ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 696

บทที่696 แกอย่าฝันเลย

“ป๋ายหลี่!” เสียงเย็นเยียบของจิ้นเฟิงเฉินดังขึ้นที่ด้านหลังของป๋ายหลี่

ป๋ายหลี่ตกตะลึงไม่กล้าถ่วงเวลา

เขามองจื่อเฟิงอย่างลึกซึ้ง จากนั้นจึงรีบวิ่งตามไป

เขาอยากจะช่วยจื่อเฟิงมาก แต่ก็ไม่มีทั้งความสามารถและกำลัง

ในตอนที่เจียงสื้อสื้อถูกนำตัวส่งโรงพยาบาล จื่อเฟิงก็ถูกนำตัวไปขังไว้ในสถานที่ลับเช่นกัน

เธอไม่รู้ว่าตนเองอยู่ที่ไหนเพราะห้องที่เธออยู่นั้นมืดและไม่มีแสงสว่าง

ไม่สามารถกำหนดเวลาได้และเกือบจะเป็นบ้า

เดิมจื่อเฟิงคิดว่าตนเองรู้จักจิ้นเฟิงเฉินมากพอ แต่กลับคิดไม่ถึงว่าเธอประเมินจิ้นเฟิงเฉินต่ำเกินไป

เขาคือเครื่องจักรที่ไม่มีความรู้สึกรู้สา นอกจากเจียงสื้อสื้อแล้ว ไม่มีใครอยู่ในสายตาของเขา จะมีหรือไม่มีก็ได้

จื่อเฟิงตระหนักอย่างชัดเจนว่าแม้ว่าเธอจะใช้เวลากับจิ้นเฟิงเฉินมากกว่านี้ แต่เธอก็ยังไม่สามารถครอบครองตำแหน่งในใจของจิ้นเฟิงเฉินได้แม้แต่น้อย

การยอมรับนี้ทำให้เธอหมดหวังและไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรดี

เมื่อเวลาผ่านไปจื่อเฟิงก็ทรุดลงมากขึ้นเรื่อย ๆ

เธอเคยดูประสบการณ์อันน่าเศร้าของเจียงนวลนวลอย่างเย็นชาเหมือนเป็นเรื่องตลก

ในวันนี้ถึงตาของเธอแล้วมันเจ็บปวดมาก

เธอรู้สึกว่าตนเองคงจะตายไปเงียบๆ อยู่ที่นี่

ฝืนยืดลมหายใจสุดท้าย

จู่ๆ ประตูก็ถูกเปิดออก จื่อเฟิงที่ไม่ได้เห็นแสงมานานเกือบจะร้องไห้ด้วยความสุข

ในที่สุดเธอก็ได้เห็นแสงสว่าง

อย่างไรก็ตามเมื่อเธอออกมาจากห้องแคบมืดๆ เธอก็รู้ว่าไม่ใช่แสงที่รอทักทายเธอ แต่เป็นความเจ็บปวดที่เจ็บปวดยิ่งกว่า

สถานที่นี้เปรียบได้กับนรกบนดิน

เธอถูกคนเฆี่ยนซ้ำแล้วซ้ำเล่าด้วยแส้บาง ๆ ที่แช่น้ำเกลือ

ไม่มีผิวหนังที่สะอาดบนร่างกายของเธอ น้ำเกลือเข้าไปในบาดแผล จนทำให้ที่เจ็บปวดอยากจะลงไปกลิ้งบนพื้น

เชือกยับยั้งการเคลื่อนไหวของเธอและถูกบังคับให้ต้องทนต่อการลงแส้อย่างไม่สิ้นสุด

หลังจากตีเสร็จ ยังต้องถูกคมมีดเฉือนไปบนร่างกาย

มืดนั้นสั้นไม่พอที่จะทำให้ถึงชีวิต

เมื่อไรที่เธอทนพิษบาดแผลไม่ไหวก็จะมีหมอมารักษาแผลให้เธอ

อย่างไรก็ตามเพื่อให้เธอมีลมหายใจต่อไป ไม่ให้เธอตาย

จื่อเฟิงรู้สึกกระอักกระอ่วนและพึมพำคำพูดหนึ่งตลอดเวลา

“ให้ฉันตายไปเถอะ ฆ่าฉันเถอะ ฆ่าฉันเถอะ...”

จื่อเฟิงในตอนนี้ไม่มีชีวิตชีวาเหมือนอย่างในวันวานอีกต่อไปแล้ว

ตัวเธอเปล่งประกายแห่งความพ่ายแพ้

อีกด้านหนึ่งภายในโรงพยาบาล จิ้นเฟิงเฉินใส่สูทและรองเท้าหนัง สีหน้าเคร่งขรึม

อุ้มเจียงสื้อสื้อที่อยู่ในอาการโคม่าออกจากรถอย่างรวดเร็วดวงตาของเขาแข็งกร้าวและมืดมน

มันน่ากลัวกว่าความเฉยเมยในอดีตเล็กน้อย

เขาไม่สนใจคนอื่น ๆ และรีบเดินสาวเท้าก้าวเข้าประตูโรงพยาบาลไป

คนในโรงพยาบาลรออยู่ก่อนแล้ว และพวกเขาต่างสั่นเทาเมื่อเห็นใบหน้าที่หมองคล้ำของจิ้นเฟิงเฉิน

เจ้าหน้าที่ทางการแพทย์อดไม่ได้ที่จะรู้สึกหนาวที่หลัง พวกเขาพูดอึกอัก “ประธานจิ้น คุณ... คุณ...”

จิ้นเฟิงเฉินกลับไม่สนใจสายตาที่ตื่นกลัวของคนอื่นและวางเจียงสื้อสื้อลงบนเตียงห้องฉุกเฉิน

ด้วยน้ำเสียงต่ำและพูดอย่างเร่งรีบ “ต้องรักษาเธอให้ดี!”

แพทย์ไม่กล้าจะถ่วงเวลาแม้เพียงนิด รีบพยักหน้าทันที

จากนั้นเจียงสื้อสื้อก็ถูกพาตัวเข้าไปในห้องฉุกเฉิน