ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 706

บทที่ 706 ยกเลิกหมดได้ที่ไหน

เห้อซูหานจ้องมองกิริยาท่าทางของเธอ เพียงแค่ยิ้มเย็นชา ไม่ได้พูดอะไรเลย

จื่อเฟิงเรียกเบาๆหนึ่งที “หัวหน้าทีม”

“อย่าเรียกฉันแบบนี้ ฉันไม่ใช่หัวหน้าทีมของคุณ” เห้อซูหานตอบกลับด้วยเสียงเย็นชา

ก่อนหน้านั้นเขายังรู้สึกว่าจื่อเฟิงเก่ง ถึงยังไงผู้หญิงที่ได้เป็นแบบนี้ก็น้อยมาก แต่ว่าปัจจุบันนี้ไม่มีทางหนีทีไล่อะไรได้ห้ามใจอ่อนแล้ว

จื่อเฟิงกัดริมฝีปากไว้ สีหน้าเปลี่ยนเป็นใจเย็นใหม่อีก

รู้ว่าพูดมากไม่มีประโยชน์ เธอก็เลยลงมือก่อนเสียเลย

ทั้งสองคนชกต่อยอยู่ด้วยกัน

หมัดเท้าของจื่อเฟิงคล่องแคล่วมาก การออกหมัดเสือคำรามดั่งลม

แต่ที่เธอพบปะคือเห้อซูหาน

ต้องรู้ว่า ตอนโน้นเห้อซูหานได้รับรางวัลใหญ่ของการต่อสู้ต่างๆไปทั่ว

อีกทั้งแรงกายระหว่างชายหญิงก็มีความต่างกันด้วย ไม่นานจื่อเฟิงก็ด้อยกว่าแล้ว

ในใจเธอร้อนใจมาก ไม่สมัครใจก็จะถูกจับกลับไปแบบนี้ เอ่ยปากภายใต้ความวิตกกังวลว่า “หัวหน้าทีม คุณปล่อยฉันไปในครั้งนี้ยังไงวันหลังมีโอกาสฉันจะต้องตอบแทนบุญคุณคุณอย่างแน่นอน”

เห้อซูหานไม่เยือกเย็นดั่งจิ้นเฟิงเฉินแบบนั้น ตัวเธอที่เป็นหัวหน้าทีม ยามปกติก็เอาใจใส่กับพวกลูกทีมอย่างมาก

จื่อเฟิงกอดความหวังไว้เล็กน้อย หวังว่าเห้อซูหานจะเห็นแก่ความผูกพันในยามปกติ ปล่อยเธอไปในครั้งนี้

คิดไม่ถึง เห้อซูหานขึงลับใบหน้าไว้ ไม่เพียงไม่ได้รับปาก กลับลงมือยิ่งเร็วกว่านี้อีก

จื่อเฟิงหลบจนคับขันลำบาก ค่อยๆมีความเปลืองแรงเล็กน้อย

มีดสั้นที่อยู่ในมือจับไว้ไม่แน่น เพี้ยง เสียงหนึ่ง ตกอยู่บนพื้น

เธออยากจะไปเก็บ กลับโดนเห้อซูหานยกเท้าเตะออกไป

จ้องมองมีดสั้นที่อยู่ไกลหนึ่งที ในใจจื่อเฟิงสิ้นหวังขึ้นมา ถูกบีบจนพ่ายแพ้ถอยไปเรื่อยๆอีกครั้ง

เห้อซูหานหมัดหนึ่งตกอยู่บนท้องของเธอ จื่อเฟิงซวนเซหลายก้าว

กว่าจะได้ยืนนิ่ง ก็ได้ยินเห้อซูหานเอ่ยปากพูดว่า “ตามฉันกลับไปพบกับคุณชาย”

ได้ยินชื่อของจิ้นเฟิงเฉิน ใบหน้าของจื่อเฟิงเปลี่ยนไปอย่างรวดเร็ว กัดฟันพูดว่า “เป็นไปไม่ได้!”

เธออยู่ข้างนอกยังมีโอกาสรอดชีวิตเล็กน้อย กลับไป ก็มีเพียงแค่ความตายทางเดียวเท่านั้น

เล่ห์กลของจิ้นเฟิงเฉิน เธอชัดเจนกว่านี้อยู่แล้ว

เธอทำเรื่องแบบนั้น ที่ไหนยังจะมีทางหนีทีไล่ในการพลิกตัว

ได้ยินความหมายการปฏิเสธที่อยู่ในปากจื่อเฟิง เห้อซูหานไม่ได้พูดต่ออีก กระโดดขึ้นยกเท้า เตะจื่อเฟิงลอยออกไปเลย

เท้านี้เตะอย่างแข็งแรง จื่อเฟิงแทบจะได้ยินเสียงของกระดูกที่แตกร้าวแล้ว เลือดสดพุ่งออกจากปากและจมูกทันที

เห้อซูหานก้มตัวหยิบมีดสั้นขึ้น ทีละก้าวๆเดินไปยังจื่อเฟิง

“คุณจะฆ่าฉันหรือ?” จื่อเฟิงเงยหน้าที่ซีดขาว สายตาที่แฝงไว้ด้วยความหวาดกลัวเล็กน้อย จ้องมองไปยังเห้อซูหาน

เวลาที่คับขันลำบากที่สุดของชีวิต ล้วนเป็นจิ้นเฟิงเฉินมอบให้กับเธอ ในใจมีความเคียดแค้นล้นฟ้า

เห้อซูหานไม่ตอบกลับถามว่า “คุณไม่ควรฆ่าหรือ?”

จื่อเฟิงนิ่งเงียบ ผ่านไปนานยิ้มขม เสียงเบาๆพูดว่า “คุณไม่รู้ว่าฉันประสบพบเจอกับอะไรมาก่อน ก็ยืนอยู่จุดยืนของคุณมาตำหนิฉันแบบนี้ยุติธรรมหรือ?”

“หลังจากคุณทรยศต่อคุณชายแล้ว ยังจะพูดถึงเรื่องความยุติธรรมหรือ” เห้อซูหานตอบกลับเสียงเย็นชา ไม่ถูกเธอทำให้อารมณ์สั่นไหวสักนิด

รู้ว่าเห้อซูหานไม่ปล่อยตนเองไป จื่อเฟิงเงียบไปทันที เงยหน้าอยู่พูดว่า “งั้นคุณก็ฆ่าฉันเลยเถอะ”

“ฉันจะไม่ฆ่าคุณ” เห้อซูหานส่ายหัว

จิ้นเฟิงเฉินจะจับคนเป็นๆ เขาจะไม่ฆ่าคนไปแบบนี้เลย

จื่อเฟิงได้ยินคำพูดสีหน้าซีดเผือก เธอย่อมรู้อยู่ดี ที่เห้อซูหานไม่ฆ่าเธอ ไม่ใช่เวทนาเธอ แต่มีคำสั่งของจิ้นเฟิงเฉินอยู่

เธอก้มหัวไว้ ไม่เอ่ยสักคำ ดูเหมือนละทิ้งการต่อต้านแล้ว

กลับอยู่ตอนที่เห้อซูหานชิดใกล้มาพุ่งขึ้นอย่างฉับพลันในทันที หมัดหนึ่งทุบไปยังหน้าอกของเห้อซูหาน!

เห้อซูหานตอบสนองอย่างรวดเร็ว ถอยไปอย่างฉับไว

จื่อเฟิงฉวยโอกาสหมุนตัวออกจะหนี แต่เธอก็ยังประเมินค่ากำลังต่อสู้ของเห้อซูหานต่ำเกินไป