ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 695

บทที่695 เล่นตามใจ

สีหน้าของจื่อเฟิงเปลี่ยนไปอย่างมากและตัวหดลงที่มุมมุมหนึ่ง

จิ้นเฟิงเฉินหันหน้าไปและใช้สายตาอันเย็นยะเยือกเหมือนก้อนน้ำแข็งทิ่มแทงเธอ

ดวงตาเป็นสีแดงและท่าทางเหมือนกำลังมองคนตาย

“ฉะ...ฉัน...”

จื่อเฟิงตกใจมาก

จิ้นเฟิงเฉินเดินเข้ามาช้าๆ เสียงรองเท้าหนังกระทบกับพื้นต๊อกแต๊ก เหมือนเครื่องเตือนความตาย

“คุณชาย ฉะ...ฉัน...คุณฟังฉันก่อน...”

จื่อเฟิงยกมือขึ้นเพื่อจะหยุดไม่ให้จิ้นเฟิงเฉินเดินเข้ามาใกล้

แต่กลับคิดไม่ถึงว่า มีดยังอยู่ในกริชเธอและปลายมีดก็ชี้ไปที่จิ้นเฟิงเฉิน

จื่อเฟิงสะดุ้งและด้วยเสียงร้อง กริชร่วงลงสู่พื้นราวกับฟ้าร้องในโรงงานที่ได้ยินเสียงเข็ม

จิ้นเฟิงเฉินค่อยๆ ย้ายสายตา เหลือบไปมองกริชเล่มนั้น

เมื่อเห็นคราบเลือดบนนั้นการแสดงออกของเขาก็ดุร้ายมากขึ้นเหมือนผีจากนรก

จิ้นเฟิงเฉินเหยียบกริชนั้นและเดินเข้าไปหาจื่อเฟิง

“เป็นเธอ เธอแสดงได้ดีมาก”

จื่อเฟิงถอยจนจนมุมและพูดอย่างสิ้นหวัง“คุณชาย...คะ...คุณอยู่ที่นี่ได้ยังไง?”

หากไม่ใช่ว่ารู้ว่าจิ้นเฟิงเฉินอยู่ในประเทศ จื่อเฟิงไม่มีทางกล้าลงมือแน่

การที่อยู่ข้างกายจิ้นเฟิงเฉินมานานหลายปี เธอรู้ดีว่าผู้ชายคนนี้นั้นป่าเถื่อนและไร้ความปรานีได้ถึงเพียงไหน

คนที่กล้าที่จะทำให้เขาขุ่นเคืองจะจบชีวิตลงอย่างน่าอนาถ

ดังเช่นเจียงนวลนวล

จื่อเฟิงตัวสั่นอย่างรุนแรงและตื่นตระหนกอย่างสิ้นเชิง

จิ้นเฟิงเฉินหยุดลงตรงหน้าเธอ ดวงตาของเขาเหมือนมองไปที่เหลือบ ไร ดวงตาของเขาควบแน่นราวกับลมและฝนที่โหดร้าย

หน้าอกของจื่อเฟิงดูเหมือนจะถูกขุดรูขนาดใหญ่และมีลมที่พัดเข้ามา

ผ่านไปตั้งหลายปี เธอกลับแลกมาซึ่งรอยยิ้มเช่นนี้

เธออดไม่ได้ที่จะอยากหัวเราะ หัวเราะจนน้ำตาไหลออกมาจากมุมหางตา

“เธอทำอะไร?”

ใครๆ ก็ฟังออกว่าจิ้นเฟิงเฉินโกรธจนถึงขีดสุดแล้ว ความเย็นชาในเสียงนั้นทำให้คนตัวสั่นงันงก

จื่อเฟิงหยุดหัวเราะและกัดริมฝีปากไม่ยอมพูดอะไร

มือของเธอกำกริชแน่น และกริชยังคงเปื้อนเลือดซึ่งเกินกว่าจะโต้แย้งได้

ผู้ชายคนนี้ต้องการจะทำให้เธอตายเหมือนกับมดตัวหนึ่ง

แต่เธอยังอยากจะดิ้นรน เธอเงยหน้า

ทันทีที่เขาพูดคำว่า"ฉัน"จิ้นเฟิงเฉินก็หมดความอดทนและเตะจื่อเฟิงออกไป

จื่อเฟิงได้เลื่อนตัวลงมาจากกำแพงพร้อมกับเสียงกรีดร้องที่สั่นสะเทือนหัวใจ

นอนขดตัวอยู่ที่มุมกำแพงเม็ดเหงื่อกลิ้งลงมาจากหน้าผากของเธอ

จิ้นเฟิงเฉินไม่ได้คิดจะปล่อยเธอไปแบบนี้ เขาได้บ้าไปแล้วและคิดเพียงอยากจะให้คนที่ทำร้ายเจียงสื้อสื้อต้องแหลกเป็นชิ้น

แถมคนที่ทำร้ายเธอยังเป็นคนเก่าคนแก่ที่อยู่ข้างกายเขา!

เมื่อเห็นจิ้นเฟิงเฉินที่กำลังบ้าคลั่ง ป๋ายหลี่อดไม่ได้ที่จะพูดออกมา “คุณชายครับ คุณหญิงเสียเลือดมากขนาดนั้น เกรงว่าจะไม่ดีกับชีวิตของเธอ ส่งเธอไปโรงพยาบาลก่อนเถอะครับ”

จิ้นเฟิงเฉินหยุดทันทีมองไปที่จื่อเฟิงด้วยสายตาที่ไร้อารมณ์ของเขาและเดินไปหาเจียงสื้อสื้ออย่างรวดเร็ว

ความบ้าคลั่งในดวงตาหายไปแทนที่ด้วยความเจ็บปวด

จิ้นเฟิงเฉินคุกเข่าลงกับพื้นแล้วกอดเจียงสื้อสื้อไว้ในอ้อมแขนของเขาอย่างแรงจนข้อต่อกลายเป็นสีขาวและต้องการที่จะกอดตัวเธอให้เข้ากับร่างกายของเขา

“สื้อสื้อ สื้อสื้อ...”

จิ้นเฟิงเฉินเรียกชื่อเจียงสื้อสื้ออย่างอ่อนโยน เฝ้ารอให้เธอลืมตาขึ้นมาสบตากับเขา

ต่อให้จ้องเขา เขาก็ยังดีใจ