ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 715

บทที่ 715 ยกเลิกพิธีแต่งงาน

เสี่ยวเป่าก้มหัวลงอย่างรู้สึกอาย ไม่กล้าพูดออกไปว่าเขาน้อยใจเถียนเถียน ได้แค่เพียงน้อยใจอย่างเงียบๆ

เห็นท่าทีของเด็กน้อยทั้งสอง จิ้นเฟิงเหรายิ่งรู้สึกว่าน่ารัก

ออกแรงดึงส้งหวั่นชีงเข้ามาในอ้อมกอดและกระซิบข้างหูว่า “หวั่นชีง พวกเราสองคนภายหลังก็มีลูกสองคน ผู้ชายคนผู้หญิงคน”

ส้งหวั่นชีงหยิกเอวเขาเบาๆ ผลักเขาออกไปอย่างหน้าแดงๆ แขวะว่า “ไม่ถูกต้อง!”

จากนั้นจิ้นเฟิงเฉินก็ส่งสายตาเป็นนัยให้กับจิ้นเฟิงเหรา และก้าวเดินออกไป

จิ้นเฟิงเหรารับรู้และเข้าใจในทันที และพูดยิ้มๆกับส้งหวั่นชีงว่า “หวั่นชีง ผมออกไปข้างนอกสักหน่อย มีเรื่องบางอย่างต้องคุย คุณคุยกับพี่สะใภ้ไปก่อน”

พูดพร้อมกับเดินออกไปข้างนอก

เจียงสื้อสื้อมองหลังของทั้งสองคนภายในตามีแววตางงงวย

“หม่ามี๊ หม่ามี๊ หม่ามี๊เป็นอะไร?”

เจียงสื้อสื้อผ่อนคลายลง สมาธิถูกเถียนเถียนและเสี่ยวเป่าดึงไปอย่างไว

จิ้นเฟิงเฉินเดินไปสุดทางเดินระเบียง ถึงหันกลับมามองจิ้นเฟิงเหรา “ค้นดูเป็นยังไงบ้างแล้ว?”

จิ้นเฟิงเหราล้วงโทรศัพท์ออกมาจิ้นและส่งให้จิ้นเฟิงเฉิน

ในนั้นเป็นวิดีโออันหนึ่ง มีเพียงส่วนเดียว

ด้านหลังทั้งหมดมืดตึ๊ดตื๋อตามมาด้วยเสียงซ่าๆ อยางอื่นไม่มีแล้ว

จิ้นเฟิงเหราเปลี่ยนจากเมื่อก่อนที่เล่นสนุกสนาน พูดอย่างจริงจังว่า “เรื่องในตอนนั้นผมไปถามที่โรงแรมแล้ว ผู้จัดการโรงแรมบอกว่าไม่มีอยู่ในความทรงจำ

ในตอนที่ผมไปถามพนักงานในตอนนั้น ก็ไม่มีรอยเท้าที่ถูกทิ้งไว้แล้ว ในตอนที่ไปตามหาวิดีโอวิดีโอก็ถูกคนทำให้เสียไปแล้ว หลักฐานเหล่านี้มากพอที่จะยืนยันแล้วว่ามีคนไม่ต้องการให้นายรู้เรื่องในตอนนั้น

ตอนนี้เบาะแสทั้งหมดก็ไม่มีแล้ว มีคนจู่โจมก่อนหนึ่งก้าวเพื่อทำลายทั้งหมด ฉันกลัวว่านายจะมีอันตราย ยิ่งกว่านั้นสถานที่ที่พักเดินทางของนายในตอนนั้นมีแค่ไม่กี่คนที่สามารถเช็คได้ ฉันคิดว่านี่เป็นกับดัก กับดักสำหรับนายโดยเฉพาะ”

“นานแค่ไหนที่จะซ่อมวิดีโอให้กลับมาใช้ได้?”

เสียงของจิ้นเฟิงเฉินเย็นชา ดวงตามืดครึ้มไม่สว่าง

กลับไม่สนใจคำพูดของจิ้นเฟิงเหรา

เรื่องที่เขาต้องการตรวจสอบถึงแม้ว่าต้องพลิกแผ่นดินหา ก็ต้องตรวจสอบออกมาให้ได้!

