ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 713

บทที่ 713 จะชอบผมในวันนี้ไหม

“ขอบคุณครับแม่” ฝู้จิงเหวินพูดอย่างซาบซึ้งใจ

“เด็กคนนี้ พูดกับแม่ยังต้องขอบคุณอะไร เดินไปตามใจของตัวเอง มันจะไม่ผิด เอาหล่ะ แม่ไม่ทำให้เราเสียเวลาแล้ว คืนนี้นอนพักผ่อนเถอะ”

พูดจบ แม่ฝู้ก็ลุกขึ้นตบบ่าของเขาอย่างปลอบใจ ถึงเดินกลับห้องของตัวเองไป

หลังจากที่แม่ฝู้เดินออกไป ฝู้จิงเหวินก็นั่งอยู่บนโซฟาคนเดียวอีกสักพัก มองบันทึกข้อความที่คุยกับเจียงสื้อสื้อในโทรศัพท์ ตัวเองส่งข้อความวรรคใหญ่ที่เป็นห่วงเธอไป แต่เนื้อหาที่เธอตอบกลับมาทุกครั้งเป็นเพียงข้อความสั้นๆง่ายๆ

ความรู้สึกที่ทุ่มเทมอบให้ไป ไม่รู้จริงๆว่าเมื่อไรถึงจะได้ตอบรับ

ฝู้จิงเหวินคิดถึงตรงนี้ ก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกเจ็บปวด ปิดโทรศัพท์ ในหัวนึกย้อนไปถึงใบหน้าที่ยิ้มแย้มเหมือนดอกไม้ของเธอ

ถ้าท้ายที่สุดเธอไม่ชอบตัวเองจะทำยังไงหล่ะ แค่เพียงผูกมัดเธอไว้ข้างๆตัวก็พอแล้ว

เมืองเป่ย

ในเวลานี้บ้านพักตระกูลจิ้น ความทุกข์ของเมื่อก่อนหายไปหมดสิ้น เต็มไปด้วยรอยยิ้มและความสุข

เสี่ยวเป่าก็กลับมาร่าเริงเหมือนเมื่อก่อน ตั้งใจส่งเสียงแปลกๆออกมาตลอดเวลา เพื่อล้อเล่นกับทุกคน

ทั้งกลับเข้าไปในห้องของเล่นของตัวเอง นำหุ่นยนต์ที่เก็บสะสมมานานออกมา

“คุณย่าครับ คุณย่าดูสิครับมันเดินเองได้ด้วย อันนี้เป็นของขวัญวันเกิดปีที่แล้วที่แด๊ดดี๊ให้”

เสี่ยวเป่าพูด พร้อมกับชี้ไปที่หุ่นยนต์ที่กำลังทำท่าทางต่างๆ ท่าทางน่าตลกมาก ทำให้แม่จิ้นหัวเราะไม่หยุด

เห็นหน้าผากของเสี่ยวเป่ามีเหงื่อออกบางๆ แม่จิ้นก็อดไม่ได้ที่จะถามออกไปว่า “หลานย่า ตอนนี้หิวไหมครับ ย่าจะให้คนไปทำอาหารมาให้”

เสี่ยวเป่าคิดอย่างตั้งใจ และหลังจากนั้นก็พูดว่า “ผมอยากกินปีกไก่โค้กที่คุณย่าทำครับ และก็หมูสามชั้นผัดซอสแดง แล้วก็เม็ดสนผัดข้าวโพดด้วย!”

ได้ฟังคำพูดของเสี่ยวเป่า แม่ฝู้ยิ้มจนตาหยี หัวเราะและพูดว่า “โอเคๆๆ ในเมื่อเสี่ยวเป่าอยากกินที่คุณย่าเป็นคนทำ งั้นคุณย่าก็จะทำให้หนูกินด้วยตัวเอง”

ตอนนี้เสี่ยวเป่าเปลี่ยนกลับไปเป็นเหมือนเมื่อก่อน แม้ว่าเขาอยากจะได้ดาวบนท้องฟ้า แม่จิ้นก็จะไม่ลังเลเลยแม้แต่น้อยที่จะไปเก็บมาแทนเขา

พ่อจิ้นเห็นอย่างนั้นก็เดินตามแม่จิ้นเข้าไปในห้องครัว เพื่อช่วยทำอะไร

ห้องนั่งเล่นจึงเหลือเพียงแค่เสี่ยวเป่า และสามีภรรยาจิ้นเฟิงเหรา จิ้นเฟิงเหราเห็นเสี่ยวเป่ามีท่าทีสนใจอย่างยิ่ง และพูดว่า “เสี่ยวเป่า วางแผนว่าจะไปฝรั่งเศสเมื่อไหร่ อาและอาสะใภ้จะเดินทางไปส่งหนูเอง”

“พรุ่งนี้ครับ พรุ่งนี้ผมจะไปหาหม่ามี๊ ใช่แล้วผมยังไม่ได้เก็บของเลย!”

พูดจบ เสี่ยวเป่าก็วิ่งตึงตังๆขึ้นไปข้างบน และเริ่มจัดการกระเป๋าเดินทางตัวเองให้เรียบร้อย

ทั้งสองคนที่อยู่ข้างล่างมองเห็นท่าทีมีความสุขของเสี่ยวเป่า จิ้นเฟิงเหราก็อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจออกมา

“ดูแล้วในหัวใจของเสี่ยวเป่าคงบรรจุได้เพียงพี่สะใภ้ คนอื่นอยากจะเข้าไปในใจของเขาคงจะยาก ความสัมพันธ์ทางสายเลือดของแม่ลูกคู่นี้ช่างมหัศจรรย์จริงๆ”

ส้งหวั่นชีงได้ยินดังนั้นก็รีบมองไปที่ทั้งสองคนในห้องครัว มองจิ้นเฟิงเหราอย่างเตือนๆ

“ตอนนี้พ่อและแม่ยังไม่รู้เรื่องที่พี่สะใภ้เป็นแม่แท้ๆของเสี่ยวเป่า คุณเบาเสียงหน่อย”

จิ้นเฟิงเหรารีบปิดปากในทันที เขาลืมไปเลยจริงๆ

เรื่องนั้นตอนนั้นจนถึงตอนนี้ยังตรวจสอบไม่ชัดเจน ถ้าหากว่าแม่จิ้นรู้ว่า

เจียงสื้อสื้อเป็นแม่แท้ๆของเสี่ยวเป่า ครั้งนี้คงขาดไม่ได้ที่จะตามไปด้วย

และอาจจะสร้างความยุ่งยากที่ไม่จำเป็นให้กับจิ้นเฟิงเฉิน

วินาทีถัดมาจิ้นเฟิงเหรากลับมามีท่าทางที่ไม่สุภาพเหมือนเดิม พูดอย่างทะเล้นว่า “ชีงชีงของผมพิจารณาอย่างรอบคอบจริงๆ มาให้ผมจุ๊บสักทีเร็ว”