ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 696

บทที่696 แกอย่าฝันเลย

“ป๋ายหลี่!” เสียงเย็นเยียบของจิ้นเฟิงเฉินดังขึ้นที่ด้านหลังของป๋ายหลี่

ป๋ายหลี่ตกตะลึงไม่กล้าถ่วงเวลา

เขามองจื่อเฟิงอย่างลึกซึ้ง จากนั้นจึงรีบวิ่งตามไป

เขาอยากจะช่วยจื่อเฟิงมาก แต่ก็ไม่มีทั้งความสามารถและกำลัง

ในตอนที่เจียงสื้อสื้อถูกนำตัวส่งโรงพยาบาล จื่อเฟิงก็ถูกนำตัวไปขังไว้ในสถานที่ลับเช่นกัน

เธอไม่รู้ว่าตนเองอยู่ที่ไหนเพราะห้องที่เธออยู่นั้นมืดและไม่มีแสงสว่าง

ไม่สามารถกำหนดเวลาได้และเกือบจะเป็นบ้า

เดิมจื่อเฟิงคิดว่าตนเองรู้จักจิ้นเฟิงเฉินมากพอ แต่กลับคิดไม่ถึงว่าเธอประเมินจิ้นเฟิงเฉินต่ำเกินไป

เขาคือเครื่องจักรที่ไม่มีความรู้สึกรู้สา นอกจากเจียงสื้อสื้อแล้ว ไม่มีใครอยู่ในสายตาของเขา จะมีหรือไม่มีก็ได้

จื่อเฟิงตระหนักอย่างชัดเจนว่าแม้ว่าเธอจะใช้เวลากับจิ้นเฟิงเฉินมากกว่านี้ แต่เธอก็ยังไม่สามารถครอบครองตำแหน่งในใจของจิ้นเฟิงเฉินได้แม้แต่น้อย

การยอมรับนี้ทำให้เธอหมดหวังและไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรดี

เมื่อเวลาผ่านไปจื่อเฟิงก็ทรุดลงมากขึ้นเรื่อย ๆ

เธอเคยดูประสบการณ์อันน่าเศร้าของเจียงนวลนวลอย่างเย็นชาเหมือนเป็นเรื่องตลก

ในวันนี้ถึงตาของเธอแล้วมันเจ็บปวดมาก

เธอรู้สึกว่าตนเองคงจะตายไปเงียบๆ อยู่ที่นี่

ฝืนยืดลมหายใจสุดท้าย

จู่ๆ ประตูก็ถูกเปิดออก จื่อเฟิงที่ไม่ได้เห็นแสงมานานเกือบจะร้องไห้ด้วยความสุข

ในที่สุดเธอก็ได้เห็นแสงสว่าง

อย่างไรก็ตามเมื่อเธอออกมาจากห้องแคบมืดๆ เธอก็รู้ว่าไม่ใช่แสงที่รอทักทายเธอ แต่เป็นความเจ็บปวดที่เจ็บปวดยิ่งกว่า

สถานที่นี้เปรียบได้กับนรกบนดิน

เธอถูกคนเฆี่ยนซ้ำแล้วซ้ำเล่าด้วยแส้บาง ๆ ที่แช่น้ำเกลือ

ไม่มีผิวหนังที่สะอาดบนร่างกายของเธอ น้ำเกลือเข้าไปในบาดแผล จนทำให้ที่เจ็บปวดอยากจะลงไปกลิ้งบนพื้น

เชือกยับยั้งการเคลื่อนไหวของเธอและถูกบังคับให้ต้องทนต่อการลงแส้อย่างไม่สิ้นสุด

หลังจากตีเสร็จ ยังต้องถูกคมมีดเฉือนไปบนร่างกาย

มืดนั้นสั้นไม่พอที่จะทำให้ถึงชีวิต

เมื่อไรที่เธอทนพิษบาดแผลไม่ไหวก็จะมีหมอมารักษาแผลให้เธอ

อย่างไรก็ตามเพื่อให้เธอมีลมหายใจต่อไป ไม่ให้เธอตาย

จื่อเฟิงรู้สึกกระอักกระอ่วนและพึมพำคำพูดหนึ่งตลอดเวลา

“ให้ฉันตายไปเถอะ ฆ่าฉันเถอะ ฆ่าฉันเถอะ...”

จื่อเฟิงในตอนนี้ไม่มีชีวิตชีวาเหมือนอย่างในวันวานอีกต่อไปแล้ว

ตัวเธอเปล่งประกายแห่งความพ่ายแพ้

อีกด้านหนึ่งภายในโรงพยาบาล จิ้นเฟิงเฉินใส่สูทและรองเท้าหนัง สีหน้าเคร่งขรึม

อุ้มเจียงสื้อสื้อที่อยู่ในอาการโคม่าออกจากรถอย่างรวดเร็วดวงตาของเขาแข็งกร้าวและมืดมน

มันน่ากลัวกว่าความเฉยเมยในอดีตเล็กน้อย

เขาไม่สนใจคนอื่น ๆ และรีบเดินสาวเท้าก้าวเข้าประตูโรงพยาบาลไป

คนในโรงพยาบาลรออยู่ก่อนแล้ว และพวกเขาต่างสั่นเทาเมื่อเห็นใบหน้าที่หมองคล้ำของจิ้นเฟิงเฉิน

เจ้าหน้าที่ทางการแพทย์อดไม่ได้ที่จะรู้สึกหนาวที่หลัง พวกเขาพูดอึกอัก “ประธานจิ้น คุณ... คุณ...”

