ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 714

บทที่ 714 มาหาหม่ามี๊ตรงนี้

ทั้งสองคนที่โดนเสี่ยวเป่าปล่อยมือที่จูงซ้ายขวาอยู่มองหน้ากัน อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจออกมา

“นอกจากพี่สะใภ้ ไม่มีใครทำอะไรกับเด็กคนนี้ได้จริงๆ”

หลังจากที่เสี่ยวเป่าเข้าไปในโรงพยาบาล ก็พุ่งตรงไปที่ห้องพักผู้ป่วยของ

เจียงสื้อสื้อ

เปิดประตูเขาไปเห็นเจียงสื้อสื้อที่มีสีหน้าขาวซีด อดไม่ได้ที่ตาจะแดงไปหมด

เขาเดินเข้าไปจับมือของเจียงสื้อสื้อ พูดอย่างเป็นห่วงอย่างมาก “หม่ามี๊ครับ เสี่ยวเป่ามาช้า เสี่ยวเป่าไม่เชื่อฟัง”

พูดไปดวงตาของเขาก็ยิ่งแดงมากขึ้น เหมือนกับว่าจะร้องไห้ออกมาทันที

เจียงสื้อสื้อเห็นดังนั้น จับมือของเสี่ยวเป่ามาไว้ในฝ่ามือ พูดเบาๆว่า “เสี่ยวเป่าอย่าพูดแบบนี้ แค่เพียงหนูมา หม่ามี๊ก็มีความสุขมากแล้ว จะโทษหนูได้ยังไง?”

แต่ว่าเสี่ยวเป่าก็อดไม่ได้ที่จะน้ำตาไหลลงมา ใบหน้าทุกข์ใจ

ทางนี้ จิ้นเฟิงเฉินเพิ่งจะพาเถียนเถียนออกมาจากโรงพยาบาล ไม่อย่างนั้นคงได้เจอเสี่ยวเป่าพอดี

จิ้นเฟิงเฉินจูงมือเถียนเถียนเดินไปทางที่จอดรถ จู่ๆก็รู้สึกว่าเด็กน้อยที่เดินอยู่ข้างหลังไม่ขยับ

หันไปก็พบว่าดวงตาของเถียนเถียนกำลังจ้องมองไปที่ที่หนึ่ง

มองตามไปทางนั้น จิ้นเฟิงเฉินขมวดคิ้ว ที่ฝรั่งเศสมีขนมสายไหมตั้งแต่เมื่อไหร่กัน?

อุ้มเถียนเถียนขึ้นมา จิ้นเฟิงเฉินถามว่า “เถียนเถียนอยากกินไหม?”

เถียนเถียนส่ายหัว

“เด็กน้อยที่ไม่ซื่อสัตย์ไม่ใช่เด็กดีนะ” ยิ้มเฟิงเฉินพูดอย่างหยอกล้อ

“หม่ามี๊บอกว่า กินอันนั้นฟันจะหลุด เถียนเถียนไม่อยากฟันหลอ”

ฟังจบ ในหัวของจิ้นเฟิงเฉินก็ปรากฏให้เห็น ท่าทางของเจียงสื้อสื้อที่บอกประโยคนี้กับเถียนเถียนอย่างถูกต้อง ส่งเสียงหัวเราะออกมาเบาๆ

หลังจากนั้นไม่กี่นาที ในมือของเถียนเถียนก็ถือขนมสายไหมสีชมพู ดีใจจนน้ำลายอยู่ที่แก้มตรงหน้าจิ้นเฟิงเฉิน

จิ้นเฟิงเฉินอดไม่ได้ที่จะเผลอยิ้มออกมา กอดก้อนนุ่มๆไว้ในอ้อมกอดแน่น

เด็กหญิงตัวน้อยถือขนมสายไหมไว้ในมือ และส่งเสียงเอะอะว่าหิวแล้ว จิ้นเฟิงเฉินทำได้เพียงพาเธอไปที่ห้องอาหารก่อน

แต่พอทั้งสองคนเพิ่งจะเข้าไปในห้องอาหาร ก็กลายเป็นจุดโฟกัส

ชายหนุ่มที่สง่างามกำลังอุ้มเด็กผู้หญิงที่งดงามเหมือนตุ๊กตา ทำให้คนอดไม่ได้ที่จะจับจ้องไปยังจุดเดียว

สาวสวยคนหนึ่งที่รูปร่างร้อนแรงถือแก้วไวน์แดง ยิ้มและนำมือวางไว้บนบ่าของจิ้นเฟิงเฉิน ชวนคุยว่า “หนุ่มหล่อ สนใจจะแอดวีแชทไว้พูดคุยกันหน่อยไหม?”

