ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 725

บทที่ 725 เราคุยกันหน่อยไหม

เนื่องจากเรื่องของเมื่อคืนนี้ทำให้เขามีอารมณ์ซับซ้อนเล็กน้อย แต่เขาก็ไม่ได้เอ่ยถึงมันสักคำ

เจียงสื้อสื้อยิ้มแล้วค่อยๆลุกขึ้นมา ถามว่า “พวกคุณมากันนานหรือยังคะ？”

เธอไม่ได้มองดูเวลาและไม่รู้ว่าตอนนี้กี่โมงแล้ว

หากว่าพวกเขารออยู่ที่นี่ตลอด เธอคงรู้สึกไม่สบายใจแน่

ฝู้จิงเหวินส่ายหน้าและตอบว่า “เพิ่งมาถึงเมื่อสักครู่นี้เองครับ เดิมทีผมอยากให้คุณนอนต่ออีกสักหน่อย แต่ว่าเถียนเถียนไม่ทันระวังไปชนแก้วแตกจนได้......”

เถียนเถียนที่ถูกเรียกชื่อขึ้นมาก็ก้มหน้าลงเหมือนเด็กที่ทำผิด และเตรียมการถูกดุ

แต่เจียงสื้อสื้อกลับยิ้มขึ้นและยื่นมืออันเรียวงามของเธอลูบไปที่ศีรษะอันน้อยของเถียนเถียน

“เด็กๆก็แบบนี้แหละค่ะ ใครไม่เคยทำผิดกัน”

เมื่อสิ้นเสียง ฝู้จิงเหวินก็ไม่ได้พูดอะไรอีก ได้แต่ก้มหน้าก้มตาเก็บเศษแก้วที่กระจายอยู่บนพื้น

หลังจากเก็บกวาดเรียบร้อยแล้ว ฝู้จิงเหวินก็นั่งเงียบๆอยู่ในมุมห้อง มองไปยังเจียงสื้อสื้อและเถียนเถียน

เถียนเถียนลูบไล้ไปยังนิ้วมือเรียวงามของเจียงสื้อสื้อก่อนจะถามออกมาโดยไม่ได้ตั้งใจว่า “หม่ามี๊คะ เมื่อไหร่เราจะไปบ้านแด๊ดดี้กัน？ หนูคิดถึงพี่แล้ว”

เมื่อได้ยินดังนั้น เจียงสื้อสื้อก็เม้มริมฝีปากของเธอ สายตามองไปยังฝู้จิงเหวินที่นั่งอยู่ข้างๆ

แต่สีหน้าของเขานั้นไม่ได้เปลี่ยนไปเลย ราวกับไม่ได้ยินคำถามเมื่อสักครู่

เธอไม่ตอบคำถามของเถียนเถียน และกลัวว่าฝู้จิงเหวินจะเข้าใจผิด

แม้ว่าการแต่งงานของพวกเขานั้นยกเลิกไปแล้ว แต่เธอก็ไม่ควรจะทำร้ายฝู้จิงเหวินจนเกินไป เนื่องจากเขานั้นดีกับตนและเถียนเถียนมากจากใจจริง

ในขณะที่เธอกำลังจะเปลี่ยนหัวข้อสนทนา ฝู้จิงเหวินที่นั่งนิ่งอยู่ข้างๆก็ได้เปิดฉากขึ้นว่า “ช่วงนี้ดีขึ้นบ้างหรือเปล่า？”

เมื่อสักครู่ตอนที่เถียนเถียนพูดถึงจิ้นเฟิงเฉิน ลึกๆแล้วในแววตาเขาเต็มไปด้วยความอาฆาตแค้นและรังเกียจ หัวใจของเขารู้สึกอึดอัดอย่างมาก

และไม่อยากให้เถียนเถียนกับเธอสนทนากันถึงเรื่องนี้อีก

เมื่อเห็นว่าเขาไม่ได้ตั้งใจจะพูดถึงเรื่องเมื่อสักครู่ เจียงสื้อสื้อก็ถอนหายใจออกมา