จิ้นเฟิงเฉินกลับไม่สนใจสายตาที่ตื่นกลัวของคนอื่นและวางเจียงสื้อสื้อลงบนเตียงห้องฉุกเฉิน

ด้วยน้ำเสียงต่ำและพูดอย่างเร่งรีบ “ต้องรักษาเธอให้ดี!”

แพทย์ไม่กล้าจะถ่วงเวลาแม้เพียงนิด รีบพยักหน้าทันที

จากนั้นเจียงสื้อสื้อก็ถูกพาตัวเข้าไปในห้องฉุกเฉิน

ในหัวของเขาเต็มไปด้วยความคิดที่ว่าจิ้นเฟิงเฉินทำร้ายเจียงสื้อสื้อจึงพุ่งตัวเข้าไปด้วยความโกรธ

เขากระชากคอเสื้อของจิ้นเฟิงเฉินและแทบจะกัดฟันพูด “จิ้นเฟิงเฉิน แกคิดอะไรอยู่? สื้อสื้อถูกแกทำร้ายถึงขนาดนี้แล้ว

ยังไง? ไม่ได้สื้อสื้อมา เลยใช้ให้คนมาทำลายเธอ? คนอย่างแกมันเห็นแก่ตัวเกินไปแล้ว! ฉันจะบอกแกให้ คนอย่างแกไม่มีทางจะได้สื้อสื้อไป แกอย่าฝันเลย!”

จิ้นเฟิงเฉินเหลือบมองใบหน้าโกรธของฝู้จิงเหวินอย่างใจเย็น

คนคนนี้อีกนิดเดียวจะกลายเป็นสามีที่ถูกต้องของสื้อสื้อและเขาเป็นเพียงคนที่ไม่รู้อีโหน่อีเหน่ตั้งแต่ต้นจนจบ

เขาเงียบและไม่ตอบเพราะจื่อเฟิงเป็นคนของเขาจริง

ตอนนี้สื้อสื้อนอนอยู่ในห้องผู้ป่วยและตกอยู่ในอันตรายเขามีหน้าที่รับผิดชอบ

คำพูดของฝู้จิงเหวินก็ไม่ใช่ว่าจะไม่มีเหตุผลเสียทีเดียว

แต่ด้วยความเงียบและการหลบสายตาของจิ้นเฟิงเฉินสำหรับฝู้จิงเหวินที่กำลังโกรธนั้น เขาถือว่าเป็นการยอมรับไปโดยปริยาย

ฝู้จิงเหวินไม่สามารถควบคุมความโกรธที่พลุ่งพล่านได้อีกต่อไปและกระแทกจิ้นเฟิงเฉินเข้ากับกำแพง

โดยไม่คาดคิดจิ้นเฟิงเฉินเพียงปรับเนกไทของเขาและยิ้มอย่างเย็นชาราวกับว่าเขาไม่สนใจพฤติกรรมของฝู้จิงเหวินในตอนนี้

เมื่อเห็นเช่นนี้เจ้าหน้าที่ทางการแพทย์ที่อยู่ด้านข้างก็ตกใจและรีบก้าวไปข้างหน้าเพื่อหยุดพฤติกรรมของพวกเขา

ทันใดนั้นจิ้นเฟิงเฉินก็ดูดุร้ายเหมือนสิงโตที่ต่อสู้กับสัตว์ป่าในทุ่งหญ้า

หมัดฟาดเข้าที่ใบหน้าของฝู้จิงเหวินอย่างรุนแรงและครึ่งหนึ่งของใบหน้าของฝู้จิงเหวินก็หน้าแดงทันทีแสดงให้เห็นถึงหมัดที่หนักหน่วง

ฝู้จิงเหวินแทบจะไม่แสดงความอ่อนแอ เขาเกลียดมันที่สุด รังเกียจจิ้นเฟิงเฉินที่สุด

การเคลื่อนไหวในมือของเขาไร้ความปรานีและเขาชกจิ้นเฟิงเฉินตรงๆ

พวกเขาทั้งสองคนไม่มีใครยอมใคร และการเคลื่อนไหวในมือของพวกเขาดูเหมือนจะใช้แรงทั้งหมดที่มี

เจ้าหน้าที่ทางการแพทย์ต้องการเกลี้ยกล่อมพวกเขาสักสองสามคำ แต่ฝู้จิงเหวินและจิ้นเฟิงเฉินดูเหมือนจะไม่ได้ยินพวกเขาจึงยังคงต่อยกันต่อไปอีก

อย่างไรก็ตามเจ้าหน้าที่ทางการแพทย์ทั้งสองคนเป็นผู้หญิงทั้งคู่ หากไม่สามารถเข้าไปห้ามพวกเขาได้ก็ยังพอว่า แต่ถ้าถูกลูกหลงเข้ามาจะยิ่งแย่

คิดไปคิดมา พวกเธอทั้งสองคนจึงได้รีบไปหากองหนุน