ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 724

บทที่ 724 ลางสังหรณ์

“ค่ะ แล้วฉันจะรอนะ” เจียงสื้อสื้อลูบไปที่ศีรษะน้อยๆของเขาแล้วยิ้มออกมา

เมื่อพูดจบ เจียงสื้อสื้อก็เดินหันหลังจากไปโบกแท็กซี่และขึ้นรถ

จิ้นเฟิงเฉินที่อยู่ในชุดลำลองสีดำยืนอยู่ที่หน้าต่างสไตล์ฝรั่งเศส มือของเขาล้วงเข้าไปในกระเป๋ากางเกง ดวงตาอันลึกซึ้งมองไปยังเจียงสื้อสื้อที่จากไป

แสงแดดอันอบอุ่นส่องมายังร่างกายของเขา ปัดเป่าความเยือกเย็นออกไปจนสิ้น

เมื่อพบว่าเขาไม่ขยับตัวไปไหนสักที เสี่ยวเป่าจึงได้มองดูจิ้นเฟิงเฉินและพูดขึ้นว่า “แด๊ดดี้ครับ หม่ามี๊ไปแล้วนะ”

จิ้นเฟิงเฉินจึงได้สติกลับคืนมา เขาก้มหน้ามองดูเสี่ยวเป่าแล้วยิ้มด้วยความอบอุ่นว่า “ครับ แด๊ดดี้รู้แล้ว”

อีกฝั่งหนึ่ง หลังจากที่เจียงสื้อสื้อชำระเงินค่าแท็กซี่เรียบร้อย เธอก็ลงจากรถและเดินเข้าไปยังลิฟต์ของโรงพยาบาล หยิบโทรศัพท์มือถือออกมาดูข่าวอย่างทุกที

เมื่อได้ยินเสียงดัง “ติ๊ง！” ประตูลิฟต์ก็เปิดออก เจียงสื้อสื้อถึงได้เงยหน้าแล้วเดินออกไป

เพียงแต่ในใจของเธอมีความวิตกกังวลเล็กน้อย

เมื่อคืนนี้ฝู้จิงเหวินคงไม่ได้มาใช่ไหม......

ไม่อย่างนั้นถ้าหากว่าหาเธอไม่เจอ ฝู้จิงเหวินคงจะติดต่อกับเธอแน่

หลังจากนั้นเธอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเปิดดู และไม่พบข้อความจากฝู้จิงเหวิน

เธอคิดไปพลางเดินมาจนกระทั่งถึงหน้าห้องพักผู้ป่วยของเธอ

งที่ดึงดูดสายตาที่สุดนั่นก็คือภาพที่พยาบาลกำลังก้มลงกวาดพื้น

เดิมทีเจียงสื้อสื้อนั้นยังไม่ทันได้สังเกต เพียงแต่ว่าเมื่อเดินเข้าไปใกล้และมองดูพยาบาลที่สวมหน้ากากอนามัยเอาไว้เธอก็ขมวดคิ้วขึ้นเล็กน้อย

ทำไมเธอไม่คุ้นตาเลย？

เธออดที่จะสงสัยไม่ได้

พยาบาลคนนั้นเงยหน้ามองดูเธอแล้วพยักหน้าเล็กน้อยเป็นการทักทาย

แม้ว่าเจียงสื้อสื้อเองจะงุนงง แต่เธอก็พยักหน้ากลับอย่างสุภาพ จากนั้นถอดรองเท้าขึ้นไปนอนบนเตียง

ความสนใจของเธอยังคงจับจ้องอยู่ที่พยาบาลคนนั้น เธอรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติไป

หลังจากที่พยาบาลจัดการธุระของตัวเองเรียบร้อยแล้ว เธอจึงได้เงยหน้าแล้วถามขึ้นว่า “คุณเหมือนไม่ใช่คนก่อนหน้านี้ พยาบาลคนนั้นไปไหนแล้วล่ะคะทำไมถึงเปลี่ยนคนเร็วจัง？”

