ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 734

บทที่ 734 อยากหรือไม่อยากให้หม่ามี๊กลับบ้าน

หลังจากตัดสินใจเรื่องการร่วมมือกันแล้ว จิ้นเฟิงเฉินก็พูดเสนอขึ้นมา “ในเมื่อตอนนี้เรื่องงานหาทางออกได้แล้ว จะไปนั่งในบ้านไหม? เถียนเถียนคิดถึงคุณมาก

ได้ยินอย่างนั้น เจียงสื้อสื้อสองจิตสองใจ “คือ……บริษัทฉัน……”

แต่ว่า ไม่รอให้เธอพูดจบ โทรศัพท์ของจิ้นเฟิงเฉินก็ดังขึ้นมา เป็นวิดีโอคอล

จิ้นเฟิงเฉินมองแวบเดียว เป็นเบอร์ในบ้าน ก็รู้ว่าเป็นเถียนเถียนและต้องมีเรื่องอะไรอย่างแน่นอน

แบบนี้ก็ดี เจียงสื้อสื้อมีเหตุผลในการปฏิเสธเขา แต่ไม่มีเหตุผลในการปฏิเสธเถียนเถียน

หลังจากรับโทรศัพท์ จิ้นเฟิงเฉินพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน “มีอะไรครับลูกรัก?”

ใบหน้าไม่มีความสุขของเถียนเถียนเข้ามาใกล้ เบะปากและพูดว่า “แด๊ดดี้คะ มีสีนึงที่หนูและพี่ไม่สามารถผสมออกมาได้ แต่ว่าตุ๊กตาของหนูต้องการสีนี้ แด๊ดดี้กลับมาช่วยพวกเราได้ไหมคะ?”

“อันนี้ได้อยู่แล้ว ใช่แล้ว หนูดูสิข้างๆแด๊ดดี้คือใคร?”

จิ้นเฟิงเฉินพูดและเอียงตัว ปรากฏเป็นเจียงสื้อสื้อออกมาข้างหลังให้เห็น

พอเถียนเถียนเห็นเจียงสื้อสื้อ ถลึงตาโตอย่างตื่นเต้นดีใจทันที มือเล็กๆคว้าโทรศัพท์และพูดว่า “หม่ามี๊ หม่ามี๊กับแด๊ดดี้อยู่ด้วยกัน! เถียนเถียนคิดถึงหม่ามี๊แล้ว!”

เห็นอย่างนั้น จิ้นเฟิงเฉินก็พูดต่อในเวลาที่เหมาะสม “เถียนเถียน หนูอยากหรือไม่อยากให้หม่ามี๊กลับบ้าน?”

“อยากค่ะ!” เถียนเถียนปรบมือเล็กๆและตอบ

จิ้นเฟิงเฉินก็พูดโน้มน้าวต่ออย่างตามขั้นตอน “งั้นถ้าหม่ามี๊ไม่อยากไป เถียนเถียนควรจะทำยังไงหล่ะ?”

เด็กน้อยได้ยินดังนั้น ก็พยายามทำท่าน่าสงสารอย่างน่ารัก “หม่ามี๊ หม่ามี๊มาเถอะ นานแล้วที่หม่ามี๊ไม่ได้เล่นเป็นเพื่อนเถียนเถียน และก็นานแล้วที่ไม่ได้มาหาพี่ชาย พวกเราคิดถึงหม่ามี๊มาก!”

เห็นเด็กน้อยมีท่าทีออดอ้อน ถึงแม้ว่าเจียงสื้อสื้อจะมีความเกรงกลัวอะไรอีก เวลานี้ก็กำจัดทิ้งไปหมดแล้ว

เสี่ยวเป่าที่อยู่ข้างๆก็พูดคล้อยตาม “ใช่แล้วครับ หม่ามี๊ ผมและน้องสาวยังทำของขวัญให้หม่ามี๊ด้วยนะครับ”

“โอเค หม่ามี๊จะไปหาพวกหนู” เจียงสื้อสื้อมองเด็กน้อยทั้งสองในจออย่างเอ็นดู

คุยกับอีกสักพัก ถึงวางสายไปอย่างติดใจ

เจียงสื้อสื้อหันหลังกลับไปมองชายหนุ่มที่อยู่ข้างๆ มองเห็นรอยยิ้มถูกใจในดวงตาของชายหนุ่ม

เธอจนปัญญาอย่างช่วยไม่ได้ และเดินตรงออกไป

จิ้นเฟิงเฉินก็ก้าวเท้ายาวๆ ตามหลังเธอไป

กู้เนี่ยนมองประธานของตัวเองรีบเดินตามออกไป ก็ส่ายหัวอย่างจนปัญญา

พิจารณาจากโลกนี้ความรักนั้นเป็นฉันใด ชายที่มีจิตใจเข้มแข็งกลายเป็นชายที่ลุ่มหลงในความรัก

มาถึงข้างๆรถ จิ้นเฟิงเฉินเปิดประตูข้างคนขับให้เจียงสื้อสื้ออย่างเอาอกเอาใจ

เจียงสื้อสื้อก็ไม่ได้ปฏิเสธ ก็เข้าไปนั่งข้างในอย่างนั้น

พูดแล้วก็แปลก เธอจะไม่นั่งที่นั่งข้างคนขับของฝู้จิงเหวิน เพราะเธอคิดมาโดยตลอดว่าที่นั่งนั้นไม่เหมาะกับเธอ

แต่เวลาเผชิญหน้ากับจิ้นเฟิงเฉิน เธอกลับไม่มีความกังวลแบบนี้ ก็ไม่รู้ว่าทำไม

งงงวยอยู่ในใจ เจียงสื้อสื้อก็หยุดความคิดของเธอ

ไม่นาน รถก็หยุดนิ่งอยู่หน้าประตูบ้านพักตระกูลจิ้น

เห็นเด็กน้อยตัวเล็กหนึ่งใหญ่หนึ่ง กระโดดโผเข้ามาทางเจียงสื้อสื้อ

เจียงสื้อสื้อรีบนั่งยองๆรับพวกเขาไว้ “ช้าๆหน่อย อย่าหกล้มนะ”

คนหนึ่งกอดแขนเธอไว้ อีกคนหนึ่งกระโจนใส่หลังเธอ

บนมือของทั้งสองคนยังมีสีมากมาย ไม่นานก็ทำชุดกระโปรงของเจียงสื้อสื้อเลอะแล้ว

แต่เจียงสื้อสื้อไม่ได้สนใจเลยแม้แต่น้อย มือข้างหนึ่งจูงคนหนึ่งเขาไปในบ้านพัก

จิ้นเฟิงเฉินยืนอยู่ข้างหลังมองไปที่เงาเล็กๆใหญ่ของทั้งสามคนข้างหน้า มุมปากยกขึ้นมีรอยยิ้มที่พึงพอใจ

มีภรรยา ลูกชายคนลูกสาวคน นี่เป็นความหวังที่ใฝ่ฝันแม้ในยามหลับของคนตั้งมากมาย

พอถึงในห้อง เจียงสื้อสื้อถึงรู้ถึงความสามารถในการทำลายของเด็กดื้อทั้งสอง

เดิมทีผนังห้องขาวสะอาด ในตอนนี้โดนเด็กน้อยทั้งสองวาดดอกไม้จนเต็มไปหมดแล้ว