ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 733

บทที่ 733 ผมยินดีจะทำทุกอย่างเพื่อคุณ

“จริงๆก็มี” จิ้นเฟิงเฉินพยักหน้าอย่างเคร่งขรึม

เห็นเขาพูดอย่างนี้ เจียงสื้อสื้อกลับถอนหายใจออกมาอย่างโล่งใจ นี่ถึงป็นความสัมพันธ์ที่ร่วมมือกันอย่างปกติสิ

พูดจบ จิ้นเฟิงเฉินก็คีบกระดูกหมูชิ้นเล็กๆไว้ในจานของเจียงสื้อสื้ออีก พูดเสริมว่า “รอทานข้าวเสร็จค่อยกลับไปคุยกันที่ห้องทำงานเถอะ ตอนที่คุณทานข้าวผมไม่อยากให้ต้องแบ่งความสนใจ”

ได้ยินอย่างนั้น เจียงสื้อสื้อก็ไม่ได้พูดอะไรอีก ทานข้าวอย่างสบายใจ

หลังทานข้าวเสร็จ ทั้งสองคนกลับไปที่บริษัท เลขาเอากาแฟมาเสริฟ เจียงสื้อสื้อรู้สึกว่าถึงเวลาที่จะพูดคุยเรื่องธุรกิจแล้ว

แต่ว่า ยังไม่รอให้เธออ้าปาก จิ้นเฟิงเฉินก็พูดขึ้นมาว่า “สำหรับเงื่อนไขที่คุณพูดถึงในแผนงาน ผมรู้สึกว่าทั้งหมดดีมาก ดังนั้นผมยินยอมทั้งหมด”

คำพูดของเขาทำให้เจียงสื้อสื้อตะลึงไปสักพัก มองจิ้นเฟิงเฉินอย่างงงๆและถามกลับไป “ยินยอมทั้งหมด? คุณแน่ใจว่าไม่มีปัญหา?”

เห็นท่าทีงงงวยของเธอ จิ้นเฟิงเฉินรู้สึกว่าน่ารักมาก พยักหน้าตอบรับอย่างไม่ใส่ใจ “ใช่ ยินยอมทั้งหมด”

แต่เจียงสื้อสื้อก็ไม่ใช่คนที่เห็นแต่ประโยชน์ของตัวเองอย่างนั้น ถามอีกครั้งอย่างไม่แน่ใจ “แต่ แต่คุณไม่รู้สึกว่า ……คุณไม่มีอะไรจะเพิ่มเติมหรอ?”

“ไม่มี เงื่อนไขบนนั้นผมยอมรับได้ทั้งหมด”

น้ำเสียงของเขาจริงจังมาก ไม่มีความหมายว่าล้อเล่น เจียงสื้อสื้อไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไรดี

เห็นท่าทางไม่กล้าที่จะเชื่อของเธอ จิ้นเฟิงเฉินขมวดคิ้ว “ทำไม ไม่พอใจ?”

นี่……

เนื้อหาในแผนงานทั้งหมดเป็นสนธิสัญญาที่ไม่เสมอภาค เจียงสื้อสื้อเพียงแค่เอามาจากมุมมองของฝู้กรุ๊ปก่อน

เดิมทีคิดว่าให้จิ้นเฟิงเฉินและเธอมาหารือร่วมกัน แต่คาดไม่ถึงว่าเขาจะเห็นด้วยทั้งหมด

“จิ้นเฟิงเฉิน นี่เป็นโครงการที่ร่วมมือกัน ไม่ใช่การเล่นแบบเด็กๆ ฉันไม่อยากให้คุณเอาความรู้สึกส่วนตัวปนลงไปในนั้น”

ครั้งนี้เธอเรียกชื่อของจิ้นเฟิงเฉินออกมาตรงๆ แสดงอารมณ์ออกอย่างจริงจัง

เธอไม่อยากให้จิ้นเฟิงเฉินเป็นเพราะเธอ ถึงยอมอ่อนข้อให้ฝู้กรุ๊ป ยังไงธุรกิจก็คือธุรกิจ ไม่ใช่พูดคุยเกี่ยวกับความรู้สึก