พยาบาลคนนั้นราวกับไม่ได้ยินคำถามของเจียงสื้อสื้อ เธอหยิบไม้กวาดเดินออกไป

เจียงสื้อสื้อขมวดคิ้วเข้าหากันด้วยความงงงวย แต่ก็ไม่ได้คิดมาก

หลังจากที่เธอตั้งใจจะนอนพักผ่อนสักหน่อยแต่ยังไม่ทันจะได้เอนตัวลงนอน พยาบาลคนที่เดินออกไปเมื่อสักครู่ก็กลับมาอีกครั้งหนึ่ง

“คุณเจียงจะหลับแล้วเหรอคะ？”

พยาบาลสาวพูดขึ้นและตามด้วยประโยคว่า “เมื่อสักครู่ฉันออกไปเก็บไม้กวาดค่ะ”

เจียงสื้อสื้อส่ายหัวแล้วหยิบหมอนมา 2 ใบอิงไว้ที่หลังก่อนจะอธิบายว่า “ตอนแรกฉันคิดว่าคุณยุ่งอยู่ ก็เลยจะนอนพักสักหน่อยค่ะ”

พยาบาลคนนั้นไม่ได้รู้สึกถึงความแปลกหน้า เธอย้ายเก้าอี้ไปตรงเตียงของเจียงสื้อสื้อ

หลังจากที่ถอดหน้ากากอนามัยออก ก็พบว่าเธอมีหน้าตาสวยงามและเป็นสไตล์ตะวันตก

เธอนั่งลงตรงข้างๆเตียงของเจียงสื้อสื้อ ก่อนหันไปยิ้มแล้วตอบคำถามเมื่อสักครู่ว่า “พยาบาลคนก่อนหน้านี้ถูกย้ายไปห้องผู้ป่วยอื่นแล้วค่ะ เนื่องจากมีเรื่องอื่นที่จำเป็นต้องให้เธอไปทำ ตอนนี้เปลี่ยนให้ฉันมาดูแลคุณแทน ฉันชื่อว่าไคทลินนา”

ยังไม่ทันพูดจบเธอก็ยื่นมือออกไปและทักทายอย่างใจดี

เจียงสื้อสื้อเองก็ไม่ได้รังเกียจ เธอยื่นมือออกไปจับและยิ้มขึ้นเล็กน้อยเผยให้เห็นลักยิ้มสองแก้ม “สวัสดีค่ะ ฉันชื่อเจียงสื้อสื้อ”

เดิมทีเสียงของเธอก็น่าฟังอยู่แล้ว แต่ตอนนี้เสียงของเธอแหบแห้งเล็กน้อยเนื่องจากอาการเจ็บป่วยยิ่งทำให้น่าฟังมากขึ้น

“เสียงของคุณเจียงไพเราะจริงๆค่ะ”

ไคทลินนาเอ่ยชม ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยรอยยิ้ม

เนื่องจากถูกชม ดังนั้นเจียงสื้อสื้อจึงได้ยิ้มอย่างเขินอาย “คุณไคทเองก็สวยงามมากเลยนะคะ ช่วงนี้คงต้องรบกวนคุณด้วยนะคะ”

แม้จะบอกว่าในใจเธอยังคงสงสัยอยู่บ้างเล็กน้อย เนื่องจากผู้หญิงอย่างไคทลินนานี้ไม่น่าจะมาเป็นพยาบาลได้

ดูจากการแต่งตัวและวิธีการพูดของเธอไม่เหมือนกับคนธรรมดาทั่วไปอย่างแน่นอน

แต่นี่ไม่ใช่เรื่องที่เธอจะจัดการได้

แสงแดดนอกหน้าต่างสาดส่องเข้ามา ทำให้รอยยิ้มของเจียงสื้อสื้องดงามมากขึ้น

ไคทลินนาลุกขึ้นยืนแล้วตอบว่า “นี้เป็นหน้าที่ของฉันที่ควรทำค่ะ”

หลังจากนั้นเธอก็เดินออกไปรับยาและเข็มฉีดยาเข้ามา หลังจากไล่อากาศออกจากหลอดเรียบร้อยแล้วเธอก็อธิบายกับเจียงสื้อสื้อว่า “นี่เป็นยาต้านการอักเสบ ในวันนี้ฉีดให้คุณเข็มหนึ่งจะช่วยให้ฟื้นตัวได้”

ใบหน้าของเธอไม่ได้หัวเราะอย่างที่เคยแต่กลับดูจริงจังขึ้นมา