ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 747

บทที่747 จะให้ข่าวรั่วไม่ได้

แม้คำตอบของจิ้นเฟิงเฉินจะเด็ดขาดแต่เจียงสื้อสื้อก็ดูออกบางอย่างจากอารมณ์ที่รุนแรงของเขา

หลังจากเงียบไปสักพักเธอก็พูดนิ่งๆ “ฉันอยากได้ยินความจริง”

เมื่อได้ยินเธอถาม จิ้นเฟิงเฉินก็เงียบไป

เขากำหมัดแน่นแล้วคลาย

หลังจากนั้นไม่นานสีหน้าของเขาก็เจ็บปวดและตอบกลับด้วยน้ำเสียงทุ้ม “หากปล่อยให้แบคทีเรียสร้างทำลายร่างกายคุณ ใช่”

เมื่อได้ยินเช่นนี้หัวใจของเจียงสื้อสื้อก็เย็นชา

เธอนั่งลงบนเตียงอย่างว่างเปล่าจู่ ๆ ก็รู้สึกกระหายน้ำมากและพยายามหาน้ำสักถ้วยที่ข้างเตียง

แต่มือของเธอสั่นมากและไม่สามารถจับถ้วยได้อย่างมั่นคง เกิดเสียงเล็กน้อยและตกลงกับพื้นและแตกเป็นชิ้น ๆ

เศษแก้วที่กระเด็นอยู่บนพื้นก็เหมือนกับเธอ แตกสลาย

เมื่อเห็นเช่นนั้น จิ้นเฟิงเฉินก็ตกใจและจับมือเธอและพูดอย่างร้อนรน “ไม่เป็นไรนะ?”

เจียงสื้อสื้อปล่อยให้เขาจับมันอย่างว่างเปล่า และไม่มีปฏิกิริยาตอบกลับใดๆ

เมื่อเห็นท่าทางตกตะลึงของเธอ จิ้นเฟิงเฉินก็ใจสลาย ลูบใบหน้าของเธอและพูดซ้ำแล้วซ้ำอีก “สื้อสื้อ ไม่เป็นไรนะ ผมจะหาผู้เชี่ยวชาญที่เก่งที่สุดในโลกมากำจัดแบคทีเรียนี้ออกไปจากตัวคุณ เชื่อผมนะ”

เมื่อได้ยินคำพูดของเขาดวงตาของเจียงสื้อสื้อก็กลอกไปมา หลังจากนั้นไม่นานก็ถามด้วยเสียงต่ำ “จริงเหรอคะ?”

“จริงสิ”

จิ้นเฟิงเฉินยืนยันหนักแน่น

“ฉันไม่รู้ว่าทำไมถึงเป็นแบบนี้”

จู่ ๆ เจียงสื้อสื้อก็ปิดใบหน้าของเธอด้วยมือข้างหนึ่งและเสียงของเธอก็สั่นสะท้าน

เธอไม่เข้าใจ เธอก็แค่อยากจะมีชีวิตที่ดี ใช้ชีวิตดีๆ แต่กลับมีคนไม่ยอมปล่อยเธอไป

และมักสรรหาวิธีต่างๆ มาทรมานเธอ

ลักพาตัว อุบัติเหตุ เชื้อโรค...

เรื่องพวกนี้ทรมานเธอจนแทบจะเป็นบ้า

ที่สำคัญคือเธอไม่รู้เลยว่าใครเป็นคนทำ

นี่คือสิ่งน่ากลัวที่สุด

เธอเคยทำเรื่องร้ายแรงอะไรกันแน่งั้นเหรอถึงได้มีคนเกลียดเธอถึงเพียงนี้?

เมื่อรู้สึกว่าอารมณ์ของเจียงสื้อสื้อผิดปกติไป จิ้นเฟิงเฉินยื่นมือออกไปกอดเธอแล้วตบหลังเพื่อปลอบ “ไม่ต้องกลัวนะ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ผมจะอยู่ข้างๆ อยู่เสมอ”

เจียงสื้อสื้อคว้าเสื้อผ้าของเขาแน่นราวกับจับฟางเส้นสุดท้ายและพึมพำ “ขนาดหมอยังไม่มีทางรักษาแล้วคุณจะทำอะไรได้?”

