ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 725

บทที่ 725 เราคุยกันหน่อยไหม

เนื่องจากเรื่องของเมื่อคืนนี้ทำให้เขามีอารมณ์ซับซ้อนเล็กน้อย แต่เขาก็ไม่ได้เอ่ยถึงมันสักคำ

เจียงสื้อสื้อยิ้มแล้วค่อยๆลุกขึ้นมา ถามว่า “พวกคุณมากันนานหรือยังคะ？”

เธอไม่ได้มองดูเวลาและไม่รู้ว่าตอนนี้กี่โมงแล้ว

หากว่าพวกเขารออยู่ที่นี่ตลอด เธอคงรู้สึกไม่สบายใจแน่

ฝู้จิงเหวินส่ายหน้าและตอบว่า “เพิ่งมาถึงเมื่อสักครู่นี้เองครับ เดิมทีผมอยากให้คุณนอนต่ออีกสักหน่อย แต่ว่าเถียนเถียนไม่ทันระวังไปชนแก้วแตกจนได้......”

เถียนเถียนที่ถูกเรียกชื่อขึ้นมาก็ก้มหน้าลงเหมือนเด็กที่ทำผิด และเตรียมการถูกดุ

แต่เจียงสื้อสื้อกลับยิ้มขึ้นและยื่นมืออันเรียวงามของเธอลูบไปที่ศีรษะอันน้อยของเถียนเถียน

“เด็กๆก็แบบนี้แหละค่ะ ใครไม่เคยทำผิดกัน”

เมื่อสิ้นเสียง ฝู้จิงเหวินก็ไม่ได้พูดอะไรอีก ได้แต่ก้มหน้าก้มตาเก็บเศษแก้วที่กระจายอยู่บนพื้น

หลังจากเก็บกวาดเรียบร้อยแล้ว ฝู้จิงเหวินก็นั่งเงียบๆอยู่ในมุมห้อง มองไปยังเจียงสื้อสื้อและเถียนเถียน

เถียนเถียนลูบไล้ไปยังนิ้วมือเรียวงามของเจียงสื้อสื้อก่อนจะถามออกมาโดยไม่ได้ตั้งใจว่า “หม่ามี๊คะ เมื่อไหร่เราจะไปบ้านแด๊ดดี้กัน？ หนูคิดถึงพี่แล้ว”

เมื่อได้ยินดังนั้น เจียงสื้อสื้อก็เม้มริมฝีปากของเธอ สายตามองไปยังฝู้จิงเหวินที่นั่งอยู่ข้างๆ

แต่สีหน้าของเขานั้นไม่ได้เปลี่ยนไปเลย ราวกับไม่ได้ยินคำถามเมื่อสักครู่

เธอไม่ตอบคำถามของเถียนเถียน และกลัวว่าฝู้จิงเหวินจะเข้าใจผิด

แม้ว่าการแต่งงานของพวกเขานั้นยกเลิกไปแล้ว แต่เธอก็ไม่ควรจะทำร้ายฝู้จิงเหวินจนเกินไป เนื่องจากเขานั้นดีกับตนและเถียนเถียนมากจากใจจริง

ในขณะที่เธอกำลังจะเปลี่ยนหัวข้อสนทนา ฝู้จิงเหวินที่นั่งนิ่งอยู่ข้างๆก็ได้เปิดฉากขึ้นว่า “ช่วงนี้ดีขึ้นบ้างหรือเปล่า？”

เมื่อสักครู่ตอนที่เถียนเถียนพูดถึงจิ้นเฟิงเฉิน ลึกๆแล้วในแววตาเขาเต็มไปด้วยความอาฆาตแค้นและรังเกียจ หัวใจของเขารู้สึกอึดอัดอย่างมาก

และไม่อยากให้เถียนเถียนกับเธอสนทนากันถึงเรื่องนี้อีก

เมื่อเห็นว่าเขาไม่ได้ตั้งใจจะพูดถึงเรื่องเมื่อสักครู่ เจียงสื้อสื้อก็ถอนหายใจออกมา

เธอเงยหน้าขึ้น สายตาประสานกับฝู้จิงเหวิน “อีกไม่กี่วันน่าจะออกจากโรงพยาบาลได้แล้วค่ะ เพียงแต่ว่าบาดแผลอักเสบนิดหน่อย”

ฝู้จิงเหวินพยักหน้าเป็นความหมายว่าเข้าใจแล้ว

แต่ใบหน้าอันหล่อเหลาของเขายังคงมืดมนเหมือนมีหมอกเมฆบดบัง

เจียงสื้อสื้อไม่ได้สังเกตว่ามีบางอย่างผิดปกติไป และเถียนเถียนก็พูดคุยกับเธอไม่หยุด เธอจึงให้ความสำคัญมาที่เถียนเถียนมากกว่า

เมื่อเห็นสองแม่ลูกคุยกันอย่างสนุกสนาน ฝู้จิงเหวินนึกถึงเรื่องเมื่อคืนนี้ขึ้นมา ใจของเขาก็มีความรู้สึกถึงความเบื่อหน่าย

จึงได้ลุกขึ้นยืนแล้วพูดว่า “ผมยังมีธุระ ขอตัวก่อนนะครับ”

“ค่ะ”

เจียงสื้อสื้อตอบรับ จากนั้นพูดเสริมขึ้นมาว่า “ขับรถระวังด้วยนะคะ”

ฝู้จิงเหวินพยักหน้า เนื่องจากได้รับความเป็นห่วงเป็นใยจากเธอ มุมปากของเขาก็อดไม่ได้ที่จะเผยอยิ้มขึ้นมาโดยอัตโนมัติ

