ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 689

บทที่ 689 เป็นความผิดของฉัน

เมื่อก่อนเสี่ยวเป่าไม่เคยที่จะเป็นแบบนี้มาก่อน ทั้งเด็กดีแล้วก็เชื่อฟัง

เห็นคุณย่าร้องไห้ขนาดนี้ ก็ได้ออกมาปลอบตั้งนานแล้ว

“เสี่ยวเป่า?” พ่อจิ้นก็ได้เรียกเพื่อลองเชิง

เสี่ยวเป่ามองเขาด้วยสีหน้านิ่งเรียบ ไม่มีปฏิกิริยาอะไร

ทุกคนก็ได้ค่อยๆ มองปัญหาออก

สีหน้าแบบนี้ของเสี่ยวเป่า ทำไมรู้สึกว่า รู้สึกเหมือนว่า เหมือนว่า......

แม่จิ้นปล่อยเสี่ยวเป่า พูดทั้งน้ำตาว่า “หลานรัก หนูไม่สบายตรงไหนหรือเปล่า บอกย่า ดีไหม?”

เสี่ยวเป่าถอยหลังไปก้าว ได้สร้างระยะห่างจากทุกคน

ทุกคนก็ได้พากันอึ้ง

นี่มันเรื่องอะไร?

เสี่ยวเป่าก็แค่ออกไปไม่ถึงครึ่งวัน ทำไมถึงได้ลายเป็นแบบนี้?

พ่อจิ้นกับจิ้นเฟิงเฉินสีหน้าได้ตึงเครียด

จิ้นเฟิงเฉินก็ได้เรียกเสี่ยวเป่า เสี่ยวเป่าก็ไม่ได้มีปฏิกิริยาอะไรมาก ใจของทุกคนก็ได้หล่นวูบเลยทันที

เด็กคนนี้ คงไม่ได้ปิดกั้นตัวเองอีกแล้วใช่ไหม?

ทุกคนนั้นก็ได้มองไปทางเจียงสื้อสื้อ หวังว่าเธอพูดอะไรกับเสี่ยวเป่าหน่อย

ยังไงซะ เมื่อก่อนเสี่ยวเป่าชอบเธอมาก

เจียงสื้อสื้อไม่ค่อยเข้าใจ แต่ก็รู้ว่าตอนนี้เสี่ยวเป่าไม่ปกติ

เธอได้เดินเข้าไป ก็ได้ลองไปคุยกับเขา

“เสี่ยวเป่า วันนี้เหนื่อยแล้วใช่ไหมครับ พวกเราไปทานอะไรหน่อยแล้วก็ไปพักผ่อนกันดีไหม?”

พูดจบ เธอก็ลองไปจับมือเสี่ยวเป่า

แต่ว่าเสี่ยวเป่าได้แสดงออกมาชัดเจนมาก ถอยไปหนึ่งก้าว หลบมือของเธอ ปฏิเสธอย่างหนัก

เงยหน้าขึ้น มองเธออย่างเย็นชา ราวกับมองคนแปลกหน้า

เลือดในตัวของเจียงสื้อสื้อแทบแข็งไป สองมือได้ค้างกลางอากาศ

เธอไม่ได้ถือสาที่เสี่ยวเป่าทำกับเธอแบบนี้ แต่ว่าแววตาของเด็ก ทำให้ใจของเธอได้เย็นวาบ

ทำไมถึงเป็นแบบนี้?

จิ้นเฟิงเฉินเห็นลูกชายกลายเป็นแบบนี้ ในใจก็ได้กระตุกจนเจ็บ

เสี่ยวเป่าไม่เคยเพิกเฉยต่อเจียงสื้อสื้อมาก่อน ตั้งแต่รู้จักกับเจียงสื้อสื้อ เขาก็เหมือนกับขนมหวานมาโดยตลอด

ไม่เคยมีท่าทางแบบนี้มาก่อน

เขาไม่รู้ว่าตอนนี้เสี่ยวเป่าคิดอะไรอยู่

แม่จิ้นทนไม่ได้กับหลานรักของตนที่เป็นแบบนี้ ก็ได้ปรึกษาจิ้นเฟิงเฉิน “พวกเราพาเสี่ยวเป่ากลับประเทศเถอะ เปลี่ยนบรรยากาศ ไม่แน่เขาอาจจะหายดีขึ้นมาหน่อย”

พ่อจิ้นก็ได้พูดตามว่า “แม่ขอแกพูดก็ถูก ตั้งแต่เล็กเสี่ยวเป่าก็ไม่ได้เหมือนกับเด็กคนอื่น เขาที่เป็นแบบนี้ในตอนนี้ เห็นได้ชัดว่ามีอะไรในใจ และก็ไม่ยอมที่จะพูดกับพวกเรา ให้เขากลับประเทศเถอะ”

จิ้นเฟิงเฉินก็ได้คิดหนัก

เขาทนไม่ได้ที่จะให้ลูกชายกลับไปเลยแบบนี้ แต่ก็รู้ ว่าตอนนี้เสี่ยวเป่ามีปัญหา

ที่พ่อแม่พูดเป็นสิ่งที่ดีที่สุดแก่เขา

อยู่ที่นี่ มีแต่ทำให้เขายิ่งอยู่ยิ่งแย่

“ขอโทษ......” สีหน้าของเจียงสื้อสื้อเศร้า

กับคนอื่นเสี่ยวเป่าไม่ได้แสดงอะไรที่ไม่ชอบออกมาชัดเจนเท่าตนแบบนี้ เธอนั้นเหมือนจะเข้าใจอะไรบางอย่าง

ใจก็ได้เหมือนมีคนมาบีบ บีบไม่หยุด เจ็บจนเจียงสื้อสื้อแทบยืนไม่อยู่

เห็นท่าทางที่เจ็บปวดแบบนั้นของเธอ จิ้นเฟิงเฉินก็ได้ถอนหายใจออกมา “ไม่เกี่ยวกับคุณ”

“เป็นความผิดของฉัน เป็นความผิดของฉันทั้งหมด”

สีหน้าของเจียงสื้อสื้อได้ซีด ทั้งคนดูแล้วอ่อนแอมากๆ เหมือนได้ไม่สบายอย่างหนัก

จิ้นเฟิงเฉินเห็นแล้วเป็นห่วง ก็ได้ปลอบไม่หยุด

ให้แม่จิ้นพาเสี่ยวเป่ากลับไปที่ห้องต่อ

ตั้งแต่เด็กน้อยรู้ว่าเจียงสื้อสื้อจะแต่งงานแล้ว ก็ได้กังวลอยู่ตลอด

เวลานั้น เห็นว่าเจียงสื้อสื้ออาจจะไม่ดีต่อเขา

แม่จิ้นก็ได้พาเสี่ยวเป่าขึ้นไป ก่อนไป ก็ได้มองเจียงสื้อสื้อสักพัก

เหมือนว่ามีคำพูดมากมาย แต่ไม่รู้ว่าควรเริ่มพูดตั้งแต่ตอนไหน

จากนั้นก็ได้มองลูกชาย สายตาที่เขามองเจียงสื้อสื้อนั้นก็ยังเต็มไปด้วยความรัก

ก็ได้ถอนหายใจออกมาอย่างควบคุมไม่ได้

ช่างเถอะ เรื่องของหนุ่มสาว ให้พวกเขาจัดการเองเถอะ

เจียงสื้อสื้อนั่งอยู่ที่ห้องรับแขกสักพัก ปรับอารมณ์เป็นปกติ