“ถึงแม้ว่าตอนนี้ไวน์ของไร่องุ่นฝู้ซื่อจะยังไม่ได้มีชื่อเสียงมาก แต่ยอดขายของทุกปีก็น่าชื่นชมมากทีเดียว และยิ่งกว่านั้นที่สวนองุ่นนั้นผมก็ได้เรียนรู้มาหมดแล้ว ผมเชื่อในคุณภาพสินค้าของฝู้กรุ๊ป

สำหรับเพื่อนที่ร่วมลงมือด้วยกัน ผมไม่วางใจใครก็จะไม่ใช้เขา ถ้าจะใช้เขาก็ต้องเชื่อใจ จุดนี้คุณวางใจได้ แผนงานไม่มีปัญหา ผมไม่มีอะไรต้องการเพิ่มเติม”

พูดจบ จิ้นเฟิงเฉินก็ยกกาแฟขึ้นมาดื่ม มองไปทางเจียงสื้อสื้ออย่างน่าสนใจเป็นอย่างมาก

เขาชอบท่าทางของเธอเวลาที่ทำงานอย่างจริงจังที่สุด น่าหลงใหลและยังมีเสน่ห์ในตัว

เห็นเขาพูดอย่างนี้ เจียงสื้อสื้อก็พูดไม่ออกบอกไม่ถูก

“คุณทำธุรกิจกับคนอื่นแบบนี้ไหม? นี่ไม่เหมือนกับราชาที่มีจิตใจที่เด็ดเดี่ยวที่สังคมภายนอกเล่าต่อกันมา พวกเขาล้วนพูดว่าใครก็ไม่ต้องคิดจะเอาเงินสักก้อนในมือของคุณ หรือว่าที่ฉันได้ยินมานั้นเป็นจิ้นเฟิงเฉินตัวปลอม?”

“ไม่ นั้นคือผมจริงๆ ผมทำธุรกิจกับคนอื่น กับคุณไม่เหมือนกัน”

เสียงของจิ้นเฟิงเฉินลดต่ำลงไปชั่วครู่ ดวงตาจ้องมองไปที่เจียงสื้อสื้ออย่างมั่นคง

สายตาที่จริงจังของเขาร้อนแรงมาก เจียงสื้อสื้อหลบหลีกสายตาของเขา ตอบเสียงเบาว่า “มีอะไรไม่เหมือนกัน ทุกคนล้วนเป็นนักธุรกิจ”

พูดถึงตรงนี้เธอก็หยุดไปชั่วคราว ถือโอกาสพลิกแผนงาน ชี้ไปที่หัวข้อด้านบนและพูดว่า “คุณดูตรงนี้ ทั้งหมดไม่เป็นประโยชน์ต่อจิ้นกรุ๊ป ถ้ายังเป็นแบบนี้ต่อไปคุณอาจจะทำธุรกิจขาดทุนได้ คุณคิดว่าไม่เป็นปัญหา?”

จิ้นเฟิงเฉินไม่ได้พูดอีก เพียงแค่เอียงตัวไปด้านหน้า ระยะห่างกับเธอยิ่งใกล้เข้าไปอีก

ลมหายใจที่เต็มไปด้วยฮอร์โมนเพศชายพ่นอยู่บนใบหน้าของเจียงสื้อสื้อ เธอกลั้นหายใจอย่างไม่รู้ตัว

ขังเจียงสื้อสื้อไว้ในอ้อมกอด จิ้นเฟิงเฉินกระซิบที่หูของเธอทีละคำ “ตำแหน่งของคุณในใจของผม เป็นที่หนึ่งไม่เป็นสองรองใคร ดังนั้น ผมยินดีจะทำทุกอย่างเพื่อคุณ

เจียงสื้อสื้อชะงักไป ใบหน้าร้อนแดงขึ้นมาในทันที ร้อนมาก

เงยหน้าขึ้นไปสบตากับดวงตาที่ดำขลับคู่นั้น เจียงสื้อสื้อไม่เพียงแต่ใจลอย

เห็นปฏิกิริยาของเจียงสื้อสื้อ มุมปากของจิ้นเฟิงเฉินก็กระตุกเบาๆ