ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 746

บทที่746 รีบไปตรวจสอบ

ที่เขาไม่เข้าใจก็คือทำไมถึงมีพิษพวกนี้อยู่ในตัวเจียงสื้อสื้อได้?

ใครเป็นคนฉีดเข้าไปในตัวเธอ และฉีดตอนไหน?

เรื่องพวกนี้เขาไม่รู้เลย

เพียงแค่คิดว่าเจียงสื้อสื้อจะต้องพบเจอเรื่องพวกนี้ในสถานที่ที่เขาไม่รู้ จิ้นเฟิงเฉินก็กัดฟันกรอด

เขาเดินไปข้างหน้าด้วยใบหน้าสงบ

กู้เนี่ยนที่ตามหลังต้องวิ่งเหยาะๆ เพื่อตามเขาให้ทัน

เมื่อเดินไปถึงมุมมุมหนึ่งกู้เนี่ยนก็ถามดังขึ้น “คุณชายครับ จะทำยังไงต่อไปดีครับ?”

จิ้นเฟิงเฉินไม่หยุดเดินและมุมปากของเขาก็มืดมน “หาให้เจอว่าใครเป็นคนฉีดเชื้อโรคใส่ตัวสื้อสื้อ ฉันต้องการให้มันไม่เหลือชิ้นดี!”

เมื่อได้ยินคำพูดของเขากู้เนี่ยนก็ตกใจ “คุณชายครับ คุณน่าจะรู้ว่าใครเป็นคนทำแล้ว?”

ริมฝีปากบางของจิ้นเฟิงเฉินเปิดออกเล็กน้อยและกัดฟันและพูดสามคำ “ฝู้จิงเหวิน”

พูดแล้ว กู้เนี่ยนก็ไม่ค่อยเข้าใจ

จะเป็นเขางั้นเหรอ? ไม่ใช่ว่าเขารักคุณหญิงหรอกเหรอ ทำไมถึงได้ทำแบบนี้?

เมื่อได้ยิน จิ้นเฟิงเฉินก็อธิบายด้วยสีหน้ามืดมน “ฝู้จิงเหวินสัมผัสกับสื้อสื้อมากที่สุด แถมคนคนนี้ยังทำการวิจัยทางการแพทย์ สื้อสื้อไม่ระวังตัวเมื่ออยู่กับเขา จะวางยาสื้อสื้อง่ายนิดเดียว”

เมื่อพูดแบบนี้กู้เนี่ยนก็รู้สึกว่ามันสมเหตุผลมากๆ

ทันใดนั้นดวงตาอันแหลมคมของจิ้นเฟิงเฉินและพูดขึ้นเสียงเย็น “กู้เนี่ยน รีบไปตรวจสอบ ฝู้จิงเหวินจะต้องมีปัญหาแน่”

“ครับ” กู้เนี่ยนรับคำแต่กลับไม่รีบไป

“ยังมีอะไรอีก?” ใบหน้าของจิ้นเฟิงเฉินเย็นชา

เมื่อมองไปที่หน้าห้องคนไข้ กู้เนี่ยนพูดขึ้นอย่างลังเล “ประธานจิ้น แล้วทางคุณหญิงทางนี้จะทำยังไง?”

โรงพยาบาลไม่เคยมีคนไข้แบบนี้ และไม่รู้จะทำการรักษายังไง แต่จะให้อยู่อย่างนี้ต่อไปโดยไม่ทำอะไรคงไม่ดีแน่

คำพูดของกู้เนี่ยนนั้นมีเหตุผล มุมปากของจิ้นเฟิงเฉินมืดมนเป็นเส้นและสีหน้าของเขาเต็มไปด้วยหมอกควัน

ออร่าของจิ้นเฟิงเฉินในตอนนี้รุนแรงมาก กู้เนี่ยนดูแล้วก็รู้สึกทาบไม่ติด จึงรีบหลบไปแล้วเสนอ “คุณชายครับ ผมมีข้อเสนอสู้ให้ โม่เหยียกลับมาและช่วยรักษาคุณหญิง คนอย่างโม่เหยียทักษะด้านการแพทย์ถือว่าไว้ใจได้”

โม่เหยียเป็นอัจฉริยะในวงการแพทย์และเขาเกือบจะเป็นผู้มีอำนาจในด้านการแพทย์

โรงเรียนแพทย์ชั้นนำทั่วโลกหวังว่าจะเชิญเขาเข้าร่วม

มีเขาออกโรง ย่อมมีความน่าเชื่อถือมากกว่าแพทย์คนอื่น ๆ

ตอนนี้เขาทำงานอยู่ต่างประเทศ แต่จะให้เขากลับมานั้นไม่ยาก แค่โทรไปเท่านั้น

เมื่อคิดถึงโม่เหยียจิตใจที่ไหวหวั่นของจิ้นเฟิงเฉินก็นิ่งแล้วออกคำสั่งกู้เนี่ยน “ดี นายรีบแจ้งให้เขาทราบ ให้เขาวางมือจากงานที่ทำอยู่แล้วรีบกลับมาให้เร็วที่สุด”

“ครับ”

หลังกู้เนี่ยนรับคำสั่งแล้วก็จากไป

จิ้นเฟิงเฉินเดินอยู่ในโถงทางเดินโรงพยาบาลครู่หนึ่งและไม่กลับเข้าไปในห้องคนไข้ในทันที กลับเดินออกมาข้างนอกพิงกำแพงและก้มหน้าสูบบุหรี่มวนหนึ่ง

วงแหวนควันยังคงอยู่รอบตัวเขาราวกับว่ามันเป็นความเศร้าโศกของเขา

เมื่อมองไปที่ท้องฟ้าสีฟ้าอารมณ์ของจิ้นเฟิงเฉินไม่สามารถสงบได้เป็นเวลานาน

บุหรี่มวนหนึ่งหมดไป รอจนกลิ่นบุหรี่จางไป เขาจึงกลับไปที่ห้องคนไข้

เจียงสื้อสื้อฟื้นแล้วในตอนนี้ และมีพยาบาลคนหนึ่งกำลังวัดไข้เธอ

จิ้นเฟิงเฉินเดินมาข้างเธอ พยายามระงับปัจจัยที่โหดร้ายในตัว แต่เจียงสื้อสื้อก็ยังรับรู้ได้

หลังจากพยาบาลออกไปแล้ว เธอก็ถามด้วยความเป็นห่วง “คุณเป็นอะไรคะ อารมณ์ไม่ดีเหรอ?”

จิ้นเฟิงเฉินส่ายหน้าแล้วมองไปที่เจียงสื้อสื้ออย่างลังเล

อารมณ์ที่เลวร้ายของเขา เจียงสื้อสื้อกลับไม่ได้สังเกตเห็น มีเพียงคำพูดตัดพ้อเหมือนเด็ก “ร่างกายฉันล้าจัง รู้สึกเหมือนไปปีนเขาเป็นลูกๆ ทั้ง ๆ ที่ไม่ได้ทำอะไรเลยด้วยซ้ำ ทำไมถึงได้ไม่สบายตัวแบบนี้นะ”