ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 762

บทที่ 762 เมื่อกี้คืออวดฉันหรอ

ฟังเขาพูดแบบนี้ กู้เนี่ยนก็นับว่าเข้าใจ

คุณชายกำลังวางแผนระยะยาวเพื่อให้ได้รับประโยชน์ที่มากยิ่งขึ้น

ไม่กล้าให้เสียเวลา รีบไปทำในทันที

ทางนี้ เจียงสื้อสื้อคุยกับฟางเสว่มั่นอยู่นาน เจียงสื้อสื้อถึงออกมาจากบ้านพักตระกูลจิ้นอย่างอาลัยอาวรณ์

ในตอนที่เธอกลับถึงบ้านตระกูลฝู้ ก็สองทุ่มแล้ว

ผลักประตูเข้าไป พบว่าทั้งบ้านมืดสลัว เจียงสื้อสื้ออดไม่ได้ที่จะพูดพึมพำกับตัวเอง “ทำไม ในบ้านไม่มีคนอยู่หรอ?”

คำพูดพึ่งจบ ก็ได้ยินเสียง “ปัง” ไฟในห้องรับแขกก็สว่างขึ้น

เห็นเพียง ฝู้จิงเหวินยืนอยู่ไม่ไกลด้วยสีหน้าอึมครึม

เจียงสื้อสื้อเพียงแค่เหลือบตามองไป แต่ไม่ได้สนใจการแสดงออกบนใบหน้าของฝู้จิงเหวิน

หลังจากเธอเปลี่ยนรองเท้าเสร็จ ตั้งใจจะขึ้นข้างบน กลับถูกฝู้จิงเหวินสกัดอยู่ตรงบริเวณบันได ถามว่า “คุณไปไหนมา?”

ฟังท่าทีในคำพูดของฝู้จิงเหวิน เจียงสื้อสื้อก็อดไม่ได้ที่จะอารมณ์ร้อนขึ้นมาเล็กน้อย “ฉันไปหาแม่ฉันมา ทำไม นี่ก็ไม่ได้หรอ?”

ดูคล้ายกับว่าตัวเองเป็นสิ่งของส่วนบุคคลของเขาอย่างนั้น ความรู้สึกแบบนี้ตามความเป็นจริงแล้วทำให้เธอรู้สึกไม่ค่อยสบาย

“หลายวันมานี้ก็อยู่ที่บ้านตระกูลจิ้นใช่ไหม” จิ้นเฟิงเฉินพูดอย่างเย็นๆ

ได้ยินความไม่เชื่อใจและการแสดงความเป็นเจ้าของในคำพูดของเขา เจียงสื้อสื้อก็ปวดหัวขึ้นมา “แล้วยังไงอีก? หรือว่าแม้แต่สิทธิที่ฉันจะไปไหนก็ไม่มีแล้ว?”

ได้ยินอย่างนั้น ฝู้จิงเหวินก็หัวเราะเยาะ มองไปที่มือของเจียงสื้อสื้อแวบหนึ่งและพูดว่า “ผมไม่ได้อยากจะก้าวก่ายเสรีภาพของคุณ ไม่ใช่ว่าผมเคยพูดว่าต้องการให้คุณอยู่ให้ห่างจากเขาหรอ? ทำไมคุณถึงไม่ฟังหล่ะ? คนแบบเขานั้นไม่ใช่คนที่คุณจะสามารถเข้าใกล้ได้”

ตอนที่พูด ลมหายใจของฝู้จิงเหวินมีกลิ่นเหล้า ทะลักไปที่จมูกของเจียงสื้อสื้อ

เจียงสื้อสื้ออดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้ว ผลักเขาออกไปและพูดว่า “คุณดื่มมากไปแล้ว ฉันไม่อยากคุยกับคุณ”

จากนั้นก็จะเดินขึ้นบันไดกลับห้องทันที แต่ว่า ฝู้จิงเหวินกลับก้าวถึงประตูห้องก่อนเธอหนึ่งก้าว

ตวาดออกมาเสียงสูงอย่างควบคุมไว้ไม่ได้ “ผมไม่ได้ดื่มเยอะ! ผมแค่ทนดูท่าทีคลุมเครือของคุณกับเขาไม่ได้! ตอนนี้ผมเป็นว่าที่เจ้าบ่าวคุณ เป็นเวลานานแล้วคุณคิดยังไงกับสังคมภายนอก? คุณทำอย่างนี้กับผมไม่ได้”

ฟังคำพูดจากปากของฝู้จิงเหวิน ในใจของเจียงสื้อสื้อก็ไม่สบาย

เธอพูดกับฝู้จิงเหวินชัดเจนนานแล้ว อย่างชัดเจนแจ่มแจ้ง

ฝู้จิงเหวินเองก็ตอบรับอย่างดี ยกเลิกการหมั้น

ถ้าไม่ใช่เป็นเพราะคิดถึงร่างกายของแม่ฝู้ เดาว่าเธอคงย้ายออกจากบ้านตระกูลฝู้ไปแล้ว

ทำไมตอนนี้ ฝู้จิงเหวินถึงดึงเรื่องงานหมั้นขึ้นมาอีก?

แต่ว่า เห็นท่าทีเมาเล็กน้อยของเขา เจียงสื้อสื้อก็ไม่มีวิธีที่จะโต้เถียงกับเขา เพียงแค่มองเขาอย่างจริงจัง พูดว่า “จิงเหวิน ฉันขอบคุณคุณมากที่ดูแลฉันที่ผ่านมา แต่ว่าขอโทษ ฉันตอบรับความรู้สึกของคุณไม่ได้จริงๆ ขอโทษ……คุณเหมาะสมกับคนที่ดีกว่านี้ ขอว่าอย่ามาเสียเวลากับฉันต่อไปอีกเลย”

พูดจบ เจียงสื้อสื้อก็ไม่สนใจฝู้จิงเหวินที่กระหืดกระหอบอยู่ด้านหลังอีก กลับไปที่ห้องของตัวเอง

ได้ยินเสียงปิดประตูห้องของเจียงสื้อสื้อดังลอยมา สติปัญญาของฝู้จิงเหวินก็

ถอยหลังกลับไปในทันที

เขาถึงคิดได้ว่าเมื่อกี้เขาพูดอะไร

และมีท่าทีตอบโต้กับความหมายในคำพูดของเจียงสื้อสื้อ

คิดไปถึงสายตาเมื่อกี้ของเจียงสื้อสื้อ ในนั้นส่วนมากมีความจำใจอยู่ รวมทั้งหลีกเลี่ยงการจะโต้เถียงกับเขา

อาการเมาของฝู้จิงเหวินสร่างขึ้นในทันที

วันนี้ตอนที่ยังไม่เลิกงาน เขาได้รับสายของแม่ฝู้

แม่ฝู้บอกกับเขา เรื่องที่หลายวันก่อนเจียงสื้อสื้อและเถียนเถียนถูกจิ้นเฟิงเฉินมารับไป

ยิ่งไปกว่านั้น หลายวันมานี้ฝู้จิงเหวินก็ไม่เห็นเจียงสื้อสื้อ ตอนแรกเขาก็ไม่ได้คิดอะไรมาก แต่พอแม่ฝู้พูดแบบนี้ เขาก็ไม่มีทางทนต่อไปได้

เขาแทบอยากจะตบตัวเอง เมื่อกี้ทำไมต้องพูดแบบนั้นออกไป