ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 704

บทที่ 704 สำนักมิตรซ่าเสว่

อิ้งเทียนกับเห้อซูหานยังเดินไปไม่ไกล ได้ยินการเคลื่อนไหว ยกเท้าก็วิ่งพุ่งเข้ามา ลักษณะที่มองเห็นก็คือไหล่ของจิ้นเฟิงเฉินเป็นสีแดงไปหมด

แต่ว่า ใบหน้าจิ้นเฟิงเฉินเต็มไปด้วยลักษณะที่ใบหน้าไร้สีหน้า ทำให้คนรู้สึกว่านั่นไม่ใช่เลือดสดของเขา

ทั้งสองคนหวาดผวาสงสัยไม่สงบ อยู่ๆอิ้งเทียนมองเห็นรูกระสุนที่อยู่บนกำแพง ความโมโหระเบิดในทันที

ถึงขนาดกล้าใช้เล่ห์กลที่ต้อยต่ำขนาดนี้ ส่งนักฆ่ามาลอบสังหาร นัดนี้ถ้าโดนยิง ผลลัพธ์ล่อแหลมมาก

“เป็นใครทำหรือ ผมจะไประเบิดสมองของเขา!”

เห้อซูหานก็หนักอึ้งเต็มใบหน้าเช่นกัน เดินเข้ามาถามว่า “คุณชาย ท่านเป็นอะไรไหม?”

ตามด้วยระยะห่างยิ่งชิดใกล้ ปลายจมูกของเห้อซูหานก็ได้กลิ่นคาวเลือดอย่างเข้มข้น

เงยหน้าขึ้นอย่างรวดเร็ว มองจากมุมยืนของจิ้นเฟิงเฉินไปยังข้างนอก

“ยิงไม่โดน ถลอกเป็นแผลเท่านั้น คนหนีไปแล้ว” จิ้นเฟิงเฉินพูดอย่างไม่สนใจไยดี

เนื่องเพราะเสียเลือดกับเจ็บปวด สีหน้าของเขาซีดขาวเล็กน้อย

“ผมให้คนไปตามสืบ”

พูดจบ เห้อซูหานก็จะออกไป กลับถูกอิ้งเทียนดึงไว้ทันที “ไม่ต้องไปสืบ ย่อมต้องเป็นเบอร์เกนสัตว์เดรัจฉานนั้นทำอย่างแน่นอน”

จิ้นเฟิงเฉินยกมุมปากแล้วยกมุมปากอีก รอยยิ้มเย็นชาคลานขึ้นริมฝีปากเล็กน้อย “ไม่ต้อง บัญชีนี้จะต้องคิดพร้อมกันไม่ช้าก็เร็ว!”

ไหลผ่านตามเวลา สีหน้าของจิ้นเฟิงเฉินยิ่งมายิ่งซีดขาว

เห้อซูหานสนใจถึงอะไรไม่ได้อีก สีหน้าหนักอึ้งพูดว่า “คุณชาย ตอนนี้พวกเราก็ส่งท่านไปโรงพยาบาลดีกว่า”

ถึงแม้ว่าเพียงแต่ถลอกเป็นแผล แต่กลับมาจากกระสุนที่ทรงอานุภาพ บาดแผลทิ้งไว้อย่างนี้ไม่ได้

จิ้นเฟิงเฉินพยักหน้า

ก่อนที่จะออกไป เขาหันหน้ากลับไปมองรูกระสุนนั้นที่อยู่บนกำแพงหนึ่งที นัยน์ตาเต็มไปด้วยพยับเมฆ

ในเมื่อเบอร์เกนจับตาเขาไว้อยู่ โรงพยาบาลหลวงย่อมไปไม่ได้อีกแน่นอน เป้าหมายใหญ่เกินไป

ใครจะรู้ว่าคนที่โหดเหี้ยมอย่างเบอร์เกนคนนี้ จะวางแผนคนเฝ้าไว้อยู่ในโรงพยาบาลหรือไม่

