ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 717

บทที่ 717 บิดเบือนความเป็นจริง

เจียงสื้อสื้อหน้าซีด ยิ้มและพูดปลอบใจ “ไม่เป็นไรครับ หม่ามี๊ไม่เจ็บแล้ว”

และมองไปที่จิ้นเฟิงเฉิน มีความอ้อนวอนแฝงอยู่ หวังว่าเขาจะเป็นตัวอย่างที่ดีให้กับเสี่ยวเป่า

ถูกเธอมองมาแบบนี้ จิ้นเฟิงเฉินยังจะพูดอะไรกับเสี่ยวเป่าได้อีก ใบหน้าที่แข็งทื่อและเย็นชาอ่อนลงเล็กน้อย พูดกับเสี่ยวเป่าว่า “หนูเป็นเด็กดีสักหน่อย อยู่เป็นเพื่อนหม่ามี๊ อย่ารบกวนหม่ามี๊นะ”

เสี่ยวเป่าเบะปาก แต่ก็ยังพยักหน้าอย่างเชื่อฟัง

จิ้นเฟิงเฉินลุกขึ้น นึกขึ้นว่ายังไม่ได้จัดการเรื่องของผู้หญิงคนนั้น ก็ออกไปให้กู้เนี่ยนพาเธอเข้ามา

ไม่รู้ว่ากู้เนี่ยนทำอะไรไป แค่แอดไลน์เห็นจิ้นเฟิงเฉิน ก็กลัวจนสั่นไม่หยุด ไม่กล้าจะสบตากับจิ้นเฟิงเฉิน

จิ้นเฟิงเฉินเย็นชา เหมือนกับกำลังมองแมลงวันตัวหนึ่ง

“ขอโทษ!”

สองคำอย่างเย็นๆ ไหลออกมาจากบริเวณริมฝีปากบาง

แอดไลน์ตัวสั่น แต่กลับกัดริมฝีปากอย่างรุนแรง ไม่กล้าที่จะพูดอะไรออกมา

จิ้นเฟิงเฉินเองก็ไม่พูดไร้สาระ มองตรงไปทางกู้เนี่ย พูดอย่างกระชับเข้าใจง่าย

“ให้คนซ้อมให้สลบใส่กระสอบ หาป่าไม้แล้วเอาไปทิ้งไว้”

แอดไลน์ได้ยินดังนั้น ถลึงตากว้าง มองไปที่จิ้นเฟิงเฉินอย่างไม่กล้าจะเชื่อ

เดิมทีคิดว่าคำพูดเมื่อกี้ของกู้เนี่ยน ก็เป็นขีดจำกัดความสามารถแล้ว คิดไม่ถึงว่าจิ้นเฟิงเฉินจะโหดเหี้ยมยิ่งกว่า

แอดไลน์พูดอย่างกล้าหาญ “นายจะเอาชีวิตของฉัน?! นี่มันเห็นชีวิตคนเป็นผักเป็นปลา!”

จิ้นเฟิงเฉินยกริมฝีปากบางขึ้น ยิ้มอย่างโหดเหี้ยม

“ไม่ผิด ฉันต้องการชีวิตของเธอจริงๆ”

คาดไม่ถึงว่าเธอจะกล้าลงมือกับสื้อสื้อของเขา งั้นก็ต้องจ่ายค่าชดใช้ให้เหมาะสมกัน

เมื่อกี้ยังดีที่เขาปรากฏตัวออกไปทันที ไม่เช่นนั้นไม่สามารถคิดถึงผลลัพธ์ที่จะตามมาได้

มองเห็นความโหดร้ายอย่างรุนแรงในตาของจิ้นเฟิงเฉิน แอดไลน์หวาดกลัวอย่างถึงที่สุด

แต่ว่า สายตายังคงจ้องมองไปยังเจียงสื้อสื้อที่อยู่บนเตียงคนไข้อย่างโหดเหี้ยม ถึงแม้ว่าเจียงสื้อสื้อจะเอนกายนอนอยู่อย่างสงบ มองไปที่เธออย่างนิ่งๆ

แต่แอดไลน์กลับคิดอย่างที่ไม่มีใครเข้าใจ เธอกำลังหัวเราะเยาะตัวเอง

เธอที่เติบโตมาอย่างดีไม่มีอุปสรรค จะมารับความอัปยศนี้ได้อย่างไร

“จะให้ฉันขอโทษเธอ ไม่มีทาง!”

พอเธอพูดจบ สายตาของจิ้นเฟิงเฉินจึงไปอยู่ที่บนตัวของกู้เนี่ยน

กู้เนี่ยนรับรู้และเข้าใจได้ในทันที ลากเธอออกไปข้างนอกทันที ไม่มีความสงสารว่าเป็นผู้หญิง

ทำให้แอดไลน์ร้องอย่างเสียงแหลม ไม่รู้ว่ากู้เนี่ยนหยิบกระดาษกองหนึ่งออกมาจากไหน ยัดใส่เข้าไปในปากของหญิงสาว

คราวนี้ แม้แต่เสียงร้องก็ร้องไม่ออก ในตาเต็มไปด้วยความหวาดกลัว

เจียงสื้อสื้อมองไปที่เธอด้วยสายตาเย็นชา แต่กลับไม่พูดอะไร

เสี่ยวเป่าคลอเคลียอยู่ข้างๆเธอ น่ารักเกินบรรยาย

เจียงสื้อสื้อลูบหัวของเขาเบาๆ เป็นภาพที่ช่างงดงามอบอุ่น

มือของกู้เนี่ยนออกแรงดึงแอดไลน์ไว้ มีแนวโน้มว่าจะพาเธอไปโยนทิ้งในป่า

น้ำตาของแอดไลน์ทลักออกมาในทันที พยายามส่งเสียงฮือฮือออกมาอย่างสุดชีวิต

ตอนนี้เธอกลัวจริงๆ

จิ้นเฟิงเฉินคนนี้ เขามีวิธีการลึกลับมากมายที่จะทำให้คนคนหนึ่งตาย

ตัวเธอเองสำหรับเขาแล้ว คงเป็นได้แค่มดตัวเล็กๆเท่านั้นเอง

ในตอนนี้ เธอยอมแพ้แล้ว ก้มหัวให้จิ้นเฟิงเฉินอย่างสุดชีวิต

จิ้นเฟิงเฉินมองปราดไปที่เธออย่างเย็นชาแวบหนึ่ง ส่งสายตาให้กู้เนี่ยน

กู้เนี่ยนปล่อยมือ นำกระดาษในปากเธอออก

แอดไลน์ในตอนนี้ร้องไห้ออกมาแล้ว น้ำตาลบล้างแป้งบนใบหน้าออกมาเป็นเส้น

ๆ