ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 732

บทที่ 732 หวังว่าคุณจะให้ความสำคัญ

จิ้นเฟิงเฉินดูอย่างตั้งใจ ถูกก้อนสีเหล่านั้นทำให้ช็อคจนพูดไม่ออก แต่บนใบหน้าก็ไม่ได้แสดงความรู้สึกอะไรออกมาแม้แต่น้อย

เพื่อไม่ให้กระทบกระเทือนกับความกระตือรือร้นของเด็กน้อย เขาเลยต้องพูดชมอย่างยิ้มๆ “เถียนเถียนเก่งมากเลย พยายามต่อไป ในอนาคตไม่แน่จะได้เป็นจิตรกรตัวน้อย”

ถูกจิ้นเฟิงเฉินชม เถียนเถียนก็กระโดดสูงมากในทันที

เธอชอบให้แด๊ดดี้ชมเธอ

ตอนเย็น เจียงสื้อสื้อวิดีโอคอลมา เถียนเถียนพูดโม้อย่างภาคภูมิใจ “หม่ามี๊คะ วันนี้แด๊ดดี้บอกว่าหนูวาดรูปสวยมาก ในอนาคตเป็นจิตรกรได้”

มองดูรอยยิ้มของลูกสาวเถียนเถียน เจียงสื้อสื้อถามอย่างให้ความสนใจ “จริงหรอคะ? หยิบมาให้หม่ามี๊ดูหน่อย”

ได้ยินดังนั้น ก็ยกของแปลกใหม่ที่ตอนบ่ายเธอวาดขึ้นมาให้เจียงสื้อสื้อดู

หลังจากเจียงสื้อสื่อมองดูก็อดไม่ได้ที่จะกุมขมับ ขออภัยที่เธอตาไม่ถึง ดูไม่ออกจริงๆว่ารูปนี้สวยตรงไหน

จิ้นเฟิงเฉินนั่งลงข้างๆเถียนเถียน ในวิดีโอมีสันกรามที่เป็นเส้นเรียบปรากฏขึ้นมา

ความรู้สึกของเจียงสื้อสื้อยุ่งเหยิง ถึงแม้ว่าจะหล่อมากแค่ไหน พูดโกหกก็ไม่ใช่เรื่องดี

ที่เถียนเถียนวาดสิ่งนั้น ยากที่จะสามารถอธิบายออกมาได้จริงๆ เขายังสามารถชมออกมาได้

นั่งอยู่ในอ้อมกอดของจิ้นเฟิงเฉิน เถียนเถียนพูดด้วยความดีใจ “แด๊ดดี้คะ แด๊ดดี้บอกหม่ามี๊เร็วว่าเถียนเถียนมีพรสวรรค์”

พูดจบ จิ้นเฟิงเฉินและขยี้ผมของเถียนเถียน พูดอย่างเอ็นดูว่า “เถียนเถียนของพวกเราเก่งที่สุด ภายหลังต้องเป็นจิตรกรที่ยอดเยี่ยมอย่างแน่นอน”

เจียงสื้อสื้อที่อยู่ตรงข้าม ทนไม่ได้จริงๆที่จะฟังจิ้นเฟิงเฉินพูดซี้ซั้ว เพียงแค่ตอบอย่างวางตัวไม่ถูก “เป็นแบบนามธรรมหรอ?”

เถียนเถียนไม่รู้ถึงการหยอกล้อในคำพูดของเจียงสื้อสื้อ แค่ทำเหมือนเธอกำลังพูดว่าตัวเองมีพรสวรรค์

วิดีโอถึงท้ายสุด เถียนเถียนง่วงจนสติเลอะเลือน

จิ้นเฟิงเฉินอุ้มเธอไว้ในอ้อมกอด กล่อมเบาๆ

เห็นได้ชัดว่าเป็นชายหนุ่มที่เย็นชาและแข็งกระด้างมาก แต่ตอนกล่อมเถียนเถียนให้นอนหลับสนิทนั้นกลับมีความอดทนมากเป็นพิเศษ

เถียนเถียนยังไม่สามารถแยกออกจากเขาได้ ยื่นมือไปคว้าเสื้อเชิ้ตสีขาวสะอาดของเขาไว้แน่น จับเสื้อเชิ้ตคุณภาพสูงไว้แน่นจนกลายเป็นเหมือนผ้าขี้ริ้ว

เจียงสื้อสื้อมองอย่างรู้สึกเห็นใจ แต่จิ้นเฟิงเฉินไม่แม้แต่จะกะพริบตาเลย

พาเถียนเถียนไปนอนบนเตียง จิ้นเฟิงเฉินกลับมาใหม่อีกครั้ง ก็ได้ยินเจียงสื้อสื้อพูดอย่างขอโทษ “เถียนเถียนสร้างความลำบากให้คุณมากไปแล้ว”

จิ้นเฟิงเฉินจัดเสื้อเชิ้ตที่เป็นรอยยับให้เรียบร้อย สีหน้าอ่อนโยน “ไม่หรอก เธอเชื่อฟังมาก ไม่ลำบาก ขอเพียงแค่เกี่ยวข้องกับคุณ ผมก็จะไม่คิดว่าลำบาก”

เจียงสื้อสื้อส่งเสียงกระแอมออกมาเพื่อปกปิดความทำอะไรไม่ถูกของตัวเอง

ถึงแม้ว่าจิ้นเฟิงเฉินจะพูดอย่างนี้ แต่เธอยังไม่กล้าที่จะเชื่อ

แม้แต่เธอที่เป็นแม่ บางครั้งยังรู้สึกว่าหนูน้อยวุ่นวายมาก

ยกตัวอย่างเช่นตอนจะนอนต้องกล่อมข้อนี้ ไม่ว่ายังก็ไม่มีทางมองข้าม

ในตอนที่ฝู้จิงเหวินถือนมเข้ามานั้น เห็นทั้งสองคนกำลังวิดีโอคอลกัน

ทันใดนั้นในใจก็เกิดความรู้สึกที่ไม่สามารถบรรยายออกมาได้

อดไม่ได้ที่จะกำหมัดแน่น

ความคิดที่อยากจะทำร้ายจิ้นเฟิงเฉินนั้นก็แข็งแกร่งขึ้นมาก

เขาค่อยๆวางนมไว้ที่ประตู จากนั้นก็เดินออกไป

ทั้งสองคนในห้องก็พูดสนทนากันอีก ถึงได้วางสาย

เหลือบมองเวลา เจียงสื้อสื้อพบว่ายังไม่ดึก วางแผนว่าจะไปคุยกับฝู้จิงเหวินเรื่องที่พรุ่งนี้จะต้องเจอจิ้นเฟิงเฉิน

แต่ในตอนที่เธอเดินถึงประตู มองเห็นนมที่อยู่บนพื้น ถึงได้รู้ว่าฝู้จิงเหวินมาแล้ว

งั้นเขาก็คงจะรู้เรื่องที่ตัวเธอและจิ้นเฟิงเฉินวิดีโอคอลกัน

แต่ในเมื่อเขาไม่ได้พูด ตัวเองก็ไม่จำเป็นต้องไปอธิบายอะไร

วันต่อมา เจียงสื้อสื้อไปที่จิ้นกรุ๊ป