ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 688

บทที่ 688 เสี่ยวเป่าหายตัวไป

เจียงสื้อสื้อรู้สึกถึงลางที่ไม่ดี ก็ได้ถามออกไป “เกิดอะไรขึ้น?”

สีหน้าของจิ้นเฟิงเฉินไม่น่าดูมากๆ เสียงก็ได้แหบไปมาก

“เสี่ยวเป่าหายตัวไป”

ได้ยินว่าเกี่ยวกับเสี่ยวเป่า เจียงสื้อสื้อก็ร้อนใจ ก็ได้ถามต่อว่า “ทำไมถึงหายตัวไป เขาไปไหนแล้ว?”

จิ้นเฟิงเฉินส่ายหน้า “ทางโรงเรียนโทรมา เสี่ยวเป่าก็แค่โผล่หน้าให้เห็นที่โรงเรียนแล้วก็ออกไป เขาหาไม่เจอ”

“ไม่แน่อาจจะกลับไปเองแล้ว” เจียงสื้อสื้อก็ได้มีหวังเพียงน้อยนิด

จิ้นเฟิงเฉินไม่พูดอะไร สีหน้าเคร่งเครียด

จากนั้นก็โทรให้แม่จิ้น แต่สีหน้าก็ได้เสียกว่าเดิม

เป็นไปตามที่เขาคิดไว้ เสี่ยวเป่าไม่ได้กลับไป

เขาได้หนีออกจากบ้าน!

ตอนนี้ไม่มีใครรู้ว่าเขาไปไหน

ตั้งแต่วันนั้น จิ้นเฟิงเฉินก็รู้มาโดยตลอดว่าเสี่ยวเป่าเปลี่ยนไปเล็กน้อย แต่ว่าเขาพยายามที่จะแสดงออกมาว่าปกติ

แต่ว่าจิ้นเฟิงเฉินก็ได้เก็บความทุกข์เองในใจมาตลอด ไม่มีเวลาสนใจเสี่ยวเป่า

ข้อสองก็คิดว่านิสัยของเด็ก ผ่านไปสักพักก็คิดได้เองแล้ว

แต่ก็คิดไม่ถึงว่า เสี่ยวเป่าได้อ่อนไหวถึงขนาดนี้

จิ้นเฟิงเฉินนั่งเงียบ แวบเดียว เจียงสื้อสื้อรู้สึกว่าเขาถูกความเศร้าขนาดหนักครอบคลุม

มองดีๆ สีหน้าของเขากลับได้นิ่ง

นั้นเป็นความเศร้าเสียใจสิ้นหวังที่ส่งมาจากกระดูก

เจียงสื้อสื้อเหมือนว่าจะหายใจไม่ออก เธอได้พูดออกไปอย่างสับสน “พวกเรา คือพวกเรารีบไปตามหาเสี่ยวเป่าเถอะ ผ่านไปนานๆ ก็......”

จิ้นเฟิงเฉินเงยหน้า ก็ได้ขยับมุมปากยิ้มให้เธอ ใบหน้ากลับไม่มีรอยยิ้ม

“งั้นใบหย่า”

“การหย่ามันจะไปสำคัญเท่าเสี่ยวเป่าเหรอ!” เจียงสื้อสื้อก็ได้พูดออกไปเลยทันที

มองเธอไปสักพัก จิ้นเฟิงเฉินก็ได้สตาร์ทรถแล้วขับออกไป

ไปที่โรงเรียน หาไปบริเวณรอบๆ โรงเรียนทั้งหมด ไม่มีเงาของเสี่ยวเป่า

สีหน้าของจิ้นเฟิงเฉินยิ่งอยู่ก็ยิ่งแย่กว่าเดิม เสี่ยวเป่าไม่ได้เป็นเด็กเกเร

การหนีออกจากบ้านคราวนี้ ต้องเป็นเพราะว่าเสียใจมากๆ แน่

ถ้าไม่ได้มาถึงจุดที่รับไม่ได้แบบนี้ เขาจะไปทำเรื่องที่เกินไปแบบนี้ที่ไหน

มือที่จิ้นเฟิงเฉินวางที่พวงมาลัยก็ได้ออกแรงจนสุด หลังมือก็ได้เริ่มเขียว

เจียงสื้อสื้อมองก็รู้สึกปวดใจ กระตุกแขนเสื้อของเขา

“พวกเราลงจากรถไปหาเถอะ ที่นี่ซอยเล็กๆเยอะเกินไป ขับรถไม่สะดวก”

