ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 698

บทที่698 ผิดมหันต์

เมื่อจิ้นเฟิงเฉินเห็นเขาที่เตรียมตัวพร้อมจึงไม่คิดจะพูดจาพร่ำเพรื่ออะไรกับเขาอีก

ป๋ายหลี่ปล่อยจื่อเฟิงออกไปโดยพลการ เขาจำเป็นต้องเชือดไก่ให้ลิงดู

“ในเมื่อเป็นแบบนี้ นี่คือทางที่นายเลือกเองฉันคิดว่านายอยู่กับฉันมาหลายปี ดังนั้นไม่จำเป็นต้องใช้แขนของนายแล้วฉันจะสั่งสอนแกเอง”

คำพูดของจิ้นเฟิงเฉินดังเต็มที่และไม่สามารถหักล้างได้

ป๋ายหลี่นั่งบนพื้นดินที่เย็นและชื้นและหลับตาลง

“ขอบคุณมากครับคุณชาย...”

ไม่เอาชีวิตเขา ป๋ายหลี่ก็พอใจแล้ว

เมื่อเห็นเขาเตรียมตัวแล้ว ผู้ชายหลายคนรอบตัวเขาก็ลากป๋ายหลี่ขึ้นไปยืนตรงข้ามจิ้นเฟิงเฉิน

เมื่อมองไปที่ป๋ายหลี่อย่างเย็นชาจิ้นเฟิงเฉินเตะแขนของป๋ายหลี่โดยตรง

เสียงกระดูกหักดังขึ้นอย่างแน่นอน

ป๋ายหลี่ส่งเสียงออกมา เหงื่อเย็นไหลริน

อย่างไรเสียเขาอดทนกับความเจ็บปวดนี้และไม่รู้ออกมา

ดีมาก เป็นลูกผู้ชาย

ตามมาด้วยเท้าที่สอง เท้าที่สาม...มันเตะเข้าไปที่ตำแหน่งเดียวกัน

เสียงกระดูกหักยังคงดังขึ้นและชายที่แข็งแกร่งหลายคนที่ดึงป๋ายหลี่ต่างก็กังวลเกี่ยวกับป๋ายหลี่

แต่เมื่อมองไปจิ้นเฟิงเฉินก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะหยุด

พวกเขาเป็นลูกน้อง ใครจะมีสิทธิ์ไปห้ามจิ้นเฟิงเฉินได้ล่ะ?

เลือดไหลลงแขนของป๋ายหลี่และไหลลงเปื้อนพื้นเป็นสีแดง

หลายคนที่ได้เห็นฉากใหญ่แล้วยังอดไม่ได้ที่จะรู้สึกคลื่นไส้เล็กน้อย ขมวดคิ้วแน่นและแอบรู้สึกว่าไม่ค้มค่ากับป๋ายหลี่เลย

เมื่อเห็นสภาพที่น่าเศร้าของป๋ายหลี่ จิ่นเฟิงเฉินก็ไม่รู้สึกสะทกสะท้าน

ความรู้สึกที่ป๋ายหลี่มีให้จื่อเฟิงใช่ว่าเขาจะไม่รู้ เดิมทีเขาคิดว่าหากป๋ายหลี่และจื่อเฟิงได้ลงเอยกัน เขาจะจัดงานแต่งงานที่ยิ่งใหญ่ให้พวกเขาทั้งคู่

เพียงแต่ว่าจื่อเฟิงนั้นรนหาที่ตายเอง

ป๋ายหลี่เป็นเพียงแพะรับบาปเท่านั้น

เมื่อเห็นว่าป๋ายหลี่ยังหายใจอยู่จิ้นเฟิงเฉินก็ไม่ได้พูดอะไรอีก

นั่งบนเก้าอี้ข้า

ๆ เขาใช้มือขวาขยี้คิ้วเสียงเรียบๆ แต่ดังกึกก้อง “ให้คนออกไปตามหาจื่อเฟิง ไม่ว่าจะต้องเสียแค่ไหน ก็ต้องจับตัวกลับมาให้ได้!”

เมื่อพูดจบ จิ้นเฟิงเฉินก็ออกไป

หลังจากนั้นคนอื่นๆ ในห้องก็เดินออกไปทีละคนมีเพียงป๋ายหลี่เท่านั้นที่อยู่บนพื้นพยายามยื้อชีวิตไว้

เขาสามารถรู้สึกถึงเลือดที่ไหลออกจากแผลบนร่างกายแต่ในใจเขาสงบนิ่ง

ในตอนที่ปล่อยจื่อเฟิงไป เขารู้อยู่แล้วว่าจะต้องมีวันนี้เข้าสักวัน

แต่ว่า เขาไม่เสียใจเลยสักนิด

ทั้งหมดนี้เขาทำด้วยความเต็มใจ เพื่อจื่อเฟิง เขายังทำทุกอย่าง

ในตอนหัวค่ำ สติของป๋ายหลี่เริ่มเลือนราง ได้ยินเพียงเสียงเบาๆ ที่ประตู

จากนั้นประตูก็ถูกเปิดออก กู้เนี่ยนเดินเข้ามา

เขาเห็นสภาพที่ย่ำแย่ของป๋ายหลี่ก็อดไม่ได้ที่จะสังเวช

แขนของป๋ายหลี่ขาดแล้ว เลือดที่บาดแผลเริ่มแห้ง บริเวณแขนที่ขาดดูน่าเกลียดไม่น้อย

ที่นี่ไม่มีผ้าพันแผลและไม่มียาแก้ปวด

จิ้นเฟิงเฉินเพียงให้คนเข้ามาห้ามเลือดให้เขาหลังจากเกิดเรื่องและไม่มีอะไรอย่างอื่นอีก

เพราะความเจ็บปวดสีหน้าของเขาดูแย่มาก มันดูย่ำแย่มาก

เมื่อเห็นกู้เนี่ยนเข้ามา เขาฝืนยิ้มออกมา

“นายไม่ต้องยิ้มแล้ว น่าเกลียดกว่าร้องไห้อีก”