ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 694

บทที่694 ในที่สุดเธอก็ตายแล้ว!

“เจียงสื้อสื้อเธอครอบครองเขาไว้นานเกินไปแล้ว การที่เธอเกิดมาบนโลกใบนี้นั่นคือความผิดพลาด! เธอควรจะตายตั้งนานแล้ว ทำไมจนถึงตอนนี้ เธอก็ยังดิ้นรนต่อลมหายใจได้อีก? เธอสมควรตาย! เธอคือคนที่สมควรตายที่สุดแล้ว!”

จื่อเฟิงพูดพลางกดกริชกับคางของเธอ

กริชที่เยือกเย็นและแหลมคมเตือนเจียงสื้อสื้อว่าสถานการณ์ในเวลานี้อันตรายเพียงใด

เจียงสื้อสื้อทำให้จิตใจของเขามั่นคงอย่างช่วยไม่ได้และคิดถึงมาตรการรับมือต่อไป

เธอรู้ว่าผู้หญิงตรงหน้าเธอต้องการชีวิตของเธออย่างแท้จริง เธอลองถาม“เธอต้องการอะไรกันแน่?”

“ฉันต้องการให้เธอตาย!”

จื่อเฟิงแทบจะไม่ลังเล น้ำเสียงของเธอมืดมนและน่ากลัว

พูดแล้วเธอก็หัวเราะออกมา “เธอทำยังไงถึงทำให้เขาหมกมุ่นอยู่ได้ตลอดเวลา? เพราะใบหน้านี้งั้นเหรอ?”

กริชทิ้งรอยเลือดไว้บนใบหน้าของเจียงสื้อสื้อ

เมื่อเห็นใบหน้าที่มีความหวาดกลัวของเจียงสื้อสื้อ จื่อเฟิงหัวเราะออกมาด้วยความพึงพอใจและเก็บกริชนั้นไป

ในจังหวะที่เจียงสื้อสื้อกำลังถอนหายใจด้วยความโล่งอกนั้น จื่อเฟิงก็ตบเธออย่างรุนแรง

“เพี๊ยะ!”

เสียงที่คมชัดดังก้องในอากาศ เสียงนั้นดังมากจนคนหูหนวกยังได้ยิน

ตบนี้ทำให้สมองเจียงสื้อสื้อสับสนและมึนงง

ไม่รีรอให้เจียงสื้อสื้อได้สติกลับมา จื่อเฟิงยืนขึ้นและเหยียบมือของเธอด้วยรองเท้าส้นสูง

ทั่งร่างเจียงสื้อสื้อรู้สึกเจ็บปวดที่เกาะกุมหัวใจ

เธออยากจะขยับแต่ไร้เรี่ยวแรง

เมื่อเห็นเจียงสื้อสื้อจนมุมแบบนั้น ทันใดนั้นจื่อเฟิงก็รู้สึกสบายใจขึ้นมาก

“เจียงสื้อสื้อเธอรู้รึเปล่า? ฉันเคยคิดหาวิธีการทำให้เธอตายไป แต่ตอนนี้ในที่สุดเธอก็อยู่ในมือฉัน

ฉันมีไม่มีทางปล่อยให้เธอตายสบายๆ แน่ ฉันต้องการให้เธอตายทั้งเป็น ตัดแขนตัดขาเธอ ให้เธอหมดซึ่งความหวังอย่างหาที่เปรียบไม่ได้!”

จื่อเฟิงหัวเราะอย่างคลุ้มคลั่งและไร้เหตุผล

“ฉันจะให้เธอได้ลิ้มลองความเจ็บปวดแบบที่ฉันเจอ ให้เธอได้รู้ว่าฉันต้องเจ็บปวดแค่ไหน!”

หลังจากพูดเสร็จเธอก็ปล่อยเท้าของเธอและหยิบเชือกที่ด้านข้างขึ้นมา

เธอแสยะยิ้มหัวเราะออกมาด้วยเสียงทุ้มต่ำราวกับปีศาจจากขุมนรก

“เจียงสื้อสื้อชีวิตนี้เธอจะไม่มีวันลืมวันนี้เลย ฉันจะทำให้เธอจำมันได้ขึ้นใจ”

ตอนนี้จื่อเฟิงเต็มไปด้วยความเกลียดชังและอิจฉาริษยาครอบครองจิตใจ และไม่สนใจสิ่งอื่น

และไม่กี่ชั่วโมงต่อไปนั้นเรียกได้ว่ามันคือฝันร้ายของเจียงสื้อสื้อ

จื่อเฟิงใช้ความรุนแรงกับเจียงสื้อสื้ออย่างโหดร้าย เธอใช้วิธีการทั้งหมดที่คิดได้ทำให้เจียงสื้อสื้อจะต้องทรมานด้วยรอยแผลเป็น

เวลาผ่านไป ดูเหมือนเธอจะเหนื่อยล้าและนั่งหลับตาอยู่ไม่ไกล

ส่วนเจียงสื้อสื้อนอนอยู่บนพื้นเหมือนสุนัขที่ปางตาย กระดูกดูราวกับแหลกเหลวไปทั่วร่าง

เธอรู้ชัดเจนว่าไม่ช้าก็เร็วสิ่งนี้จะถึงทางตันและตอนนี้ความหวังเดียวคือการหนีออกจากโรงงาน

สายตาเหลือบมองกริชที่อยู่ไม่ไกล

เจียงสื้อสื้อกัดฟันและตัดสินใจจะเดิมพัน

เธอขยับขาของตัวเองเพื่อลองจะเกี่ยวกริชนั้น

เธอปรายตามองจื่อเฟิงที่กำลังหลับตาเพื่อเติมพลัง เมื่อเห็นว่ารอยคล้ำใต้ตาของจื่อเฟิงหนักมากและเธอก็เหนื่อยล้าแม้จะคิดถึงเรื่องนี้

จากนั้นเธอก็เริ่มใช้กริชตัดเชือกบนตัวของเธอและค่อยๆ ตัดเชือกทั้งหมดออก

เธอสูดหายใจเข้าลึกๆ และนับอยู่ในใจ “3 2 1! วิ่ง!”

จากนั้นก็ลุกขึ้นยืนและฝืนความเจ็บปวดบนร่างกายวิ่งออกไปนอกประตู

เมื่อได้ยินเสียงเคลื่อนไหวทางนี้ จื่อเฟิงที่อยู่อีกด้านก็รีบลืมตาอย่างรวดเร็ว

ในระหว่างที่กำลังตื่นตระหนกนั้น เจียงสื้อสื้อรีบวิ่งไปที่ประตู

โดยไม่รู้ว่าเหยียบอะไรเจียงสื้อสื้อส่งเสียงร้องเบา ๆ และล้มลงกับพื้นอย่างแรง

แต่เธอก็ไม่มีเวลาจะสนใจเรื่องพวกนี้อีกต่อไปแล้ว รีบลุกขึ้นและวิ่งไปข้างหน้า

จื่อเฟิงตามเธอทันอย่างรวดเร็วและคว้าผมของเธอ