จิ้นเฟิงเฉินก็ได้พยักหน้า

ต่อให้ในใจจะหงุดหงิดขนาดไหน ไม่มีความอดทนขนาดไหน กับเจียงสื้อสื้อจิ้นเฟิงเฉินจะมีท่าทางที่ดีให้ตลอด

หาที่จอดรถ ทั้งสองก็ได้เดิมตามหา

เดินผ่านถนนแล้วถนนเล่า ไปหาร้านของกินที่เสี่ยวเป่าชอบ สุดท้ายก็หาไม่เจอ

ครูของโรงเรียนได้ตามหา พ่อจิ้นแม่จิ้นก็ได้ตามหา สองสามีภรรยาจิ้นเฟิงเหราก็ได้ไปช่วย

จิ้นเฟิงเฉินมองข้อความที่พวกเขาส่งมา ใจก็ได้ตกหล่นไปเรื่อยๆ

ไม่มีทั้งหมด......

“ต้องไม่เกิดอะไรขึ้นหรอก เสี่ยวเป่าฉลาดขนาดนั้น อาจเป็นเพราะเขาอยากเล่น แล้วก็หนีไปที่ที่หนึ่งแล้วก็เล่นอยู่”

เจียงสื้อสื้อแกล้งทำเป็นพูดออกไปอย่างสบายใจ ก็ไม่รู้ว่าได้ปลอบใจตัวเองหรือปลอบใจจิ้นเฟิงเฉิน

หาไปหามา สุดท้ายก็ได้กลับมาที่รอบๆบริเวณโรงเรียนอีกครั้ง

เจียงสื้อสื้อเดินไปที่ร้านขายของชำซื้อน้ำสองขวด ให้จิ้นเฟิงเฉินหนึ่งขวด

ต่อไปเจียงสื้อสื้อจากไป ทั้งชีวิตของเขาที่ที่ประคองเขามีแค่อย่างเดียว จะให้เกิดอะไรขึ้นกับเขาได้ยังไง

สองพ่อลูกก็ได้อยู่แบบนั้น

สุดท้ายเจียงสื้อสื้อทนดูต่อไปไม่ได้ ก็ได้บอกให้พวกเขากลับไปก่อน

เจียงสื้อสื้อก็ได้ตามไป เธอไม่วางใจเสี่ยวเป่า

เธอนั่งอยู่ที่นั่งหลังคนขับ เสี่ยวเป่ากลับนั่งที่นั่งข้างคนขับ

เวลานั้นในใจของเจียงสื้อสื้อก็ได้มีความรู้สึกแปลกๆ โผล่ออกมา ตอนนี้เสี่ยวเป่ากีดกั้นเธอแล้วเหรอ?

แต่ว่าไม่นานเธอก็ได้ปฏิเสธความคิดนี้ น่าจะเป็นเพราะว่าคนในตระกูลจิ้นได้ทะเลาะกัน

เธอรู้ว่าหาเสี่ยวเป่าเจอแล้ว เธอควรจากไป

แต่ไม่รู้ทำไม เธออยากที่จะอยู่กับพวกเขาต่อนานหน่อย

ระหว่างทางที่กลับไป จิ้นเฟิงเฉินก็ได้โทรไปบอกพ่อแม่และก็ครูที่โรงเรียน บอกเขาว่าหาตัวเจอแล้ว

ระหว่างนั้น ก็ได้มองเสี่ยวเป่า เขาก็ยังมีท่าทางแบบเดิม

สองมือจับกัน ก้มหน้า คนทั้งคนดูหดหู่มาก

ทำให้จิ้นเฟิงเฉินเป็นห่วงมากๆ

มาถึงตระกูลจิ้น พ่อจิ้นแม่จิ้นได้รอที่ประตูตั้งนานแล้ว

เห็นหลานรัก แม่จิ้นก็ได้วิ่งเข้าไป กอดเสี่ยวเป่าแล้วร้องไห้

เสี่ยวเป่าก็ได้เปิดปาก แต่ก็ไม่พูดอะไร

คิ้วน้อยๆ ได้ขมวด ใบหน้าเศร้าใจ

ตาของพ่อจิ้นก็ได้แดง แต่เขาก็ได้มองออกถึงความผิดปกติ

ท่าทางของเสี่ยวเป่าแปลกไป

สายตาของเขาเย็นชา เหมือนว่าได้กีดกั้นอ้อมกอดของแม่จิ้น

ก็ได้ดิ้นรนเล็กน้อยอยู่ตลอด หมายที่จะออกจากอ้อมกอดแม่จิ้น