ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 716

บทที่ 716 จัดการให้เรียบร้อย

จนกระทั่งฝู้จิงเหวินจากไป เสี่ยวเป่าถึงผ่อนคลายลง

เขากลัวจริงๆว่าคนคนนี้จะแย่งหม่ามี๊ไปอีก

สังเกตเห็นอารมณ์ของเสี่ยวเป่าตกลงไปอีกครั้ง เจียงสื้อสื้ออดทนอย่างมากที่สุด ปลอบโยนอยู่นาน ถึงทำให้เสี่ยวเป่ากลับมาร่าเริงได้ใหม่

วันนี้ เจียงสื้อสื้อเอนกายอยู่บนเตียงคนป่วยนานเกินไปจริงๆ จึงลงไปเดินเล่นที่สวนดอกไม้เล็กๆข้างล่าง

ตอนที่กลับมา ที่ประตูทางเข้าห้องผู้ป่วยเห็นหญิงสาวคนหนึ่งแต่งตัวทันสมัยเป็นอย่างมาก

ในตอนแรกเธอไม่ได้สนใจ จูงมือเสี่ยวเป่า เดินไปทางห้องผู้ป่วยช้าๆ

ใครจะรู้ว่าสายตาของผู้หญิงคนนั้นจ้องมาที่ตัวเธอตลอด อย่างร้อนวูบๆ เหมือนกับต้องการมองจนเธอทะลุเป็นรู

หลังจากที่พวกเขาเข้าไป หญิงสาวก็ตามเข้ามาด้วย

ผู้หญิงคนนี้คือแอดไลน์ แต่เธอวันนี้ เธอแต่งหน้าหนาจนเกินไป และยังใส่วิก ในตอนแรกเจียงสื้อสื้อยังดูไม่ออกว่าเธอเป็นใคร

เห็นสายตาลำพองใจบนใบหน้าของแอดไลน์ เจียงสื้อสื้องงงวยเล็กน้อย ถามอย่างมีมารยาท “ขอโทษนะคะคุณคือ?

แอดไลน์หัวเราะเยาะเย้ยออกมา มองเจียงสื้อสื้ออย่างพินิจพิเคราะห์ พูดอย่างเหน็บแนม “คงจริงที่ว่าคนรวยมักขี้ลืม ทำไม ไม่นานก็ลืมฉันแล้วเหรอ?”

ได้ยินเสียงของแอดไลน์ เจียงสื้อสื้อถึงจำได้ขึ้นมาว่าใคร

แต่ว่า เธอไม่รู้สึกว่าที่แอดไลน์มาที่นี่วันนี้ เพื่อมาเยี่ยมเธอ

มีสีหน้าท่าทางตั้งใจขอโทษออกมา ยิ้มและพูดว่า “ขอโทษ ฉันเจอคนมาตั้งมากมาย นึกไม่ออกจริงๆ”

งั้นครั้งที่แล้วที่เธอโวยวายและแสดงความอัปยศอดสู เสียแรงเปล่าได้อย่างไรกัน?

นึกถึงเรื่องครั้งที่แล้ว ร่างกายของแอดไลน์ก็ส่งกลิ่นแห่งความโกรธแค้นออกมาอย่างรุนแรง

แววตาดุร้ายอย่างเปรียบไม่ได้ แม้แต่เสี่ยวเป่ายังสัมผัสได้

เขาก้าวมาข้างหน้าหนึ่งก้าว ขวางอยู่ตรงด้านหน้าของเจียงสื้อสื้อ จ้องมองไปที่หญิงสาวอย่างระมัดระวัง

ถ้าหากไม่ใช่เป็นเพราะเสี่ยวเป่าก้าวมายืนข้างหน้าอย่างกะทันหัน เกรงว่าแอดไลน์คงไม่สนใจเขาเลย

แต่ว่าตัวเล็กๆแค่นี้ แอดไลน์ก็ไม่เอามาไวในสายตา

เพียงแค่จ้องมองไปที่เจียงสื้อสื้อ แววตาเหมือนเคลือบด้วยยาพิษ

เธอยืนกอดอกอยู่ที่หน้าประตูห้องพักผู้ป่วย พูดอย่างดุร้าย “เธอจำฉันไม่ได้ก็ไม่เป็นไร ยังไงผู้หญิงที่ดุร้ายเหมือนเธอ ไม่ช้าก็เร็วก็ต้องกรรมตามสนอง!”

ในตอนที่พูดนั้น เธอมองไปที่เลขคนไข้บนเสื้อที่อยู่บนตัวของเจียงสื้อสื้อ ในดวงตามีแววตาที่เจตนาไม่ดีเปล่งประกาย

รู้สึกได้ถึงความไม่ดีของแอดไลน์ เจียงสื้อสื้อพยายามอย่างเต็มที่ที่จะประคองน้ำเสียงให้สงบ

“เธอคิดจะทำอะไรอีก?”

