ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 723

บทที่ 723 หวานกันแต่เช้า?

เมื่อสิ้นเสียง โทรศัพท์ก็ถูกวางสายลง

พยาบาลสาวยังไม่ได้จากไปในทันที สายตาของเธอยังคงจับจ้องไปยังห้องผู้ป่วยอันว่างเปล่า

ถ้วยเก็บความร้อนนั้นยังคงวางอยู่ที่เดิม

เธอมองดูคราบเลือดที่ติดอยู่บนผนังสีขาวและเดินเข้าไปอย่างใจเย็น จากนั้นเปิดไฟและทำความสะอาดจนหมดสิ้น ก่อนจะเดินออกจากห้องผู้ป่วยไป

เช้าวันต่อมา แสงอาทิตย์ยามเช้าตรู่ลอดเข้ามาตามช่องของผ้าม่าน และส่องไปยังเตียง

เมื่อรู้สึกได้ถึงความอบอุ่น เจียงสื้อสื้อจึงกะพริบตาเล็กน้อย เธอพลิกตัวและลืมตาขึ้นก่อนจะเอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์ที่วางอยู่บนหัวเตียง

หลังจากดูเวลาและพบว่ายังเช้าอยู่

เธอจึงจัดเก็บที่นอนจนเรียบร้อย เธอยิ้มขึ้นเบาๆก่อนจะเดินออกจากห้องมา

เนื่องจากกลัวว่าจะทำให้จิ้นเฟิงเฉินและเสี่ยวเป่าตื่น เมื่อตอนที่เธอเดินลงมาจึงได้พยายามเขย่งเท้าและทำทุกท่าทางให้เบาที่สุด

ที่ในห้องครัวนั้นคนรับใช้ยุ่งอยู่ตั้งแต่เช้า เจียงสื้อสื้อยืนอยู่หน้าห้องครัวสักพัก ในที่สุดก็มีคนรับใช้หันมาเห็นเธอ

“คุณหญิง อรุณสวัสดิ์ค่ะ เชิญไปนั่งที่ห้องรับแขกก่อน อาหารเช้าใกล้จะเสร็จแล้ว”

เมื่อได้ยินดังนั้นเจียงสื้อสื้อที่กำลังเหม่อลอยก็ได้สติกลับคืนมา

คำเรียกที่บรรดาคนรับใช้เรียกเธอทำให้เธอรู้สึกเขินอายเล็กน้อย ก่อนจะยิ้มเบาๆแล้วตอบว่า “เดี๋ยวฉันจะทำโจ๊กให้จิ้นเฟิงเฉินสักหน่อย”

เมื่อพูดจบเธอไม่รอให้คนรับใช้ปฏิเสธก็เดินเข้าไปด้วยตนเอง

คนรับใช้เหล่านั้นไม่รู้ว่าจะทำอย่างไร จึงได้แต่ถอยออกมาและยืนมองเธออยู่ที่ประตูอย่างเป็นห่วง “ดิฉันจะอยู่ข้างนอกตรงนี้ ถ้าคุณหญิงมีอะไรก็เรียกรับใช้ได้เลยค่ะ”

“อืม”

เจียงสื้อสื้อตอบรับเบาๆ จากนั้นก็เปิดน้ำซาวข้าวและหุงข้าว......

ไม่นานต่อมาเจียงสื้อสื้อก็เดินออกจากห้องครัว เนื่องจากบาดแผลของเธอยังไม่หายดีนักและเมื่อสักครู่ดูเหมือนว่าจะไปถูกบาดแผลเข้า เธอจึงค่อยๆเดินออกมาที่ปากประตูและกำชับคนรับใช้ว่า “ช่วยฉันดูไฟหน่อยนะ ฉันใส่ทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว”

คนรับใช้พยักหน้าตอบรับ เมื่อมองเห็นท่าทางของเจียงสื้อสื้อเช่นนั้นจึงได้ยื่นมือเข้าไปพยุงเธอ และพาไปยังโซฟาเพื่อพักผ่อน

“ขอบคุณค่ะ”

เจียงสื้อสื้อยังคงยิ้มตอบอย่างสุภาพ

“ไม่เป็นไรค่ะ คุณหญิงทำกับฉันแบบนี้เกรงใจเกินไปแล้ว” คนรับใช้ยิ้มตอบ จากนั้นรีบวิ่งไปยังห้องครัวเพื่อดูไฟ

เจียงสื้อสื้อนอนพักผ่อนอยู่บนโซฟา สักครู่เธอก็รู้สึกง่วง

เธอรู้สึกว่ามีร่างสูงใหญ่ร่างหนึ่งยืนอยู่ตรงหน้าและเขากำลังคลุมผ้าห่มให้เธอ

เมื่อลืมตาขึ้น ก็พบว่าจิ้นเฟิงเฉินกำลังคลุมผ้าห่มให้กับเธอ ความรู้สึกง่วงนอนก็หายไปเป็นปลิดทิ้ง

“ฉันแค่เอนหลังเฉยๆ ไม่เป็นอะไรค่ะ”

เมื่อพูดจบเธอก็ดึงผ้าห่มที่คลุมตัวอยู่ออก

และตั้งใจจะลุกไปในครัว แต่อาจเป็นเพราะเธอยังไม่ได้กินอาหารเช้าจึงทำให้รู้สึกเวียนหัวและเดินโซซัดโซเซ

โชคดีที่จิ้นเฟิงเฉินเข้ามาช่วยจับเธอไว้ทัน และถามด้วยความเป็นห่วงว่า “คุณเป็นยังไงบ้างครับ？ยังเจ็บแผลอยู่หรือเปล่า？”

“ไม่เป็นไรค่ะ ฉันแค่อยากจะไปดูว่าโจ๊กเสร็จหรือยัง......”

ในขณะที่กำลังพูดอยู่นั้นคนรับใช้ก็ถือชามโจ๊กเดินออกมาแล้วพูดว่า “คุณชายคะ โจ๊กที่คุณหญิงเป็นคนทำกับมือค่ะ......”

เมื่อเห็นท่าทางของทั้งสองคน คนรับใช้ก็หยุดเสียงลงทันที เธอรีบวางชามลงแล้วเดินจากไป เธอไม่อยากเข้าไปรบกวนโลกส่วนตัวกับคุณชายและคุณหญิงทั้งสอง

หลังจากที่พยุงเธอนั่งลงบนโซฟาเรียบร้อยแล้ว จิ้นเฟิงเฉินก็ได้ลองชิมโจ๊กคำเล็กๆเข้าไป ก่อนจะรีบเอ่ยชมทันทีว่า “อร่อยจริงๆครับ รสมือของคุณยังคงเหมือนเมื่อก่อนเลย”

เมื่อพูดจบเขาก็ลงมือกินอย่างไม่สนใจภาพลักษณ์

เมื่อเห็นเขากินอย่างมีความสุขเช่นนั้น เจียงสื้อสื้อก็รู้สึกว่าอาหารมื้อนี้เธอทำอย่างคุณค่าจริง

เธอนั่งยิ้มอยู่ข้างๆ และพูดออกมาเบาๆด้วยความอ่อนโยนว่า “คุณทานช้าๆหน่อยสิคะ อย่าทานเร็วขนาดนั้น”