ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 712

บทที่ 712 พวกเขาเป็นครอบครัวเดียวกัน

ในตอนที่ฝู้จิงเหวินเดินเข้ามาในห้องพักผู้ป่วย มองเห็นฉากแบบนี้

ใบหน้าที่สวยงามและอ่อนโยนของหญิงสาวมีรอยยิ้มปรากฏอยู่ ถึงแม้จะเป็นเพียงแค่ด้านเดียว แต่ฝู้จิงเหวินก็รู้สึกได้ว่าเจียงสื้อสื้อมีความสุขจากในใจจริงๆ

ไม่ใช่รอยยิ้มที่ฝืนใจปลอบโยนเขา แต่มีความสุขจริงๆ

ไม่รู้ทำไม ฝีเท้าของเขาถึงหยุดกะทันหัน มองไปที่เจียงสื้อสื้ออย่างตะลึงอยู่อย่างนี้

หรือพูดได้อีกอย่างว่า กำลังมองท่าทางของเจียงสื้อสื้อและจิ้นเฟิงฉินที่อยู่ด้วยกัน

หลังจากที่เจียงสื้อสื้อได้รับบาดเจ็บ เหมือนกับว่ารอยยิ้มของเธอยิ่งน้อยลงไปเรื่อยๆ

ฝู้จิงเหวินจำไม่ได้แม้กระทั่งว่า ครั้งสุดท้ายที่เห็นเจียงสื้อสื้อยิ้มจริงๆคือเมื่อไหร่

เขาเคยลองแหย่เจียงสื้อสื้อให้มีความสุขแต่ได้รับเพียงแค่รอยยิ้มที่ฝืนใจ

เรื่องที่ตัวเองพยายามอย่างมากที่จะทำให้สำเร็จ แต่กลับโดนจิ้นเฟิงเฉินทำได้อย่างง่ายดาย

ในทันที ฝู้จิงเหวินรับรู้ได้ถึงความหมดแรงและไม่มีทางเลี่ยงของตัวเอง

เถียนเถียนที่อยู่ข้างๆกลับไม่ได้รู้สึกถึงความผิดปกติของฝู้จิงเหวิน กะพริบดวงตาและมองไปทางฝู้จิงเหวิน น้ำเสียงหวานเหมือนกับลูกกวาด

“แด๊ดดี๊ ทำไมถึงไม่เข้าไปหล่ะคะ? เอ๊ะ……นั่นใช่แด๊ดดี๊ไหม!”

เถียนเถียนจ้องมองไป จึงมองเห็นเงาของจิ้นเฟิงเฉิน ในน้ำเสียงเต็มไปด้วยความแปลกใจและดีใจ

ฝู้จิงเหวินใจลอยไปชั่วขณะ ได้ยินเสียงของเถียนเถียนจึงมีสติกลับมา ยิ้มเล็กน้อย ราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นอย่างนั้น ตอบไปว่า “เมื่อกี้กำลังคิดเรื่องอะไรเล็กน้อย แด๊ดดี๊ผิดเอง รีบเข้าไปเถอะ”

เถียนเถียนพยักหน้า กระโดดไปมาดึงมือของฝู้จิงเหวินเข้ามาในห้องผู้ป่วย

นานแล้วที่เถียนเถียนไม่ได้เจอจิ้นเฟิงเฉิน โผเข้าไปในอ้อมกอดของเขาโดยตรง พูดอย่างออดอ้อนว่า “แด๊ดดี๊ เถียนเถียนคิดถึงแด๊ดดี๊มากๆเลยค่ะ”

ต่อให้ใจจะเย็นชาแข็งกร้าวอีกแค่ไหน พบเจอเด็กน้อยน่ารักแบบนี้ ก็กลายเป็นน้ำทั้งนั้น

เจียงสื้อสื้ออดไม่ได้ที่จะยิ้มและลูบเถียนเถียนเบาๆ พูดอย่างหึงหวงว่า “เถียนเถียนไม่คิดถึงหม่ามี๊เลย”

ฝู้จิงเหวินนั่งอยู่ข้างๆ พ่ายแพ้อย่างโดดเดี่ยว

ราวกับว่าพวกเขาเป็นครอบครัวที่เต็มไปด้วยความสุข และตัวเองเป็นคนนอก

แม้ว่าเขาจะพยายามอย่างสุดความสามารถที่จะเข้าไปแทรกตรงกลาง สวมรอยในตำแหน่งของจิ้นเฟิงเฉิน แต่กลับเพียงใช้แรงโดยเปล่าประโยชน์

ฝู้จิงเหวินพยายามอดทนอย่างมากที่จะเก็บความรู้สึกหดหู่นั้นไว้ หันหลังไปพูดกับเจียงสื้อสื้อว่า “สื้อสื้อ ร่างกายของคุณดีขึ้นบ้างรึยัง? แม่พูดถึงตลอดเวลา เป็นห่วงคุณมาก”

เจียงสื้อสื้อยิ้ม ถึงแม้สีหน้าจะซีดเล็กน้อย แต่ก็ดีกว่าตอนแรกมากแล้ว

รอยยิ้มของเธอเหมือนลมในฤดูใบไม้ผลิปลอบใจคน ทำให้ใจของคนอบอุ่น

“ไม่เป็นอะไรมากแล้ว ขอโทษจริงๆที่ทำให้แม่เป็นห่วงฉัน ในตอนที่คุณกลับไปช่วยบอกแม่แทนฉันที ฉันโอเคหมดทุกอย่างแล้ว ไม่ต้องเป็นห่วงฉัน”

ฝู้จิงเหวินพยักหน้า เจียงสื้อสื้อย้ายสายตาไปมองเถียนเถียน สายตาเต็มไปด้วยรักที่อบอุ่น

เมื่อเห็นว่าไม่มีใครสนใจตัวเอง ฝู้จิงเหวินยิ่งรู้สึกว่าความรู้สึกหวาดกลัวในใจไม่สามารถควบคุมได้

เขาลุกขึ้น แค่คิดว่าอยากจะออกจากที่ไปให้เร็วที่สุด จึงหาข้ออ้างเรื่อยเปื่อย “วันนี้ให้เถียนเถียนอยู่กับพวกคุณที่นี่ไปก่อน ห้องวิจัยยังมีเรื่องบางอย่าง ผมจะกลับก่อนแล้ว”

เจียงสื้อสื้อไม่ได้คิดอะไรมาก พยักหน้าตอบรับว่า “เดินทางปลอดภัย”

“อือ ผมไปก่อนนะ”

ฝู้จิงเหวินแทบจะวิ่งหนีออกไปจากห้องผู้ป่วยอย่างพ่ายแพ้

อยู่ที่นั่น เขาเหมือนกับเป็นคนนอก คนนอกที่ไม่สามารถเข้าไปแทรกพวกเขาได้

กลับมาถึงห้องทดลอง ในตอนนั้นโฟร์เริงต์กำลังตรวจรายงานอย่างตั้งอกตั้งใจ

เห็นฝู้จิงเหวินนั่งอยู่บนเก้าอี้อย่างอกสั่นขวัญหาย ท่าทางจิตใจร่วงโรย ก็รีบถามอย่างเป็นห่วงทันที “คุณไม่เป็นไรใช่ไหม?”

ฝู้จิงเหวินกุมหัวไว้ ครั้งนี้เขาไม่มีแรงที่จะตอบว่าไม่เป็นไร