ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 731

บทที่ 731 อย่าก่อความวุ่นวาย

ต่อเนื่องหลายวัน ฝู้จิงเหวินไม่ได้ออกจากบริษัทเลย อยู่ในห้องทำงานตลอด

มองดูข้อเสนอแนวทางที่อยู่ตรงหน้า เขาเพียงรู้สึกว่าน่าปวดหัว แต่ก็ไม่มีวิธี ทำได้เพียงปลุกจิตใจขึ้นมา

เขาจัดการข้อมูลเสร็จก็ไปหาประธานของสองบริษัทด้วยตัวเอง แต่ก็ล้มเหลวทั้งหมด

หลังผ่านบทเรียนการพบกับอุปสรรค ฝู้จิงเหวินเองก็ไม่ใช่คนโง่ เขาสรุปประสบการณ์ของตัวเอง

ในตอนที่มีการเตรียมพร้อมอย่างเต็มที่มากพอ ก็ทำการนัดกับประธานทั้งสองบริษัทอีกครั้ง

แต่ว่า คราวนี้ฝู้จิงเหวินประสบความสำเร็จ แต่ก็ขาดข่ายสื้อลินที่ช่วยอยู่ข้างหลังไม่ได้

หลังจากต่อรองกับพวกเขาสองคน ถึงกลับบ้าน

พอถึงบ้านพ่อฝู้พูดชมอย่างหัวเราะเอิ๊กอ๊าก “จิงเหวินมีหัวด้านธุรกิจที่ไม่เลวนะ พึ่งจะเริ่มดำรงตำแหน่งก็เจรจาได้ตั้งสองออเดอร์ใหญ่ สมกับที่เป็นลูกของพ่อจริงๆ”

พ่อฝู้มองฝู้จิงเหวินอย่างปลื้มอกปลื้มใจ ยิ้มจนปิดปากไม่ได้

หลายวันมานี้เขาไม่ได้ไปบริษัทเลย ให้อำนาจฝู้จิงเหวินไปทั้งหมด

เดิมทีเขาคิดว่าฝู้จิงเหวินจะถอนตัวออกไปกลางคัน ไม่คิดว่านอกจากจะไม่ถอนตัวแล้ว ยังทำผลสำเร็จออกมาได้อีก

เมื่อเผชิญหน้ากับคำชมของพ่อฝู้ ฝู้จิงเหวินรู้สึกเกรงใจอยู่เล็กน้อย เม้มปากและพูดว่า “ก็ไม่มีอะไรครับ แค่รู้สึกว่าทำอันนี้ จริงๆแล้วก็รู้สึกถึงความสำเร็จ”

หลังจากที่ทั้งสองคนพูดคุยกันอยู่บนโซฟาอีกเล็กน้อย โทรศัพท์ของฝู้จิงเหวินก็ดังขึ้นมา เป็นข่ายสื้อลินที่โทรมา

สีหน้าของฝู้จิงเหวินเปลี่ยนไปเล็กน้อย หาข้ออ้างและเดินออกไป

“การร่วมมือกันเรียบร้อยดี หวังว่าคุณฝู้จะไม่ลืมว่าตัวเองรับปากอะไรไว้นะคะ”

เสียงของข่ายสื้อลินที่ดังออกมาจากในโทรศัพท์ เต็มไปด้วยการกล่าวเตือน

ฟังจบ ฝู้จิงเหวินก็กล่าวเตือนเช่นกัน “ตามธรรมชาติแล้วคงไม่ลืม แต่ผมเองก็หวังว่าคุณข่ายสื้อลินจะระวังฐานะของตัวเอง ไม่ต้องมาก้าวก่ายชีวิตของผม”

เขาไม่ชอบที่สุดก็คือการที่คนอื่นมาตัดสินเรื่องของเขา ไม่ว่าจะเป็นพ่อแม่หรือว่าเพื่อน

ยิ่งไม่ต้องพูดถึงคนที่ร่วมมือทางธุรกิจกันอย่างข่ายสื้อลิน

“ไม่มีปัญหาค่ะ งั้นฉันจะตั้งตารอ”

พูดจบ ข่ายสื้อลินก็ตัดสายไปในทันที

ทางด้านเจียงสื้อสื้อร่างกายก็ค่อยๆดีขึ้น ก็เสนอขึ้นมาว่าจะกลับไปทำงานที่บริษัท

เดิมทีฝู้จิงเหวินไม่อยากจะเห็นด้วย ยังไงร่างกายของเธอก็เพิ่งจะกลับมาดี

แต่พอคิดอีกที เดิมทีเขาก็งานยุ่งมาก เวลาที่จะได้เจอเจียงสื้อสื้อก็ยิ่งน้อยลง ให้เธอมาอยู่ที่บริษัทก็ดี จะได้สามารถเจอได้ตลอดและเตือนให้เจียงสื้อสื้อดูแลสุขภาพ มีตรงไหนไม่สบาย ต้องบอกเขาในทันทีอย่างแน่นอน

เห็นเขาระมัดระวังมากมาย ทำเหมือนตัวเธอเป็นตุ๊กตากระเบื้องเคลือบ

เจียงสื้อสื้อกลืนไม่เข้าคายไม่ออก “ร่างกายของฉันดีทั้งหมดแล้ว คุณไม่ต้องเป็นห่วงมากขนาดนั้น ฉันไม่ใช่ว่าแค่ชนก็จะพัง”

คิ้วของจิ้นเฟิงเฉินยังคงขมวดแน่น ก็ไม่รู้ว่ากำลังกังวลอะไร

แต่เขากลับไม่พูดอะไรเลย เจียงสื้อสื้อก็ไม่ถามอะไรมากอีก

หลังจากเจียงสื้อสื้อกลับมาที่บริษัท เลขาก็พบว่า ประธานฝู้ของพวกเขาเปลี่ยนไปจากหลายวันก่อนอย่างชัดเจน

ในตอนที่เพิ่งมาบริษัท ฝู้จิงเหวินเป็นคนบ้างานมากที่สุด

ทุกครั้งเวลาอาหารกลางวันต้องให้กระตุ้น มักจะทานอาหารเที่ยงและเย็นรวมกันเสมอ

แต่ตอนนี้ ห่างเพียงสองชั่วโมงเขาก็จะเงยหน้าขึ้นมาถามประโยคหนึ่ง “สื้อสื้อกำลังทำอะไรอยู่?”

เลขาทำได้เพียงวิ่งไปมาระหว่างแผนกวางแผนและห้องทำงานของประธานอย่างไม่รู้สึกว่าเป็นการรบกวน

บอกกับเขาว่า “คุณสื้อสื้อกำลังเขียนแผนงาน” “คุณสื้อสื้อกำลังร่วมหารือแผนงานกับคนอื่น” จำพวกนี้

ฝู้จิงเหวินที่ได้รับข่าวคราวไม่ค่อยพอใจ ขมวดคิ้วแน่น ไม่ลืมที่จะพูดเตือนเลขาว่า “ให้เขาพักผ่อนด้วย ดื่มน้ำเยอะๆ ช่างเถอะ ฉันไปพูดเอง คุณไปล้างผลไม้มาจานนึง”

เลขา “……”

ความรักทำให้คนเปลี่ยนไปเป็นเช่นนั้นจริงๆ

ในสายตาของพวกเขา ฝู้จิงเหวินคล้ายกับคนรักเมียคนหนึ่ง ชายหนุ่มที่ทำงานได้ยอดเยี่ยมงดงาน