แม้แต่มองจิ้นเฟิงเฉินยังไม่มองเธอ เพียงชำเลืองมองมือที่วางไว้บนบ่าของตัวเอง พูดด้วยน้ำเสียงเย็นๆว่า “เอาออกไป”

สีหน้าของสาวสวยชะงักไปครู่หนึ่ง เก็บมือไปด้วยความโกรธ

แต่ว่า ยังคงไม่ตายใจเปลี่ยนวิธีในการจะเอาช่องทางติดต่อ ทำหน้าตาท่าทางที่เห็นแล้วน่าสงสาร “เรียนรู้กันสักหน่อยไม่ได้เหรอ? หนุ่มหล่อ แค่รู้จักกันสักหน่อย เป็นเพื่อนกัน”

“ไม่จำเป็น”

น้ำเสียงของจิ้นเฟิงเฉินเหมือนกับน้ำแข็ง ถอยหลังเพื่อหลีกเลี่ยง สีหน้าเยือกเย็น ทั้งร่างกายให้บรรยากาศทำให้ตกใจกลัว

หญิงสาวถอยหลังไปก้าวหนึ่งอย่างหวาดกลัว ห้องอาหารในตอนนั้นมีคนไม่น้อยที่มองมาทางนี้

เพื่อทำให้เก้อเขินน้อยลง เธอมองไปที่เถียนเถียนที่นั่งอยู่ข้างๆ พูดว่า “น้องสาวหน้าตาสวยจังเลย กี่ขวบแล้วคะ?”

เถียนเถียนไม่ชอบสัมผัสของหญิงสาวคนนี้ ทำปากจู๋อย่างเต็มไปด้วยความไม่พอใจ “คุณป้าคะ คุณป้าแก่ขนาดนี้เรียกหนูว่าน้องสาวได้ยังไง อีกอย่าง แด๊ดดี๊หนูอารมณ์ไม่ค่อยดี”

หญิงสาวได้ยิน “แด๊ดดี๊” คำเดียวก็มองไปทางจิ้นเฟิงเฉินอย่างประหลาดใจ ชายหนุ่มคนนี้กำลังแผ่กลิ่นอายให้คนแปลกหน้าห่างออกไป

เห็นว่าคงชวนคุยไม่สำเร็จ หญิงสาวทำได้เพียงก้าวเท้าออกไป

เมื่อคิดว่าเจียงสื้อสื้อยังอยู่ที่โรงพยาบาล จิ้นเฟิงเฉินก็ไม่ได้ทานที่ห้องอาหาร หลังจากห่ออาหารเย็นเสร็จแล้ว ก็อุ้มเถียนเถียนกลับโรงพยาบาล

ยังไม่ทันได้ผลักประตูห้องผู้ป่วย เสียงของเสี่ยวเป่าที่คุยกันหนุงหนิงอยู่เป็นเพื่อนเจียงสื้อสื้อดังออกมา

หลังจากเถียนเถียนได้ยินเสียงของเสี่ยวเป่า รีบร้อนจะกระโดดลงจากตัวของจิ้นเฟิงเฉิน ส่งขนมสายไหมในมือให้จิ้นเฟิงเฉิน

ผลักประตูเข้าไปเห็นเสี่ยวเป่าที่อยู่ข้างๆหม่ามี๊ วิ่งเข้าไปกอดเขาอย่างดีใจ

เสี่ยวเป่าถูเธอโถมตัวเข้าหาอย่างไม่ทันระวังจนล้มลงไปที่พื้น

“พี่ชาย เถียนเถียนคิดถึงพี่มากๆเลย”

เถียนเถียนพูดพร้อมกับหันไปทางหน้าของเสี่ยวเป่าและจุ๊บเบาๆ เสี่ยวเป่าเอาหน้าไปข้างๆอย่างไม่สบอารมณ์ หูแดงเล็กน้อย