ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 691

บทที่691 นี่คือสิ่งที่คุณขอเอง

แต่ดวงดาวจะสว่างไสวก็ยังมีวันที่เลือนราง

อากาศเงียบลงชั่วขณะและจิ้นเฟิงเฉินก็พูดทันทีว่า “ผมจะกลับประเทศแล้ว ไฟล์ทคืนวันมะรืน”

ถึงแม้ว่าจะเตรียมใจไว้แล้วแต่เมื่อได้ยินเขาพูดออกมาก็ยังแอบหวิว ๆ ในใจ

แม้ว่าจะเห็นชัดว่าเป็นทุกข์กลับทำได้เพียงแกล้งทำเป็นไม่สนใจ

“เหรอ? งั้นฉันไปส่งคุณที่สนามบิน”

“ไม่ต้องหรอก” จิ้นเฟิงเฉินส่ายหน้าปฏิเสธ

เขาหันไปมองเจียงสื้อสื้อหลายครั้ง เขาพูดขึ้นนิ่งๆ “เรื่องหย่า ผมอยากรอให้อาการป่วยของเสี่ยวเป่าดีขึ้นก่อนแล้วค่อยไปทำเรื่อง หวังว่าคุณจะเข้าใจ คุณจัดงานแต่งงานก่อนก็ได้ ไม่มีผลอะไร”

“ไม่เป็นไร”

เจียงสื้อสื้อพูดและยิ้มหวานให้จิ้นเฟิงเฉิน

แต่มีเพียงแต่เธอเองเท่านั้นที่รู้ว่าในใจตอนนี้เจ็บปวดรุนแรงเพียงใด

เธอจิกฝ่ามือแน่นเพื่อไม่ให้อารมณ์ของเธอแสดงออกมา

นี่คือสิ่งที่เธอร้องขอเองจะโทษใครได้

หลังจากได้สติ จิ้นเฟิงเฉินพูดขึ้นอีก “รออาการของเสี่ยวเป่าคงที่ก่อน ผมจะเซ็นเอกสารหย่าแล้วส่งเอกสารให้คุณ”

เจียงสื้อสื้อพยักหน้าตอบช้าๆ แยกไม่ออกว่าตอบสนองอะไร

เวลาที่ได้ยินจิ้นเฟิงเฉินพูดคำว่า “หย่า” นั้น สติเธอก็เริ่มฟั่นเฟือน

สิ่งที่จิ้นเฟิงเฉินพูดนั้น เธอได้ยินแล้วผ่านเข้าสมองและลืมไปเลย

จิ้นเฟิงเฉินจิบกาแฟและวางมือลง จากนั้นก็จ้องเขม็งไปที่เจียงสื้อสื้อ

สายตานี้เมื่อเทียบกับก่อนหน้านี้ มันเปลี่ยนไปมาก

มันไม่ร้อนแรงอีกแล้ว มันสงบนิ่งเหมือนการปฏิบัติต่อเพื่อนปกติทั่วไป

“ผมมีเรื่องที่อยากจะพูดแค่นี้”

“อือ” เจียงสื้อสื้อพยักหน้าตามอย่างไม่ทันตั้งตัว

“ผมไปก่อนนะ แล้วเจอกัน”

จิ้นเฟิงเฉินพูดจบแล้วก็เลื่อนแก้วกาแฟไปด้านข้างและลุกขึ้น

พอเห็นเขาจะไปเจียงสื้อสื้อจึงลุกขึ้น

เธอเงยหน้ามองชายหนุ่มที่สง่างามและสูดหายใจ

ในใจของเธอเหมือนกำลังเผชิญกับพายุฝนกระหน่ำ

เธอไม่อยากจะเสียเขาไป ไม่อยากหย่าขาดจากเขา

แต่จะพูดอะไรตอนนี้ก็สายไปเสียแล้ว

สุดท้ายมุมปากค่อยๆ ยกสูงขึ้นปรากฏให้เห็นรอยยิ้มจางๆ “ลาก่อน”

เธอมองเขาจากไป เจียงสื้อสื้อใช้มือจับหน้าอกกุมหัวใจของตนเองที่เจ็บปวด เธอเกลียดตนเองที่สูญเสียความทรงจำ และคิดอะไรไม่ออก

ถ้าเธอรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นระหว่างพวกเขามันก็คงไม่ทำให้เกิดสถานการณ์เหมือนวันนี้

น้ำตาร้อนไหลจากเบ้าตาและหยดลงในถ้วยกาแฟต่อหน้าเจียงสื้อสื้อทำให้เกิดการกระเพื่อม

ข่าวการจากไปของจิ้นเฟิงเฉิน นอกจากคนรอบตัวเขาไม่กี่คนแล้วไม่มีใครคนอื่นรู้

ฝู้จิงเหวินรู้เพียงว่ามีเรื่องเกิดขึ้นกับเสี่ยวเป่า และกลับประเทศไปพร้อมกับพ่อจิ้นแม่จิ้นแล้ว แต่ไม่รู้ว่าจิ้นเฟิงฉินจะกลับไปด้วย

ในตอนแรกเขาพบว่าเจียงสื้อสื้อผิดปกติไป เดิมทีเขาคิดว่าเจียงสื้อสื้อมีอารมณ์หดหู่เพราะเรื่องของเสี่ยวเป่า

หลังจากซักถามเพิ่มเติมก็ได้รับรู้โดยบังเอิญจากเจียงสื้อสื้อว่าจิ้นเฟิงเฉินได้กลับประเทศแล้ว

ศํตรูหัวใจจากไป ฝู้จิงเหวินควรจะดีใจถึงจะถูก แต่เขาหันไปมองเจียงสื้อสื้อแสดงออกอย่างทุกข์ทน ในใจก็อดไม่ได้ที่จะเกิดความหึงหวง

จิ้นเฟิงเฉินไม่อยู่ เจียงสื้อสื้อก็ไร้จิตวิญญาณเช่นกัน

คนที่ไร้จิตวิญญาณมันต่างจากหุ่นไม้เชิดอย่างไรกัน?