แอดไลน์ค่อยๆเข้ามาใกล้เธอ “ทำอะไร มาดูเธอไง มาดูความตกอับของเธอ ได้ยินมาว่าเธอได้รับบาดเจ็บ ฉันยังคิดว่าเธอล้มหมอนนอนเสื่อลุกไม่ได้ กำลังจะตายในไม่ช้าแล้ว”

ถูกเธอพูดจายั่วยุอย่างไม่เกรงกลัวสิ่งใด สีหน้าของเจียงสื้อสื้อก็เข้มขึ้น

แต่ยังไม่ทันได้รอให้เธอพูดอะไร ทันใดนั้นเสี่ยวเป่าก็ผลักแอดไลน์ออกไปอย่างโมโห “คุณพูดจาเหลวไหล!”

ใบหน้าเล็กๆนั้นเต็มไปด้วยความโกรธ

ถึงแม้เสี่ยวเป่าจะยังเป็นเด็ก แต่แรงบนมือก็ไม่สามารถประเมินค่าต่ำไปได้

เมื่อกี้แอดไลน์ไม่ทันระวัง ถูกเสี่ยวเป่าผลักจนเซ

เธอก้มหน้ามองไปที่เสี่ยวเป่า พูดอย่างเหยียดหยามว่า “มีลูกชายกับคนอื่นอยู่แล้ว ยังจะมายุ่งกับจิงเหวิน คบคนนู้นคนนี้ ไม่รู้จักละอาย ไม่รู้จริงๆว่าเขามองเห็นอะไรในตัวผู้หญิงใจง่ายอย่างเธอ?!”

คำพูดที่ดูถูกทำให้เจียงสื้อสื้อไม่มีทางทนได้จริงๆ แต่ว่าอยู่ต่อหน้าเสี่ยวเป่า เธอก็ไม่อยากจะทะเลาะกับผู้หญิงคนนี้

ชี้ไปที่ประตูและพูดด้วยน้ำเสียงเด็ดขาด “ออกไป!”

แอดไลน์ไม่สนใจ เข้าไปใกล้อย่างไม่ยอมแพ้

“จะออกหรือไม่ออกไปมันก็เป็นเรื่องของฉัน เธอไม่มีสิทธิมาก้าวก่าย ฉันแค่อยากจะดูว่าเธอยังมีหน้าอยู่ข้างๆจิงเหวินได้ยังไง หนังหน้าอันนี้หนามากเลยเหรอ?”

แอดไลน์พูดพร้อมกับต้องการจะสัมผัสใบหน้าของเจียงสื้อสื้อ

กู้เนี่ยนรู้ว่าบอสโกรธ ไม่กล้าเฉยเมย รีบหิ้วผู้หญิงที่ร้องตะโกนออกไปทันที

รอคอยความทรมานของเธอ

จิ้นเฟิงเฉินไม่ได้สนใจผู้หญิงคนนั้นอีก รีบอุ้มเจียงสื้อสื้อขึ้น วางบนเตียง และรีบเรียกหมอมาด้วยความเร็ว

แผลของเจียงสื้อสื้อแยกออก ทำให้มีเลือดไหลไม่หยุด

หลังจากหมอเห็น อดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้ว

จากสภาพแผลแบบนี้แล้วกลัวว่าจะต้องพันไว้ใหม่ แต่เนื่องจากว่าจิ้นเฟิงเฉินยืนจ้องอยู่ข้างๆ ดวงตาคมเหมือนมีดจ้องไปบนมือของหมอ

ราวกับว่าถ้าเกิดเขาทำเจียงสื้อสื้อเจ็บเพียงนิดเดียว จิ้นเฟิงเฉินจะใช้สายตาฆ่าเขาในทันที

ในที่สุดก็พันแผลเสร็จสิ้น หมอถึงได้โล่งใจ รีบถือของทั้งหมดออกไปด้วยความเร็ว

ถ้าอยู่ต่อไป เขาคงถูกแช่แข็ง

ในระหว่างนั้น เสี่ยวเป่าเกาะอยู่ข้างเตียงตลอด แววตาน้อยๆช่างน่าสงสารเป็นอย่างยิ่ง

ใบหน้าเล็กที่แข็งทื่อนั้นเหมือนกับจิ้นเฟิงเฉินทุกประการ

ใบหน้าทั้งสองคล้ายกันอย่างมาก ยังบังเอิญแสดงอารมณ์เหมือนกัน มองแล้วมีความสุขมาก

เดิมทีเจียงสื้อสื้อเจ็บมาก แต่มองเห็นภาพที่โดนสองพ่อลูกทำให้ยิ้ม

เห็นเธอยิ้ม สีหน้าของทั้งสองคนถึงได้ผ่อนคลายลงเล็กน้อย

แต่ผลของการดีใจก็คือการที่เจียงสื้อสื้อเจ็บที่แผล เจ็บจนต้องสูดลมหายใจเข้าไป

สองพอลูกร้อนใจในทันที ก้าวเข้ามาพร้อมกันทันที

การกระทำก็ยังเหมือนกันทุกประการ อีกนิดหัวก็จะชน เสี่ยวเป่าเม้มปาก ย้ายสายตาไปก่อน

มองเจียงสื้อสื้อ พูดเสียงเบาๆ “หม่ามี๊ หม่ามี๊ยังเจ็บอยู่ไหมครับ?”