ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 736

บทที่ 736 โยนความหายนะไปให้คนอื่น

จิ้นเฟิงเฉินไม่ได้พูดอะไร ผ่านไปสักพัก ก็พูดว่า “ให้คนฝ่ายประชาสัมพันธ์สร้างความมั่นคงให้กับผู้บริโภคด้านล่างก่อน บอกพวกเขาว่า พวกเราจะชดใช้ค่าเสียหายให้ตามความเหมาะสมแน่นอน ควรแบกรับความผิดชอบ

นอกจากนี้ เช็คสักหน่อยว่าเกิดความผิดพลาดจากขั้นตอนไหนกันแน่ ไวน์ไม่มีทางที่จู่ๆก็จะมีปัญหาได้ ระวังการเคลื่อนไหวของพนักงานภายในบริษัทด้วย”

“ครับ”

หลังจากกู้เนี่ยนได้รับคำสั่งก็ไปจัดการในทันที

อากาศค่อนข้างน่าอึดอัด มีกลิ่นความน่าอึดอัดใจแผ่กระจายออกมาอย่างเบาบาง

ในเวลานั้น เจียงสื้อสื้อเลิกงานกลับไปถึงบ้าน กำลังถอดรองเท้าอยู่ตรงชั้นวาง โทรศัพท์ในกระเป๋าก็ดังขึ้นอย่างร้องขอชีวิต

เธอพลิกหาโทรศัพท์ พบว่าเป็นผู้ช่วยของตัวเองโทรมา คิ้วคู่สวยขมวดเล็กน้อย

เอาโทรศัพท์มาหนีบข้างหูอย่างไม่ใส่ใจ เจียงสื้อสื้อตอบอย่างเสียงอ่อนเพลีย “อือ? มีอะไร?”

เสียงร้อนรนของผู้ช่วยดังมา “พี่สื้อสื้อ เกิดเรื่องแล้ว พี่รีบเข้าอินเทอร์เน็ตไปดู ไวน์ที่บริษัทของพวกเราและJSกรุ๊ปร่วมมือกันมีรายงานว่ามีปัญหา ตอนนี้ข้างนอกวุ่นวายจนเละเหมือนโจ๊กแล้ว……”

เจียงสื้อสื้อชะงักไปสักพัก ดวงตาคู่นั้นเกิดความสับสนและวุ่นวาย เธอหยิบ

แท็บเล็ตขึ้นมาอย่างมือไม้พันกัน

เพียงเข้าดูในเน็ต ข่าวที่ไวน์ของJSกรุ๊ปทำให้แพ้เข้ามาในสายตาอย่างชัดเจนทันที

ปลายนิ้วสั่นเล็กน้อย ปัดหน้าจอเพื่ออ่านข่าวอย่างละเอียด

สีหน้าของเจียงสื้อสื้อซีดขึ้นมาในทันที เลือดจางลงทีละนิด

“เป็นอย่างนี้ได้ยังไง?”

เธอลุกขึ้นยืน ราวกับว่ามีของทั้งมากและแน่นระเบิดอยู่ในสมอง ทำให้เธอตระหนกวุ่นวายจนทำอะไรไม่ถูก

เรื่องนี้จะเล็กหรือใหญ่ก็ได้ เมื่อภาพลักษณ์ในความคิดและมุมมองของสาธารณชนพังทลายลงมา จัดการไม่ดี บริษัทจะถูกกดด้วยข้อวิจารณ์ของมวลชน

เธอบีบฝ่ามือ เดินวนอยู่ตรงนั้นอย่างกังวล พยายามจะทำให้ตัวเองสงบลง

สมองกำลังแล่นอย่างรวดเร็ว ขั้นตอนไหนกันแน่ที่เกิดข้อผิดพลาด

หลังจากนั้นชั่วประเดี๋ยวเดียว เจียงสื้อสื้อหมุนตัวกลับมาด้วยความเร็ว หยิบโทรศัพท์ขึ้นมา ต่อสายโทรหาฝู้จิงเหวิน อยากจะหาเขาเพื่อปรึกษาแผนรับมือ

โทรศัพท์ดังขึ้นอยู่หลายครั้ง แต่ไม่มีใครรับสาย ในตาคู่นั้นของเจียงสื้อสื้อสะท้อนอารมณ์กระสับกระส่ายออกมา

“ทำไมไม่รับสาย……”

และทางนั้น ฝู้จิงเหวินมองไปที่เครื่องหมายที่เด้งขึ้นมาบนหน้าจอ มีเมฆครึ้มเกิดขึ้นในดวงตา

เขาปล่อยให้โทรศัพท์สั่นอยู่นาน

ในตอนนี้ มีคนเดินเข้ามาจากข้างนอก พูดกับฝู้จิงเหวิน “ประธานฝู้ พวกเราเตรียมพร้อมแล้ว คุณสามารถเตรียมตัวเข้าสถานที่ได้”

นำสายตาที่หยุดอยู่ที่โทรศัพท์กลับมา ฝู้จิงเหวินส่งโทรศัพท์ให้ผู้ช่วยที่อยู่ข้างๆ

ในตอนที่เงยหน้าขึ้นมา สายตาก็เปลี่ยนเป็นมืดและเงียบขึ้นมา เพื่อปกปิดความเยือกเย็นอย่างเด็ดขาด ราวกับว่าตัดสินใจอย่างแน่วแน่แล้ว

เขาพยักหน้าไปทางคนคนนั้น มือของฝู้จิงเหวินวางอยู่บนด้ามจับประตูที่เย็นเล็กน้อย ปลายนิ้วสั่นอยู่ไม่กี่ครั้ง

แต่ว่า ลังเลใจอยู่ชั่วพริบตาเดียว หลังจากสูดหายใจเข้าไปลึกๆ ฝู้จิงเหวินก็เปิดประตู เดินเข้าไป

การปรากฏตัวของเขา ทำให้ทั้งห้องประชุมเดือดพล่านขึ้นมาในทันที

“มาแล้วๆ เร็ว กล้องเตรียมตัว!”

ตามมาด้วยเสียงจ้อกแจ้กจอแจของกลุ่มคน

เสียงของชัตเตอร์กล้องดังขึ้นต่อเนื่องอย่างไม่หยุดหย่อน

นักข่าวมากมายแบกกล้องเบียดเสียดกันเข้ามา แสงแฟลชสาดไปที่ใบหน้าของฝู้จิงเหวิน

“ประธานจิ้น คุณคิดยังไงกับเรื่องที่ไวน์ที่ผลิตจากบริษัทของคุณทำให้คนเกิดอาการแพ้?”