ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 720

บทที่ 720 งั้นคุณนอนเป็นเพื่อนผมไหม

ข้ออ้างที่ไม่ค่อยมีคุณภาพแบบนี้ของฝู้จิงเหวิน ทำไมเจียงสื้อสื้อจะดูไม่ออก?

ดูเหมือนว่าระหว่างเขาสองคนจะมองหน้ากันไม่ค่อยติด สองคนมองเห็นได้ยิน แต่ไม่มีทางที่จะใกล้ชิดกันได้

เธอตอบว่า “โอเค ฉันไม่ไปส่งคุณนะ”

ฝู้จิงเหวินพยักหน้า หมุดตัวและออกไปจากโรงพยาบาล

เห็นฝู้จิงเหวินออกไป เสี่ยวเป่าเอียงหัวคิด แต่ยังคงจับต้นสายปลายเหตุไม่ได้เลยแม้แต่น้อย ก็เลยถามออกไปเลย “หม่ามี๊ เมื่อกี้หม่ามี๊กับคุณลุงกำลังคุยอะไรกันเหรอครับ?”

เจียงสื้อสื้อได้ยินดังนั้น เม้มปากยิ้ม ดวงตาโค้งงอ เหมือนกับพราะจันทร์เสี้ยวบนท้องฟ้าในตอนกลางคืน อบอุ่นและงดงาม

กุมมือเล็กๆของเสี่ยวเป่าและตอบว่า “ไม่มีอะไรครับ คุณลุงแค่มาพูดคุยกับหม่ามี๊นิดหน่อยก็เสร็จแล้ว”

เสี่ยวเป่าพยักหน้าเหมือนกำลังคิดอะไรอยู่ มองไปทางที่ฝู้จิงเหวินเดินออกไปไม่หยุด

สองสามวันหลังจากที่ฝู้จิงเหวินมา จิ้นเฟิงเฉินที่มักจะมาพูดคุยกับเจียงสื้อสื้อที่โรงพยาบาลก็ไม่มีแม้แต่เงา

เจียงสื้อสื้อไม่คุ้นเคยกับการหายไปของจิ้นเฟิงขึ้นมาในทันที ยุ่งเหยิงอยู่นานถึงถามออกมา “เสี่ยวเป่า ช่วงนี้แด๊ดดี๊ของหนูไม่มา หนูรู้ไหมว่าเขาไปไหน?”

“สองสามวันนี้มาเหมือนว่าแด๊ดดี๊จะไม่สบาย พักผ่อนอยู่ที่บ้านตลอด ดังนั้นมาหาหม่ามี๊ที่โรงพยาบาลไม่ได้” เสี่ยวเป่าพูดอย่างนุ่มนิ่ม

พอเจียงสื้อสื้อได้ฟัง ก็เริ่มหายใจไม่ทั่วท้องขึ้นมา

ทุกวันนี้จริงๆแล้วร่างกายของเธอดีขึ้นไม่น้อย แต่อยู่ดีๆในตอนนี้จิ้นเฟิงเฉินก็ไม่สบายอีก จะให้เธอวางใจได้อย่างไร?

เพราะเรื่องนี้ทำเธอร้อนใจตลอดเวลาในช่วงเช้า ในที่สุดก็ตัดสินใจไปดูสถานการณ์ของฝู้จิงเหวินด้วยตัวเอง

เมื่อถึงเวลาอาหารเที่ยง เสี่ยวเป่าและเถียนเถียนถูกคนขับรถมารับตัวไป หลังจากที่เปลี่ยนชุดในห้องน้ำเสร็จ เจียงสื้อสื้อก็ออกจากโรงพยาบาลไปอย่างรีบร้อน

จิ้นเฟิงเฉินทิ้งเงินไว้ให้เล็กน้อย เดิมทีให้เสี่ยวเป่าไว้ซื้อขนม ตอนนี้ได้นำมาใช้ประโยชน์พอดี

เจียงสื้อสื้อโบกรถแท็กซี่คันหนึ่ง ขึ้นไปนั่งบนรถและพูดว่า “คนขับคะ ไปถนนป๋อซางค่ะ”

ไม่ถึงยี่สิบนาที รถแท็กซี่ก็จอดลงที่ข้างถนน

เจียงสื้อสื้อลงจากรถอย่างรีบร้อน เดินตรงเลียบถนนไป สุดท้ายก็หยุดลงที่หน้าวิลล่าหลังหนึ่ง

เธอจำได้รหัสที่จิ้นเฟิงเฉินเคยบอกกับเธอได้ลางๆ อ้างอิงจากความทรงจำที่เลือนราง เจียงสื้อสื้อทดลองใส่รหัสผ่าน คิดไม่ถึงว่าประตูจะถูกเปิดโดยไม่คาดคิด

เจียงสื้อสื้อเดินเข้าไปในบ้าน พบว่าในห้องรับแขกและห้องครัวไม่มีแม้แต่เงาของจิ้นเฟิงเฉิน

ตะโกนออกไปก็ไม่มีใครตอบกลับมา เหลือบเห็นประตูที่ชั้นสองไม่ได้ปิด

เจียงสื้อสื้อจึงเดินขึ้นไป

หลังของเขาพิงอยู่ที่หน้าต่าง แสงแดดที่อบอุ่นตกกระทบที่ตัวของเขา บนบ่ามีบาดแผลที่น่ากลัวปรากฏให้เห็นอยู่

ในมือถือยาและคอตตอนบัดไว้ เหมือนกับว่าวางแผนจะทำแผลให้ตัวเอง

เพราะช่วงนี้จิ้นเฟิงเฉินวิ่งไปวิ่งมาเพื่อเจียงสื้อสื้อตลอด จึงไม่ค่อยได้สนใจอาการบาดเจ็บของตัวเอง

ในตอนนี้อักเสบแล้ว

เมื่อเห็นเงาของเจียงสื้อสื้อ จิ้นเฟิงเฉินนิ่งไปสักพัก

เธอตะลึงอยู่ที่เดิม เขาบาดเจ็บโดยไม่คาดคิด?

รีบก้าวไปหยิบยาและคอตตอนบัดในมือของจิ้นเฟิงเฉินมาในทันที ขมวดคิ้วและมองไปที่แผลที่น่ากลัว เงยหน้าเล็กน้อยขึ้นมาถาม “คุณบาดเจ็บได้ยังไง?”

เผชิญหน้ากับการซักถามของเธอ จิ้นเฟิงเฉินก็เหมือนเด็กที่ทำความผิดและโดนจับได้

ดูเหมือนตระหนกวุ่นวายจนทำอะไรไม่ถูก รีบเปลี่ยนเรื่องถาม “แล้วคุณหล่ะ? ทำไมคุณถึงออกมาจากโรงพยาบาล ตอนนี้แผลของคุณยังไม่หายเป็นปกติเลย”

รู้ว่าเขากำลังหลบหลีกประเด็นนี้ เจียงสื้อสื้อก็ถอนหายใจออกมา

จุ่มคอตตอนบัดลงไปในยา และทาลงไปตรงแผล

พูดด้วยน้ำเสียงตำหนิ “ฉันไม่เป็นอะไรมากแล้ว แต่คุณหน่ะ ได้รับบาดเจ็บแล้ว