ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 735

บทที่ 735 ราคาหุ้นตก

ฝู้กรุ๊ป

มองหน้าจอโทรศัพท์ที่ดับลงไปแล้ว ฝู้จิงเหวินโยนโทรศัพท์ออกไปอย่างโหดร้าย

ในตอนนี้ ผู้ช่วยถือเอกสารเดินเข้ามา เห็นฝู้จิงเหวินมีท่าทีฉุนเฉียวเช่นนี้ ก็ตกใจกลัวไปชั่วขณะ พูดอย่างเกรงกลัวว่า “ประธานฝู้……นี่คือตารางงานต่อไปครับ”

หันตัวกลับมามองตารางงาน สั่งว่า “งานหลังสองทุ่มยกเลิกให้หมด ฉันมีธุระ”

ผู้ช่วยได้รับคำสั่งก็รีบออกไปทันที เขาไม่ยากได้รับความหายนะ

คิดถึงเจียงสื้อสื้อตอนนี้กำลังมีท่าทีฉันๆคุณอยู่กับจิ้นเฟิงเฉิน ฝู้จิงเหวินก็ไม่สามารถควบคุมอารมณ์ของตัวเองได้

ชัดเจนว่าตัวเองสิ้นเปลืองแรงกายแรงใจก็ไม่สามารถเป็นคนได้รับ จิ้นเฟิงเฉินแค่ปรากฏตัวก็สามารถทำได้อย่างง่ายได้

ไม่ ใครก็ไม่สามารถแย่งเจียงสื้อสื้อไปได้!

หลังจากที่ตัดสินใจอยู่ในใจแล้ว ฝู้จิงเหวินหยิบเสื้อสูทขึ้นมาและลุกออกไป

บ้านพักตระกูลจิ้น

เจียงสื้อสื้อกำลังเล่นอยู่กับลูกทั้งสองอย่างมีความสุข กระโปรงสีขาวบนตัวดูสีเดิมไม่ออกแล้ว

ครั้งนี้เจียงสื้อสื้อปล่อยตามใจตัวเองอย่างไม่ได้เกิดขึ้นบ่อยนัก

เล่นกับลูกๆ ทำให้เธอลืมเรื่องวุ่นวายในชีวิตไปชั่วคราว

เล่นจนเหนื่อยแล้ว เธอและลูกทั้งสองคนนั่งอยู่บนพื้นในลานบ้าน

เงยหน้ามองท้องฟ้า มองภาพพระอาทิตย์ตกดิน

แสงอาทิตย์สาดมาบนตัวของเจียงสื้อสื้อ มีแสงอบอุ่นนุ่มนวลเคลือบอยู่บนผิวของเธอ

ในตอนที่จิ้นเฟิงเฉินเดินมา ก็มองเห็นภาพที่ทั้งสามคนกำลังนั่งอยู่ที่พื้นด้วยกัน

สีหน้าอบอุ่นมากยิ่งขึ้น “อาหารทำเสร็จแล้ว”

“โอเค”

เจียงสื้อสื้อส่งเสียงตอบรับ พาลูกทั้งสองคนลุกขึ้น

หลังจากทานอาหารเย็นเสร็จ เจียงสื้อสื้อก็จะพาเถียนเถียนกลับบ้าน

เสี่ยวเป่าดึงมุมเสื้อของเถียนเถียนไว้ด้วยสีหน้าอาลัยอาวรณ์ พูดอ้อนวอนว่า “หม่ามี๊ครับ น้องไม่ไปได้ไหม? ผมก็ดูแลเธอได้นะครับ”

ดวงตาคู่โตของเถียนเถียนก็เต็มไปด้วยความทำใจไม่ได้ เขย่าข้อมือของเจียงสื้อสื้อ “หม่ามี๊ เถียนเถียนไม่อยากแยกจากพี่ชาย”

เห็นทั้งสองคนมีท่าทีอาลัยอาวรณ์ที่จะจากไป เจียงสื้อสื้อก็ถอนหายใจออกมา “เสี่ยวเป่า ตอนนี้เถียนเถียนต้องกลับบ้านถึงจะถูก แต่ว่า พอมีเวลาหม่ามี๊จะพาเธอมาเล่นกับเสี่ยวเป่า โอเคไหมครับ?”

เสี่ยวเป่าได้ยินอย่างนั้น ปล่อยมือน้อยๆออกไปอย่างเข้าใจ “งั้นโอเคครับ หม่ามี๊ต้องจำไว้ว่าต้องพาน้องมาแน่นอนนะครับ”

“แน่นอน”

พูดจบ เจียงสื้อสื้อก็อุ้มเถียนเถียนขึ้นมา ไปทางจิ้นเฟิงเฉิน “ขอบคุณที่หลายวันมานี้คุณดูแลเถียนเถียน”

“ไม่เป็นไร เป็นหน้าที่ที่ผมควรจะทำอยู่แล้ว” จิ้นเฟิงเฉินพูดอย่างไม่ใส่ใจ

ยังไงเถียนเถียนก็เป็นลูกสาวของผม

ประโยคนี้จิ้นเฟิงเฉินไม่ได้พูดออกมา ตอนนี้ความทรงจำของเธอยังไม่กลับมา จิ้นเฟิงเฉินก็กลัวว่าจะไปกระตุ้นเธอ

วินาทีต่อมา เขาอุ้มเถียนเถียนจากในอ้อมกอดของเจียงสื้อสื้อมาและพูดว่า “ดึกขนาดนี้แล้วคุณอย่าเรียกรถกลับไปเลย ผมจะไปส่งพวกคุณแม่ลูกเอง”

เดิมทีเจียงสื้อสื้ออยากจะปฏิเสธ แต่ยังไม่รอให้เธออ้าปากจิ้นเฟิงเฉินก็เดินไปไกลแล้ว

เถียนเถียนกอดต้นคอของจิ้นเฟิงเฉินอย่างเบิกบานใจ ภาพนี้ทำให้เจียงสื้อสื้อกลืนไม่เข้าคายไปออกไปชั่วขณะ

ถึงตอนนี้ เด็กน้อยคนนี้กลัวว่าจะลืมการมีอยู่ของเธอที่เป็นแม่แท้ๆ

ความเร็วรถของจิ้นเฟิงเฉินไม่เร็วนัก หลังจากนั้นครึ่งชั่วโมงก็ถึงบ้านตระกูลฝู้

ฝู้จิงเหวินที่อยู่ข้างบนมองเห็นรถที่ขับเข้ามา คิ้วขมวดแน่น

วางแก้วไวน์ในมือลง และเดินลงไปข้างล่าง “คุณจิ้น ไม่เจอกันนานนะครับ ขอบคุณมากที่ส่งสื้อสื้อกลับมา”

พูดจบ ฝู้จิลงเหวินก็มาหยุดยืนอยู่ข้างๆเจียงสื้อสื้อ โอบไหล่ของเธอ ลักษณะเป็นเจ้าของ