ถึงแม้เธอจะรู้ว่าจิ้นเฟิงเฉินนั้นแข็งแกร่ง แต่เขาก็ไม่ใช่หมอ

จิ้นเฟิงเฉินรับรู้ได้ถึงความว้าวุ่นของเธอในตอนนี้จึงพูดอย่างอ่อนโยน “ผมมีลูกน้องเป็นหมอที่เก่งมาก เขาอยู่ต่างประเทศ ผมให้คนติดต่อเขาแล้ว เดี๋ยวเขาก็กลับมาแล้ว”

“เขารักษาฉันให้หายได้ไหม?” เจียงสื้อสื้อสงสัย

“ได้แน่ ถ้าไม่ได้ ผมก็จะให้หมอที่เก่งที่สุดจากทั่วโลกจัดตั้งทีมเฉพาะกิจ จะต้องรักษาได้แน่ ผมไม่มีทางปล่อยให้คุณจากผมไปหรอก”

คำพูดนี้ จิ้นเฟิงเฉินไม่รู้ว่าปลอบใจเธอหรือปลอบใจตนเองกันแน่

เทียบกันแล้วความว้าวุ่นใจของเจียงสื้อสื้อ ของจิ้นเฟิงเฉินเพิ่มความกลัวเข้าไปด้วย

เขาเคยเสียของรักไปแล้วครั้งหนึ่ง ทำให้เขายิ่งต้องรักษาช่วงเวลานี้ไว้

ตอนนี้เขาหาเธอพบแล้ว เขาจะไม่ปล่อยให้คนอื่นฉกเธอไปอย่างแน่นอน

ต่อให้เป็นเทพแห่งความตายก็ไม่มีวัน!

เจียงสื้อสื้อรู้สึกประทับใจมากเมื่อเขาได้ยินและความอบอุ่นก็ไหลผ่านหัวใจของเธอ

ตอนแรกเธอรู้สึกกลัวมากในใจ แต่หลังจากได้ยินคำพูดเหล่านี้จากจิ้นเฟิงเฉินเธอก็เริ่มกลัวน้อยลง

และอ้อมกอดของเขาอบอุ่นมาก อยู่ในนั้นราวกับว่าไม่ต้องคิดถึงอะไรอีกเลย

ทำให้เธออดไม่ได้ที่ติดความรู้สึกนี้เล็กน้อย

แต่เมื่อคิดถึงความสัมพันธ์ของพวกเขาทั้งคู่ เจียงสื้อสื้อก็ผละออกจากอ้อมกอดของเขา

เมื่อเห็นอ้อมกอดที่ว่างเปล่า แววตาของจิ้นเฟิงเฉินก็เห็นกับได้รับความเจ็บปวด

แต่เขาก็ปกปิดมันไว้อย่างรวดเร็ว

เมื่อเห็นเธอรับปาก จิ้นเฟิงเฉินก็โล่งอก

ตอนนี้เจียงสื้อสื้อต้องอยู่ภายใต้สายตาเขาเท่านั้น เขาถึงจะสบายใจ

หลังจากทั้งสองกลับถึงบ้าน เถียนเถียนกับเสี่ยวเป่าก็ปรี่เข้ามา

เด็กน้อยทั้งสองคนจูงมือของเจียงสื้อสื้อคนละข้างแล้วพาเธอไปที่ห้องอย่างระมัดระวัง

เจียงสื้อสื้อรู้สึกอบอุ่นมาก

ต่อให้ในร่างกายมีเชื้อที่พร้อมจะระเบิดได้ทุกเมื่อ ตอนนี้เจียงสื้อสื้อก็ไม่กลัว

เพราะเธอเชื่อว่าพระผู้เป็นเจ้านั้นยุติธรรม

ตกเย็น ฝู้จิงเฟวินทำงานเสร็จก็โทรกลับไปที่บ้าน

เป็นแม่ฝู้ที่รับสาย “มีอะไรเหรอคะจิงเหวิน?”

“แม่ครับ สื้อสื้อเป็นยังไงบ้าง?” ฝู้จิงเหวินใช้มือเท้าหน้าผากแล้วถาม

สองวันนี้เพราะเรื่องของ JSกรุ๊ป ทำให้เขายุ่งจนไม่สามารถปลีกตัวได้

ไม่ได้ถามไถ่ถึงเจียงสื้อสื้อ และไม่รู้ว่าเธอเป็นยังไงบ้าง

เมื่อได้ยินแม่ฝู้ก็ถามขึ้นอย่างสงสัย “เธอเหรอ เมื่อวานหลังจากพาเถียนเถียนออกไปก็ยังไม่กลับ เธอไม่ได้อยู่กับลูกเหรอ?”

เมื่อพูดจบฝู้จิงเหวินก็อดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้ว

เขาทำโอทีอยู่ออฟฟิศตลอดและไม่เห็นแม้เงาของเจียงสื้อสื้อที่บริษัท

เป็นไปได้ไหมที่เธอไปหาจิ้นเฟิงเฉินอีกแล้ว?

เมื่อคิดถึงความเป็นไปได้นี้ สีหน้าของฝู้จิงเหวินก็ดูน่ากลัว

เมื่อเห็นฝู้จิงเหวินเงียบไปนาน แม่ฝู้ก็ส่งเสียงให้ฝู้จิงเหวิน

“ไม่มีอะไรครับแม่ แค่นี้แหละ”

หลังจากวางสายไปฝู้จิงเหวินก็ทุบโต๊ะ

ผู้ช่วยที่อยู่ด้านนอกได้ยินเสียงก็รีบเข้ามาถามทันที “ประธานฝู้เป็นอะไรครับ? เกิดเรื่องอะไร?”