเองก็ไม่รู้

“เหล่าจิ้น ทำยังไงดี? ทำยังไงดี?! เมื่อกี้เสี่ยวเป่าต้องได้ยินที่พวกเราคุยกันแน่ๆ เขารู้ว่าเจียงสื้อสื้อจะหย่ากับเฟิงเฉิน! เสี่ยวเป่าชอบเจียงสื้อสื้อขนาดนั้น อยากจะให้เจียงสื้อสื้อเป็นหม่ามี๊ของเขามาโดยตลอด......นี่ควรทำยังไงดี?!”

“คุณใจเย็นๆ เฟิงเฉินได้ตามไปแล้ว เสี่ยวเป่าต้องเชื่อฟังเขาแน่” พ่อจิ้นพูดปลอบ

แต่ว่าตอนนี้แม่จิ้นร้อนใจจนได้ร้องไห้ออกมา ไม่มีอารมณ์สนใจอย่างอื่น

“ฉันจะใจเย็นได้ยังไง?! เสี่ยวเป่าพึ่งจะหายจากอาการปิดกั้นตัวเอง ถ้าเกิดเรื่องนี้ไปกระทบเข้าแล้วกลับไปเป็นอีกจะทำยังไง?”

ได้ยินแบบนั้น จิ้นเฟิงเหรากับพ่อจิ้นก็ตกใจ พวกเขาไม่ได้คิดถึงเรื่องนี้

“พ่อ พ่ออยู่เป็นเพื่อนแม่ก่อน ผมไปดูหน่อย”

พูดจบจิ้นเฟิงเหราก็ได้รีบตามเข้าไป

ส้งหวั่นชีงก็ได้ห้ามแม่จิ้นที่จะตามไป พูดปลอบอย่างอ่อนโยนว่า “แม่คะ ไม่ต้องเป็นห่วงค่ะ ตอนนี้เสี่ยวเป่าก็แค่รับความจริงไม่ได้ ก็แค่ไปอธิบายเรื่องนี้ให้เขาเข้าใจก็ไม่เป็นไรแล้ว”

ได้ยินที่ส้งหวั่นชีงพูด แม่จิ้นถึงได้ใจเย็นลงสักที

แต่ว่า นึกถึงท่าทางใจสลายของเสี่ยวเป่าเมื่อกี้ ใจของแม่จิ้นก็รับไม่ได้ น้ำตาก็ได้ไหลลงมาอย่างหนัก

“เสี่ยวเป่าเด็กคนนี้ทำให้คนปวดใจจริงๆ”

การมีหม่ามี๊ได้ทรมานกว่าการไม่มีหม่ามี๊อีก

อีกทาง จิ้นเฟิงเฉินได้ตามไป แต่ว่ารู้สึกตัวช้าไป ก็ถูกล็อกอยู่ด้านนอก

เสี่ยวเป่าได้ปิดม่านหน้าต่าง ตัวน้อยๆ ได้นั่งกอดเข่าที่มุมห้อง

ต่อให้จิ้นเฟิงเฉินเรียกยังไง ก็ทำเป็นไม่ได้ยิน

“เสี่ยวเป่า เปิดประตู!”

“เสี่ยวเป่า!”