เธอเงยหน้าขึ้น สายตาประสานกับฝู้จิงเหวิน “อีกไม่กี่วันน่าจะออกจากโรงพยาบาลได้แล้วค่ะ เพียงแต่ว่าบาดแผลอักเสบนิดหน่อย”

ฝู้จิงเหวินพยักหน้าเป็นความหมายว่าเข้าใจแล้ว

แต่ใบหน้าอันหล่อเหลาของเขายังคงมืดมนเหมือนมีหมอกเมฆบดบัง

เจียงสื้อสื้อไม่ได้สังเกตว่ามีบางอย่างผิดปกติไป และเถียนเถียนก็พูดคุยกับเธอไม่หยุด เธอจึงให้ความสำคัญมาที่เถียนเถียนมากกว่า

เมื่อเห็นสองแม่ลูกคุยกันอย่างสนุกสนาน ฝู้จิงเหวินนึกถึงเรื่องเมื่อคืนนี้ขึ้นมา ใจของเขาก็มีความรู้สึกถึงความเบื่อหน่าย

จึงได้ลุกขึ้นยืนแล้วพูดว่า “ผมยังมีธุระ ขอตัวก่อนนะครับ”

“ค่ะ”

เจียงสื้อสื้อตอบรับ จากนั้นพูดเสริมขึ้นมาว่า “ขับรถระวังด้วยนะคะ”

ฝู้จิงเหวินพยักหน้า เนื่องจากได้รับความเป็นห่วงเป็นใยจากเธอ มุมปากของเขาก็อดไม่ได้ที่จะเผยอยิ้มขึ้นมาโดยอัตโนมัติ

เมื่อเขากำลังจะเอื้อมมือไปจับเถียนเถียนเพื่อพาเธอกลับบ้าน คิดไม่ถึงว่าเถียนเถียนจะหลบเขาและพูดเสียงแข็งว่า “หนูไม่กลับบ้านกับแด๊ดดี้”

หลังจากนั้นเธอก็หันหน้าไปพูดกับเจียงสื้อสื้อว่า “หม่ามี๊คะ พวกเราจะไปบ้านแด๊ดดี้เมื่อไหร่？”

คำว่าแด๊ดดี้ทั้งสองครั้งที่เจ้าหนูน้อยพูดออกมา แต่ความหมายมันไม่เหมือนกัน ทำให้หัวใจของฝู้จิงเหวินรู้สึกอึดอัด

เถียนเถียนกะพริบตากลมๆของเธอ แววตาสีดำเป็นประกาย

เมื่อเจียงสื้อสื้อได้ยินดังนั้น รอยยิ้มของเธอก็แข็งทื่อทันที เธอทำได้เพียงหัวเราะกลบเกลื่อนแต่ไม่ได้ตอบอะไร

“ถ้าอยากจะไป ไว้เดี๋ยวแด๊ดดี้พาไปนะ” ฝู้จิงเหวินพูด

เขาจะไม่ทำแบบที่จิ้นเฟิงเฉินกล่าวหาว่ากักตัวเจียงสื้อสื้อและเถียนเถียนเอาไว้ข้างกายไม่ให้อิสระกับพวกเธอ

เนื่องจากความสัมพันธ์ระหว่างสองคนนั้นเดิมทีก็ค่อนข้างละเอียดอ่อนอยู่แล้ว หากเกิดข้อผิดพลาดอะไรขึ้นในตอนนี้ก็คงเป็นปัญหาที่เขา

“ไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวฉันให้จิ้นเฟิงเฉินมารับเธอไปดีกว่า คุณจะได้ไม่ต้องเสียเวลา”

เจียงสื้อสื้อพูดออกไปเบาๆ แต่ใบหน้าของเธอก็ยังคงขาวซีด

เมื่อฝู้จิงเหวินได้ยินดังนั้นก็อดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้วและมองดูสีหน้าของเธอ ในใจของเขาก็รู้สึกว้าวุ่น