ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 699

บทที่699 ใครเป็นคนช่วยเธอ

ด้วยความหวังอันริบหรี่ป๋ายหลี่พูดกับตัวเองราวกับว่าเขากำลังปลอบใจตัวเอง “จื่อเฟิงฉลาดมาก เธอไม่มีทางถูกจับได้”

แน่นอนว่าจื่อเฟิงฉลาด ไม่อย่างนั้นก่อนหน้านี้ไม่มีทางได้รับคำชมจากจิ้นเฟิงเฉินหรอก

กู้เนี่ยนยกมุมปากแล้วดับฝันของเขาแทบจะไร้ความปรานีแล้วพูดขึ้น “ใช่ไง ฉลาดก็ฉลาด เพียงแต่ว่า ชีวิตนี้ถูกทำลายไปแล้ว ทำลายจนหมดสิ้นแล้ว ตลอดชีวิตนี้ไม่มีทางจะลืมตาอ้าปาก หากวันไหนไม่ระวังถูกคุณชายจับตัวได้ จบไม่สวยแน่”

“ไม่ต้องพูดแล้ว!” จู่ ๆ ป๋ายหลี่ตะโกนขึ้นด้วยความรู้สึกเจ็บปวดที่มือขวาที่ได้รับบาดเจ็บ

กู้เนี่ยนลุกขึ้นและช่วยเขาดูแผล

ทนเห็นผ้าพันแผลที่พันไว้ลวกๆ ไม่ได้จริงๆ เขาฉีกผ้าปูที่นอนแล้วผูกมันแล้วพันรอบคอเขาและพูดอย่างเย็นชา “ชายดูแลตัวเองดีๆ ล่ะ”

ในเวลานี้ป๋ายหลี่เหมือนถูกจับขึ้นมาจากน้ำโดยมีเหงื่อออกทั่วใบหน้าและลำคอ

มีกลิ่นเหม็นออกมาจากตัวเขาเล็กน้อย ทำให้กู้เนี่ยนไม่ค่อยอยากจะเข้าไปใกล้เขาเท่าใดนัก

“ขอบคุณมาก” ป๋ายหลี่กระตุกมุมปาก

กู้เนี่ยนส่งเสียงออกมาอย่างเย็นชาและอดไม่ได้ที่จะพูด “นายเป็นแบบนี้แย่แน่ แขนที่ได้รับบาดเจ็บถ้าไม่ได้หาหมอช้าเร็วมันต้องเน่าแน่”

“แขนข้างเดียวก็พอแล้ว” ป๋ายหลี่พูดอย่างเฉยเมย

เมื่อเห็นเขาเช่นนี้กู้เนี่ยนก็เชื่อเช่นกัน

สภาพแวดล้อมที่นี่หดหู่เกินไปและป๋ายหลี่ก็ดื้อรั้นกู้เนี่ยนก็หมดหนทางจริงๆ

เขาจงใจดึงป๋ายหลี่ออกมาจากนรก แต่ตอนนี้ป๋ายหลี่เต็มใจที่จะตกลงไปและกู้เนี่ยนก็ไม่ไหวที่จะดูแลมันอีกต่อไป

พี่น้องเพื่อนสนิทกลายเป็นแบบนี้ ในใจของกู้เนี่ยนเองก็รู้สึกไม่ดี เขาลุกขึ้นและเตรียมจะไป

“กู้เนี่ยน” ทันใดนั้นป๋ายหลี่ก็เรียกเขาไว้

กู้เนี่ยนหยุดเดินแต่ไม่หันกลับมา “มีอะไร”

แต่ผ่านไปนานก็ยังไม่มีเสียงตอบรับจากป๋ายหลี่และกู้เนี่ยนก็ไม่เร่งรัด

ทั้งสองคนหนึ่งยืนอีกคนหนึ่งนอน อากาศไหลอย่างเงียบงัน

ผ่านไปครู่หนึ่ง ป๋ายหลี่ยังคงถามเสียงแหบพร่า “คุณชายส่งคนออกไปเท่าไหร่?”

ประโยคนี้ดูเหมือนจะหลุดออกมาจากลำคอของเขา

“ยามมืดทั้งหมดรวมถึงหัวหน้าเห้อซูหาน”

เสียงของกู้เนี่ยนเงียบลงและกลับได้ยินเสียงป๋ายหลี่หน้าซีดลงทันใด

เห้อซูหานก็เข้ามาร่วมภารกิจนี้ด้วย...

งั้นจื่อเฟิงคงต้องหวังพึ่งบุญที่ทำมาแล้ว

หลังจากกู่เนี่ยนจากไป ในห้องมีเพียงป๋ายหลี่เพียงคนเดียว บรรยากาศเงียบจนน่ากลัว

แต่ป๋ายหลี่กลับไม่สามารถทำจิตใจให้สงบได้เลย แม้แต่ความเจ็บปวดที่แขนของเขาก็ไม่สามารถเบนความสนใจไปได้

เพื่อที่จะจับจื่อเฟิงคุณชายได้ใล้ยามมืดทั้งหมด

ในสถานการณ์ปกติแล้ว จิ้นเฟิงเฉินส่งยามมืดออกไปเพียงแค่หนึ่งถึงสองกลุ่มเพื่อไปทำภารกิจเพียงเท่านั้น

ครั้งนี้พอจะเห็นได้แล้วว่าเขาเล่นใหญ่แค่ไหน

ในใจป๋ายหลี่หมดหวังอย่างหาที่เปรียบไม่ได้ ได้แต่ภาวนาว่าจื่อเฟิงฉลาดพอ อย่าโดนจับได้

โรงพยาบาล

เจียงสื้อสื้อฟื้นขึ้นมาหลังเที่ยง

มีเพียงแสงสีขาวส่องเข้ามาในตา เธอไม่ค่อยเข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น จึงมองอย่างมึนงง

ผ่านไปครู่หนึ่งจึงกะพริบตาแล้วเรียกคืนสติ

ถึงได้รู้ว่าที่นี่คือโรงพยาบาล

มีเสียงของเครื่องมือทางการแพทย์ข้างหูและสมองของเจียงสื้อสื้อก็เริ่มทำงานโดยคิดถึงสิ่งต่างๆ มากมาย

เธอคิดว่าเธอคงจะตายไปแล้ว แต่คิดไม่ถึงว่าจะยังสามารถได้เห็นแสงแดดสดใสเช่นนี้อีกซึ่งเป็นเรื่องที่ดีจริงๆ

แต่ว่าตอนนั้นใครเป็นคนช่วยเธอไว้?

ในระหว่างที่เธอกำลังสงสัย เจ้าหน้าที่ทางการแพทย์กลุ่มหนึ่งก็รีบเข้ามา

สิ่งแรกที่ทำคือทำการตรวจร่างกายเจียงสื้อสื้อเต็มรูปแบบ