เขาเงียบไปครู่หนึ่งและถามคำถามที่ไม่คาดคิด

“สื้อสื้อ คุณตอบรับที่จะแต่งงานกับผม...เสียใจรึเปล่า?”

เจียงสื้อสื้อคิดไม่ถึงว่าฝู้จิงเหวินจะถามคำถามแบบนี้

“ไม่เสียใจ”

ต่อให้เสียใจก็ไม่มีโอกาสให้หวนกลับแล้ว

หลังจากพูดแบบนี้จื่อเฟิงก็พ่นลมหายใจที่น่ารังเกียจพลางเลิกคิ้วและมองไปที่ป๋ายหลี่ด้วยความสนใจ

เดิมทีเธอคิดว่าป๋ายหลี่จะเสียท่าเพราะคำพูดของเธอ แต่ป๋ายหลี่กลับไม่มีสีหน้าท่าทีใดๆ ด้วยแววตาไม่แยแส

ไม่มีการแสดงออกซึ่งความเจ็บปวดให้เห็น

มีเพียงคำพูดที่เรียบเฉย “ที่แท้ก็เป็นแบบนี้เอง ดูแล้วการมีอยู่ของผมคงขัดตาคุณสินะ”

จื่อเฟิงได้ยินแล้วอดไม่ได้ที่จะยิ้มเยาะ “นี่คุณเพิ่งจะรู้เหรอ? เรื่องที่เกิดขึ้นในตอนแรกถือเป็นการเข้าใจผิด ฉันไม่เก็บเอามาใส่ใจ แล้วยิ่งฉันก็ไม่ได้คิดจะคบค้าอะไรกับคุณ”

ทุกคำพูดแต่ละคำเหมือนมีดที่คมที่สุดในโลกแทงไปที่บาดแผลของป๋ายหลี่

บ่อยครั้งที่มีแต่คนที่คุ้นเคยที่สุดเท่านั้นที่รู้ว่าคำพูดใดทำร้ายจิตใจคนได้มากที่สุด

หัวใจของป๋ายหลี่รู้สึกว่างเปล่าเล็กน้อย บางทีควรจะต้องหยุดตรงนี้แล้วจริงๆ

คนที่ใจแข็งดังหินผาไม่มีทางที่จะใจอ่อนลงได้

สายตาของเขาเหนื่อยล้าป๋ายหลี่กล่าวด้วยความปล่อยวาง “ก็ดี ผมจองตั๋วเครื่องบินกลับประเทศแล้ว ต่อไปคงไม่ได้โผล่มาให้คุณเห็นหน้าอีก ต่อไปก็ทำตัวดีๆ ล่ะ”

เมื่อได้ยินเขาพูดแบบนั้น จื่อเฟิงลังเลอยู่ครู่หนึ่งและรีบคว้าแขนเสื้อของป๋ายหลี่

“คุณหมายความว่ายังไง? คุณกลับประเทศ? งั้นคุณชายล่ะ?”

ในฐานะผู้ใต้บังคับบัญชาของจิ้นเฟิงเฉิน ปกติแล้วพวกเขาไม่สามารถจะละทิ้งฐานที่ตั้งของตนเองได้ตามอำเภอใจ นอกเสียจากว่าจิ้นเฟิงเฉินมอบหมายภารกิจใหม่ให้

ดวงตาของป๋ายหลี่หยุดนิ่งไปสองสามวินาที

“คุณชายเหรอ...กลับไปก่อนแล้ว ตอนนี้อยู่ที่เมืองเป่ยแล้ว”

จื่อเฟิงอึ้งไป จับมือป๋ายหลี่และอดไม่ได้ที่จะใช้แรงและพูดกับป๋ายหลี่ด้วยความโมโห “ทำไมก่อนหน้านี้ไม่บอกฉัน!”

ถ้าหากเขาจากไปแล้วการที่ตนเองอยู่ที่นี่จะมีความหมายอะไร?

ป๋ายหลี่มองไปที่จื่อเฟิงด้วยความประชดเล็กน้อยและปัดมือของเธอออก

“ตารางการเดินทางของBossเป็นความลับ ผมไม่มีทางจะบอกคุณได้”

เมื่อเห็นความวิตกกังวลในดวงตาของจื่อเฟิง ป๋ายหลี่ก็รู้สึกแดกดันอย่างมาก

คนที่ไปรักเขาก่อน เจ็บที่สุดเสมอ

ความรู้สึกคือหายนะและไม่มีใครสามารถหลีกหนีพ้น