ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 690

บทที่ 690 มาเจอกันหน่อย

ดีที่ไม่นานเจียงสื้อสื้อก็ได้หยุดร้อง แล้วไปปลอบเถียนเถียน

ตระกูลฝู้ถึงได้กลับไปเป็นปกติอีกครั้ง

วันต่อมา

จิ้นเฟิงเฉินขับรถ ส่งพ่อจิ้นแม่จิ้นกับเสี่ยวเป่าไปที่สนามบิน

เขาสั่งเสียเสี่ยวเป่าเยอะมาก ให้เขาเชื่อฟังที่คุณปู่คุณย่าพูด เป็นเด็กดี เดี๋ยวสักพักตนก็ไปหาเขา

เสี่ยวเป่าก้มหน้าเล่นนิ้วตัวเอง เหมือนว่าไม่ได้ฟังเลย

จิ้นเฟิงเฉินขมวดคิ้ว อยากจะพูดอะไรแรงๆ ออกไป แต่ก็ได้มองสีหน้าของแม่จิ้นผ่านกระจกส่องหลัง ก็ได้กลืนลงไป

ได้แต่หวังว่าลูกน้อยจะหายดีเป็นปกติ

เพราะว่าบริษัทในประเทศยังมีเรื่องต้องจัดการ เพราะงั้นจิ้นเฟิงเหรากับส้งหวั่นชีงก็ได้จองตั๋วกลับก่อนหนึ่งคืน

มาถึงสนามบิน จิ้นเฟิงเฉินก็ได้จัดการเรื่องเอกสารให้พวกเขา

เสี่ยวเป่าเป็นเด็กดีมากๆ ให้คุณย่าจูงมือไปไหนก็ได้ แต่ก็แค่แข็งราวกับไม้

มองภาพที่เขาร่าเริงจนชิน ท่าทางแบบนี้ทำให้คนปวดใจจริงๆ

มองสามคนเข้าเครื่องตรวจ จิ้นเฟิงเฉินก็ได้ยืนอยู่กับที่อยู่นาน

รอให้พวกแม่จิ้นขึ้นเครื่องบินไปแล้วนั้น จิ้นเฟิงเฉินถึงได้ขับรถกลับไป

ระหว่างทาง พวกเขาทุกคนก็ได้ตึงเครียดอยู่ตลอด

เวลานี้คฤหาสน์ตระกูลจิ้นมองแล้วเงียบเหงามากๆ อารมณ์ของจิ้นเฟิงเฉินก็ได้หงุดหงิดอย่างบอกไม่ถูก

คิดได้ว่าที่บริษัทมีเรื่องต้องจัดการ ก็ได้ขับรถไปบริษัท

ในฝรั่งเศสนั้นจิ้นกรุ๊ปก็ได้มีธุรกิจอยู่ไม่น้อย เดิมจิ้นเฟิงเฉินสามารถที่จะอยู่ที่นี่อีกกี่เดือนแล้วค่อยกลับไปก็ได้

แต่ว่าอาการของเสี่ยวเป่าไม่ดี จิ้นเฟิงเฉินจำเป็นต้องจัดการให้เร็วที่สุด กลับไปอยู่กับเขา

อีกอย่าง งานแต่งของเจียงสื้อสื้อกับฝู้จิงเหวินใกล้ถึงแล้ว

จิ้นเฟิงเฉินไม่อยากที่จะเห็น ผู้หญิงที่ตนรัก กลายเป็นภรรยาของคนอื่น นี่มันโหดร้ายกับเขาเกินไป

ความรู้สึกแบบเอาใจของตัวเองออกมาแล้วให้คนอื่นทิ้งไปกับพื้นเขาเจอกับมันอีกเป็นครั้งที่สองไม่ได้

เพราะงั้นเขาคิดว่าจัดการสั่งงานในมือเสร็จก็กลับประเทศ

ก็ได้ดึงสติ สายตาของจิ้นเฟิงเฉินก็ได้กลับมามองที่กองเอกสารอีกครั้ง

“ท่านประธาน” เสียงเคาะประตูของกู้เนี่ยนก็ได้ดังขึ้น

จิ้นเฟิงเฉินเงยหน้า ก็ได้สั่งอย่างเย็นชา “เข้ามา”

เห็นกู้เนี่ยนได้อุ้มกองเอกสารเข้ามา จัดแยกประเภทให้จิ้นเฟิงเฉิน

“บอส พวกนี้เป็นเอกสารที่ท่านต้องเซ็นเอง”

“งานประชุมสิบโมงเช้าของบริษัทพรุ่งนี้ แผนงานบริษัทที่ได้ทำขึ้นมานั้นต้องพูดในวันพรุ่งนี้”

“ก่อนที่ท่านกลับไป ยังต้องร่วมงานเลี้ยงของบริษัทที่มีชื่อเสียงในยุโรป”

กู้เนี่ยนก็ได้พูดไปทีละอย่าง ได้พูดเรื่องกำหนดการต่อจากนี้ของจิ้นเฟิงเฉินไปอย่างละเอียด

จิ้นเฟิงเฉินพยักหน้า สีหน้าเย็นชา

“เอกสารนายเอาไว้นี่ งานประชุมพรุ่งนี้ฉันเข้าร่วม ส่วนเรื่องงานเลี้ยง นายปฏิเสธให้ฉันหน่อย”

“ครับ”

กู้เนี่ยนไม่ได้สงสัยในการตัดสินใจของเขา ก็ได้ตอบไปอย่างเด็ดขาดแล้วก็ออกไป

การเป็นผู้ช่วยของจิ้นเฟิงเฉิน เขาไม่มีทางที่จะถามมากไป และก็ไม่มีทางที่จะพูดอะไรไร้สาระไปแม้แต่คำเดียว

จิ้นเฟิงเฉินได้นวดหว่างคิ้ว ได้มองเอกสารที่กู้เนี่ยนเอามา จากนั้นก็ได้เซ็นชื่อตัวเองไป

จัดการเรื่องนี้เสร็จ จิ้นเฟิงเฉินก็ได้ปลดกระดุมคอเสื้อ ถึงได้รู้สึกหายใจสะดวก

นิ้วที่เรียวยาวก็ได้ควงปากกาสีทองอ่อนอย่างไม่รู้ตัว

หยุดควงปากกาเสร็จ จิ้นเฟิงเฉินก็ได้มองจอที่ดับอยู่ของโทรศัพท์

อยู่นาน จิ้นเฟิงเฉินก็ได้ยื่นมือไปเอาโทรศัพท์ แล้วก็โทรออกไป

ตู๊ดๆๆ ......

เสียงรอสายของปลายสายทำให้จิ้นเฟิงเฉินเริ่มอยู่ไม่นิ่ง จนกระทั่งตอนที่เขาจะถอดใจนั้น ทางนั้นก็ได้มีเสียง

จัดการกับอารมณ์ของตัวเอง จิ้นเฟิงเฉินก็ได้พูดออกไปเรียบๆ ว่า “สื้อสื้อ วันมะรืนผมก็กลับประเทศแล้ว”

ห้องทำงานได้เงียบผิดปกติ มีแค่เสียงของจิ้นเฟิงเฉินที่ดังอยู่ในนั้น

“เจอกันหน่อยไหม”