“เวลาที่วิดีโอถูกคนทำให้เสียหายมันนานมากแล้ว การซ่อมจะต้องใช้เวลาสักพักหนึ่ง ฉันติดต่อคนด้านนี้ไปแล้ว แต่ว่าจะสามารถซ่อมได้ไหมก็ไม่สามารถบอกได้”

“ฉันรอนานมากไม่ไหว เรื่องนี้จำเป็นต้องเร็ว” จิ้นเฟิงเฉินพูดเสียงต่ำ

จิ้นเฟิงเหราจับผมตัวเองอย่างร้อนใจไม่เป็นสุข ถามอย่างหาคำตอบไม่ได้ “ฉันคิดว่าถ้าหากว่านายอยากรู้เรื่องในตอนนั้นมากขนาดนี้ จริงๆแล้วนายก็ไปถามพี่สะใภ้ตรงๆเลยก็ได้ แบบนี้ไม่ยิ่งมีประสิทธิภาพมากกว่าเหรอ ? มาตรวจสอบแบบนี้ ก็ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่จะรู้ผล ถ้าเกิดถามพี่สะใภ้ เรื่องทั้งหมดไม่น้ำลดตอผุดเหรอ?”

“ฉันกลัวว่าเรื่องในตอนนั้นจะมีคนตั้งใจวางแผนออกมา และอีกอย่างเธอก็อาจจะไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ฉันไม่อยากให้เธอนึกเรื่องราวไม่ดีพวกนั้น แทนที่จะให้เธอนึกถึงเรื่องพวกนั้น ไม่สู้ให้ฉันไปหาความจริงออกมาแทนเธอ”

จิ้นเฟิงเฉินยืดแขนไปวางไว้บนราวกั้น เคาะเบาๆ และบอกออกมาอย่างเสียงเย็น “นายคิดวิธีซ่อมวิดีโอออกมาเร็วๆ จะต้องตรวจสอบเรื่องในตอนนั้นให้ชัดเจนอย่างแน่นอน ฉันไม่อยากคิดร้ายกับคนอื่นไปมั่วแบบนี้”

จิ้นเฟิงเหราพยักหน้าและพูดรับรองว่า “วางใจเถอะ เรื่องนี้ฉันจะจัดการให้เร็วที่สุด”

ทั้งสองคนคุยกันอีกสักพัก จิ้นเฟิงเหราจู่ๆก็เหมือนคิดอะไรได้ขึ้นมา พูดว่า “ใช่แล้ว วันแต่งงานของฉันแล้วหวั่นชีงตกลงกับคนในครอบครัวได้แล้ว ก็คือปลายปี พี่ พี่ต้องเตรียมเงินสมทบไว้ดีๆ”

จิ้นเฟิงเฉินขมวดคิ้วมองไปที่เขา พยักหน้าแสดงออกว่ารู้แล้ว

ในตอนเย็น อาจจะเป็นเพราะก่อนหน้านี้เสี่ยวเป่าถูกทำให้ตกใจกลัว หลังจากเจอเจียงสื้อสื้อ ก็ไม่ยอมไปไหนอีก อยู่ข้างๆเธอตลอด

แม้แต่ตอนนอนก็ยังต้องนอนกับเจียงสื้อสื้อ

กลัวว่าเขาจะโดนแผลของเจียงสื้อสื้อ จิ้นเฟิงเฉินจึงขอเตียงอีกอันจากโรงพยาบาล ให้เสี่ยวเป่านอนอยู่ข้างๆ เสี่ยวเป่าไม่ยอม

จิ้นเฟิงเฉินพูดเห็นผลกับเขาอย่างอดทน “เสี่ยวเป่า บนตัวหม่ามี๊มีแผล หนูนอนไม่นิ่ง โดนหม่ามี๊จะเจ็บมาก”

เสี่ยวเป่ามองไปที่เจียงสื้อสื้อด้วยความเร็ว และก้มหน้าลง ไม่มีปฏิกิริยาตอบโต้