เห้อซูหานย่อมพิจารณาถึงความเป็นไปได้แบบนี้อยู่แล้ว ก็เลยพาจิ้นเฟิงเฉินมาที่โรงพยาบาลเอกชนของตระกูลจิ้นที่ได้ร่วมลงทุนด้วย

จากนั้น จิ้นเฟิงเฉินถอดเสื้อเชิ้ตออก เปลือยครึ่งตัว หมอล้างแผลอย่างมืออาชีพและละเอียดอ่อนให้เขา

แรงพลังของกระสุนนั้นทรงอานุภาพ ปากแผลเนื้อพลิกเปิด เลือดไหลเยอะมาก ดูแล้วน่าตกใจหวาดกลัวเล็กน้อย หมอล้วนอดไม่ไหวที่จะขมวดคิ้ว

จิ้นเฟิงเฉินกลับไม่ขยับสักนิด ทั้งใบหน้าเย็นชาดั่งน้ำแข็ง

หมอที่ดูอยู่ยอมรับนับถือเหลือเกิน บาดเจ็บขนาดนี้ เปลี่ยนอีกคนหนึ่งมา เกรงว่าจะต้องร้องจนฟ้าพลิกแล้ว

อิ้งเทียนกับเห้อซูหานจ้องมองอยู่ข้างๆ ในใจล้วนแอบหงุดหงิดโมโหเอง

สมควรตาย คิดไม่ถึงว่าพวกเขาจะเกิดความผิดพลาดแบบนี้!

ถ้าไม่ใช่ฝีมือของจิ้นเฟิงเฉินไม่เลว งั้นสิ่งที่รอพวกเขาอยู่คืออะไรล่ะ?

ทั้งสองคนลองคิดดู ก็รู้สึกหวาดกลัวทีหลังมาก

“พวกคุณอยู่ที่นี่ทำอะไรอยู่ล่ะ?” อยู่ดีๆจิ้นเฟิงเฉินเอ่ยปากอย่างเย็นสดใส

เห้อซูหานรอบคอบพูดว่า “ท่านต้องการมีคนดูแล”

“ไม่ต้องการ” จิ้นเฟิงเฉินปฏิเสธอย่างเด็ดขาด

เห้อซูหานลังเลเหมือนเดิม “แต่ถ้าหากพวกเขายังไม่ตายใจ......”

จิ้นเฟิงเฉินย้อนนึกถึงภาพในเวลานั้น หลังจากนักฆ่ายิงออกมาหนึ่งนัด ถอยทัพทันที เห็นได้ชัดที่จะรู้สึกว่าเขาต้องตายแน่ไม่ต้องสงสัย

ในเวลานี้เบอร์เกนน่าจะฉลองอยู่จึงจะถูก ที่ไหนยังจะมาสนใจตัวเขาที่เป็นคนตายไปแล้วคนหนึ่ง

แต่ว่าจิ้นเฟิงเฉินไม่ได้พูดมาก แต่คือยักมุมปากขึ้น ถามกลับว่า “เรื่องที่สั่งพวกคุณไว้ ทำเสร็จหรือยัง?”

ทั้งสองคนสบตากันหนึ่งที ออกจากห้องผู้ป่วยอย่างเศร้าหมอง

อิ้งเทียนเคียดแค้นพูดว่า “เบอร์เกนมหาเหี้ยคนนี้ ถึงกล้าอยู่ใต้สายตาลอบสังหารคุณชาย ผมจะให้อภัยเขาไม่ได้อย่างเด็ดขาด!”

เห้อซูหานเหลือบมองเขาหนึ่งที พูดอย่างราบเรียบว่า “ในเมื่อเป็นห่วงคุณชาย งั้นก็รีบไปสืบภูมิหลังของเบอร์เกนออกมาให้ได้”

“ไม่ต้องให้คุณบอก ผมก็จะไปสืบตอนนี้” อิ้งเทียนเหลือบตาขาวให้เขาหนึ่งที

ทั้งสองคนแยกย้ายไป ลงมือกระทำในทันที

สมาชิกของยามมืดทุกคนล้วนเป็นอัจฉริยะ ประสิทธิภาพในการทำงานสูงมาก