เมื่อเขากำลังจะเอื้อมมือไปจับเถียนเถียนเพื่อพาเธอกลับบ้าน คิดไม่ถึงว่าเถียนเถียนจะหลบเขาและพูดเสียงแข็งว่า “หนูไม่กลับบ้านกับแด๊ดดี้”

หลังจากนั้นเธอก็หันหน้าไปพูดกับเจียงสื้อสื้อว่า “หม่ามี๊คะ พวกเราจะไปบ้านแด๊ดดี้เมื่อไหร่？”

คำว่าแด๊ดดี้ทั้งสองครั้งที่เจ้าหนูน้อยพูดออกมา แต่ความหมายมันไม่เหมือนกัน ทำให้หัวใจของฝู้จิงเหวินรู้สึกอึดอัด

เถียนเถียนกะพริบตากลมๆของเธอ แววตาสีดำเป็นประกาย

เมื่อเจียงสื้อสื้อได้ยินดังนั้น รอยยิ้มของเธอก็แข็งทื่อทันที เธอทำได้เพียงหัวเราะกลบเกลื่อนแต่ไม่ได้ตอบอะไร

“ถ้าอยากจะไป ไว้เดี๋ยวแด๊ดดี้พาไปนะ” ฝู้จิงเหวินพูด

เขาจะไม่ทำแบบที่จิ้นเฟิงเฉินกล่าวหาว่ากักตัวเจียงสื้อสื้อและเถียนเถียนเอาไว้ข้างกายไม่ให้อิสระกับพวกเธอ

เนื่องจากความสัมพันธ์ระหว่างสองคนนั้นเดิมทีก็ค่อนข้างละเอียดอ่อนอยู่แล้ว หากเกิดข้อผิดพลาดอะไรขึ้นในตอนนี้ก็คงเป็นปัญหาที่เขา

“ไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวฉันให้จิ้นเฟิงเฉินมารับเธอไปดีกว่า คุณจะได้ไม่ต้องเสียเวลา”

เจียงสื้อสื้อพูดออกไปเบาๆ แต่ใบหน้าของเธอก็ยังคงขาวซีด

เมื่อฝู้จิงเหวินได้ยินดังนั้นก็อดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้วและมองดูสีหน้าของเธอ ในใจของเขาก็รู้สึกว้าวุ่น

“ออกมา”

เมื่อได้ยินดังนั้นไคทลินนาก็ตกใจ คิดไม่ถึงว่าฝู้จิงเหวินจะเห็นเธอ ดูแล้วเขาพอมีความสามารถอยู่บ้าง

เพราะว่าไม่มีช่องทางที่เธอจะแอบซ่อนได้ จึงค่อยๆเดินออกไปและยิ้มขึ้น

ไคทลินนาเอ่ยทักทายอย่างกระตือรือร้นว่า “คุณฝู้ สวัสดีค่ะ”

แต่แววตาของเธอช่างมองอย่างลึกซึ้ง

ฝู้จิงเหวินขมวดคิ้วเข้าหากันแล้วพิงไปที่กำแพงก่อนจะพูดออกมาด้วยน้ำเสียงนิ่งเรียบว่า “คุณแอบตามผมมาทำไม？”

เมื่อเผชิญหน้ากับคำถามของเขา ไคทลินนาทำได้เพียงแค่ยิ้ม ชุดสีขาวสะอาดตาของพยาบาลเผยให้เห็นหุ่นของเธอ

ผิวพรรณก็ดูขาวผ่องมากขึ้น แต่น้ำเสียงของเธอกลับดูสบายๆแล้วตอบว่า “คุณฝู้จะพูดอย่างนี้ได้ยังไงกันคะ ฉันแอบตามคุณซะที่ไหน？ โรงพยาบาลใหญ่ขนาดนี้ฉันเองก็แค่จะขึ้นลิฟต์เหมือนกัน บังเอิญได้พบกับคุณเข้า ทำไมคุณคิดว่าฉันแอบตามคุณมา หรือว่าคุณจะคิดอะไรกับฉัน？”

เมื่อพูดจบ คิ้วของฝู้จิงเหวินก็ยิ่งขมวดเข้าหากัน

“ผมไม่มีเวลาจะมาพูดอ้อมค้อมกับคุณ ถ้าไม่มีอะไรผมขอตัวก่อน”

เมื่อเห็นฝู้จิงเหวินกำลังจะเปิดประตูลิฟต์และเดินเข้าไป ไคทลินนาจึงได้พูดขึ้นว่า “เรามาคุยกันหน่อยไหมคะ？”

ประโยคนี้ทำให้ฝู้จิงเหวินรู้สึกสนใจขึ้นมา ขาข้างที่ก้าวเข้าไปในลิฟต์กลับก้าวออกมา

“พวกเรามีอะไรต้องคุยกันหรือครับ？”

คนที่อยู่ตรงหน้านี้เขาไม่รู้จัก คาดว่าคงไม่ใช่เรื่องอาการของเจียงสื้อสื้อ

ถ้าอย่างนั้น......

ลางสังหรณ์ที่คลุมเครือเช่นนี้ผุดขึ้นในใจของเขา

“จื่อเฟิง คิดว่าฉันคงไม่ต้องพูดอะไรมากกว่านี้สินะ”

ตอนที่พูดคำว่าจื่อเฟิงออกมา มือของไคทลินนากอดอกเอาไว้ สายตาของเธอจ้องไปยังฝู้จิงเหวิน และสังเกตท่าทางของทุกอิริยาบถของเขา

เมื่อได้ยินเรื่องที่เกี่ยวข้องกับจื่อเฟิง คิ้วของฝู้จิงเหวินก็แทบจะเข้ามาชนกัน