ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 722

บทที่ 722 หลอกใช้

ในคืนนั้นเอง ฝู้จิงเหวินเดินถือถ้วยเก็บความร้อนไว้ในมือ เขาหวังว่าจะไปเยี่ยมเจียงสื้อสื้อสักหน่อย

ในถ้วยนั้นคือซุปรากบัวกระดูกซี่โครงที่วันนี้ทั้งวันเขาให้แม่บ้านสอน และนี่เป็นถ้วยที่เขานับว่าประสบความสำเร็จมากที่สุด

เมื่อเดินมาถึงห้องผู้ป่วย เขายังไม่ทันได้สังเกตเห็นพยาบาลคนหนึ่งที่จับจ้องพฤติกรรมของเขาอยู่ในมุมมืด

หลังจากผลักประตูเข้าไปกลับพบว่าบนเตียงนั้นว่างเปล่าไม่มีแม้แต่ร่องรอยของเจียงสื้อสื้อ

เขารออยู่สักพักและไม่มีทีท่าว่าเจียงสื้อสื้อจะกลับมา

ความรู้สึกถึงลางไม่ดีบางอย่างลอยเข้ามาในสมองของเขา แต่ในไม่ช้าเขาก็ทำให้มันสงบลงได้

เขารีบวิ่งไปยังห้องกล้องวงจรปิดและขอให้เจ้าหน้าที่เปิดดูกล้องวงจรปิดที่จับภาพหน้าห้องผู้ป่วยเอาไว้

ฝู้จิงเหวินโน้มตัวลงมา มือทั้งสองข้างของเขาเท้าอยู่บนโต๊ะ และตั้งใจมองไปยังภาพอย่างใจจดใจจ่อ

จนกระทั่งปรากฏภาพเธอเดินออกมาจากห้องผู้ป่วย หัวใจของเขาแทบตกลงไปที่ตาตุ่ม

หรือว่าเธอจะถือโอกาสตอนที่เขาไม่อยู่นี่ออกไปข้างนอกกัน？

การคาดเดาของเขาเป็นจริงในไม่ช้า เขาคิดไม่ถึงจริงๆว่าเจียงสื้อสื้อจะไม่แม้แต่โทรศัพท์บอกเขาสักคำว่าเธอไปไหน

เขาก้มหน้าลง และพยายามปิดบังความรู้สึกเสียใจนั้นเอาไว้

จนกระทั่งภาพในกล้องวงจรปิดมองเห็นเจียงสื้อสื้อเดินออกจากประตูโรงพยาบาลไป ฝู้จิงเหวินจึงได้ยืดตัวขึ้นและเอ่ยขอบคุณอย่างมีมารยาทก่อนจะเดินจากมา

เขาเดินเหม่อลอยไปจนกระทั่งถึงลิฟต์ แม้แต่ข้างหลังของเขามีพยาบาลคนหนึ่งเดินตามมาเขาก็ยังไม่รู้สึกตัว

พยาบาลคนนั้นเดินตามเขากลับมายังห้องผู้ป่วยที่ไม่มีใครอยู่สักคน เธอยืนอยู่ด้านนอกและมองเข้าไปด้านในผ่านกระจกตรงประตู

แววตาของเธอมืดมนช่างน่ากลัว เมื่อมองไปเห็นร่างที่เสมือนไร้วิญญาณของเขาแล้ว เธอก็เผยอยิ้มขึ้นตรงมุมปาก

ฝู้จิงเหวินไม่เคยคิดมาก่อนว่าการที่เขาทำดีกับเจียงสื้อสื้อขนาดนี้ แต่ในใจของเธอก็ยังไม่มีที่สำหรับเขาแม้แต่นิดเดียว

สามปีมานี้ เขาปฏิบัติต่อเธอแบบจริงใจตลอดเวลา

แต่เธอไม่รู้ว่าแกล้งโง่หรือโง่จริงๆ เธอมักเมินเฉยต่อการบอกรักของเขาอยู่เสมอ จิ้นเฟิงเฉินเก่งมากจริงๆอย่างนั้นหรือ？

ในใจของเธอนั้น เขาเป็นคนดีมากอย่างนั้นเหรอ？

เขารู้ตัวว่าตนเองไม่ได้เป็นคนที่มีความสามารถมากที่สุด แต่อย่างน้อยเขาก็มีความสามารถเพียงพอที่จะคู่กับเธอได้

อีกทั้งเขายังเป็นคนที่เคยช่วยชีวิตเธอไว้

ต่อให้เธอไม่ชอบเขา และตอนนี้ในหัวใจเธอไม่มีเขา แต่เขาก็ไม่รังเกียจที่จะค่อยๆปลูกฝังความรู้สึกไปด้วยกัน เขาสามารถให้เวลาเธอได้มากตามที่เธอต้องการ

แต่ว่า...... ตั้งแต่ต้นจนจบ เขาแพ้ตั้งแต่จุดเริ่ม

ดวงตาคู่นั้นจ้องไปยังเตียงผู้ป่วย ราวกับว่ามีคนนอนอยู่บนนั้น

บุหรี่ที่อยู่ตรงปลายนิ้วค่อยๆเผาไหม้และมีควันลอยฟุ้ง เขาดูดมันเข้าไปอย่างหนักเป็นบางโอกาส จากนั้นก็ค่อยๆ พ่นควันออกมา

เนื่องจากเขาหันหลังให้กับพยาบาลคนนั้น เธอจึงมองไม่เห็นถึงสีหน้าอารมณ์ของฝู้จิงเหวิน

แต่ดูจากแผ่นหลังก็สามารถเดาได้ว่าตอนนี้อารมณ์เขาไม่ดีแน่

ฝู้จิงเหวินมองไปยังถ้วยเก็บความร้อนที่วางอยู่บนโต๊ะ จากนั้นก็ยิ้มเยาะเย้ยตนเอง

เขาหยิบโทรศัพท์มือถือออกมา และกดเบอร์มือถือลงไป

ท่าทางของเขาช่างรวดเร็ว เห็นได้ชัดว่าเบอร์โทรนั้นเขาจำได้ขึ้นใจ

หลังจากลังเลอยู่ชั่วครู่ในที่สุดเขาก็กดปุ่มโทรออก

โทรศัพท์อีกฝ่ายหนึ่งดังขึ้น จิ้นเฟิงเฉินหรี่ตามองดูโทรศัพท์มือถือที่กำลังส่องสว่างอยู่บนหัวเตียง เป็นโทรศัพท์ของเจียงสื้อสื้อ

เขาไม่ได้แม้แต่จะคิด รีบหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาแล้วกดรับ

เบอร์โทรศัพท์นี้ไม่ได้ทำการบันทึกเอาไว้ เป็นเพียงตัวเลขแปลกหน้า

จิ้นเฟิงเฉินขมวดคิ้วเข้าหากัน ฝ่ายตรงข้ามยังไม่ได้เอ่ยปากพูดอะไรออกมา เขาได้ทักทายก่อนว่า “สวัสดีครับ？”

ฝู้จิงเหวินที่อยู่ในโรงพยาบาล เมื่อเขาได้ยินเสียงตอบรับจากปลายสายก็กำโทรศัพท์เอาไว้แน่น

รออยู่นั่นนานทีเดียวเมื่อเห็นว่าผู้ที่โทรมาไม่ยอมพูดอะไร จิ้นเฟิงเฉินจึงไม่อยากจะอดทนอีกต่อไป