ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 763

บทที่ 763 เธอเป็นของฉัน

ได้ยินอย่างนั้น จิ้นเฟิงเฉินก็หัวเราะเยาะออกมา “ไม่ต้องถึงกับอวดหรอก ฉันเพียงแค่อยากจะบอกนาย เธอเป็นของฉัน ก็เท่านั้นเอง”

“ไม่ต้องการความหวังดีของนาย ฉันรู้ว่าตัวเองควรจะทำตัวยังไง”

พูดจบ ฝู้จิงเหวินก็ออกไป

แทนที่ถูกดูถูกอยู่ที่นี่ ยังไม่สู้ไปสร้างความวุ่นวายเล็กน้อยให้เขาที่บริษัท

มองหลังของฝู้จิงเหวินที่จากไป มุมปากของฝู้จิงเหวินก็ยกขึ้นเล็กน้อย

ในอีกด้านหนึ่งหลังจากป๋ายหลี่ออกไป ทางกู้เนี่ยนก็แอบส่งคนตามออกไป

ถูกขังมานานขนาดนี้ ได้รับอิสระอีกครั้ง ป๋ายหลี่ดีใจจนน้ำตาแทบจะไหล

ระหว่างทาง เขาติดต่อกับคนที่เคยเป็นสายลับ เพื่อสืบหาร่องรอยของจื่อเฟิง

เขานอนพลิกตัวไปมาตลอดทาง สุดท้าย มาถึงอิตาลี

แต่ว่า สายลับก็ไม่รู้ที่อยู่โดยละเอียดของจื่อเฟิง

ป๋ายหลี่สงสัยว่าสายลับกำลังโกหกเขา แต่ฝั่งตรงข้ามก็แสดงออกอย่างจริงใจ เขาเองก็กำลังหาจื่อเฟิง

ถ้าเกิดว่าหาเจอ จะติดต่อเขาในทันที

ป๋ายหลี่เชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง

แต่ตอนนี้ เขาเป็นเพียงแค่นักโทษคนหนึ่งที่ต้องไถ่โทษความผิด ไม่มีอำนาจอะไรติดตัว ทำได้เพียงเลือกที่จะเชื่อ

ทางด้านนั้น หลังจากนั้นสายลับก็ติดต่อจื่อเฟิง

………

อิตาลี บาร์ระดับไฮเอนด์

ในห้องเพรสซิเดนท์สูทชั้นสอง บนพื้นปูด้วยพรมที่ทอด้วยไหมราคาแพง เฟอร์นิเจอร์ในห้องสวยหรู

ชายหนุ่มจมูกโด่งดวงตาคมลึกคนหนึ่งเอนกายพิงอยู่บนโซฟา ในมือแกว่งแก้วไวน์สีแดงเข้ม

แสงไฟบนศีรษะสะท้อนบนแก้ว ยิ่งแสดงให้เห็นความลึกลับมีเสน่ห์อย่างชัดเจน

เขาเหลือบตาขึ้น มองไปทางหญิงสาวที่อยู่ตรงข้าม พูดว่า “จื่อเฟิง คุณพูดความจริงกับผม ป๋ายหลี่คนนั้น เป็นคนยังไง?”

เสียงเหมือนกับสิ่งของที่แหลมคมขีดข่วนบนกระจก เสียงแหบแห้งมากไม่น่าฟัง

หลังจากจื่อเฟิงคิดอยู่สักพักก็ตอบ “ป๋ายหลี่เป็นคนรอบคอบระมัดระวังตั้งแต่ไหนแต่ไรมา ฝีมือพอๆกับฉัน อย่างอื่นฉันก็ไม่รู้แล้ว”

เธอไม่ได้พูดสถานการณ์ที่แท้จริงของป๋ายหลี่ออกไป เธอเองก็ไม่รู้ว่าตัวเองเกิดความรู้สึกอะไรขึ้นมา

บางทีอาจจะเป็นเพราะเขามาช่วยตัวเธอออกมาอย่างไม่คำหนึ่งถึงอันตราย และอาจจะเป็นเพราะความทรมานใจจากความละอายของเขา

เบอร์เกนเหมือนกำลังคิดอะไรอยู่

ชื่อนี้สำหรับเขาแล้ว ก็ได้ยินมาบ้าง

ในความเป็นจริง สองสามคนที่มักอยู่ข้างๆจิ้นเฟิงเฉินบ่อยๆ เขารู้หมด

เพียงเพราะความสามารถของคนเหล่านั้น ล้วนดูถูกไม่ได้

จะไม่พูดไม่ได้ คนที่ตระกูลจิ้นอบรมเลี้ยงดูออกมา ในขอบเขตของโลกล้วนอยู่บนสุดทั้งนั้น

แต่เขา สามารถดึงจื่อเฟิงเข้ามาได้ ตามธรรมชาติแล้วก็สามารถดึงคนที่สองเข้ามาได้

เบอร์เกนคิดอย่างลำพองใจ ถามออกมาอีกครั้ง “อ่อ งั้นเธอคิดว่า เขาเชื่อได้ไหม?”

ในตอนที่ถามคำถามนี้นั้น เขาจ้องมองไปที่จื่อเฟิง

หลังจากที่เขาช่วยจื่อเฟิงขึ้นมาจากในทะเลนั้น เขา ก็ไม่ได้เตรียมป้องกันเธอเหมือนเมื่อก่อนแล้ว

แต่พึงระวังคนคิดร้ายเรา ในเรื่องสำคัญเหล่านี้นั้น เขายังหวังว่าจะสามารถควบคุมไว้ในมือของตัวเองได้

จื่อเฟิงดูเหมือนไม่ได้ใส่ใจถึงสายตาพินิจพิเคราะห์ของเขา ส่ายหัวพูดว่า “ฉันไม่แน่ใจ”

เบอร์เกนขมวดคิ้วขึ้นมา มองจื่อเฟิงอย่างละเอียดถี่ถ้วน ราวกับว่ากำลังอ่านความหมายในคำพูดของจื่อเฟิง

เขาจิบไวน์เบาๆ ทะลุขอบแก้วที่โปร่งแสง ไล่จับทุกการแสดงสีหน้าท่าทางของจื่อเฟิง

ถูกเขามอง จื่อเฟิงจำใจต้องตอบตามความเป็นจริง “คุณเบอร์เกน ป๋ายหลี่เคยจงรักภักดีต่อจิ้นเฟิงเฉิน เพราะเรื่องของฉันจึงถูกจำคุก ครั้งนี้ถูกปล่อยออกมาอย่างน่าประหลาดใจ ตามลักษณะนิสัยของจิ้นเฟิงเฉินแล้ว นี่คงเป็นไปไม่ได้”

เบอร์เกนยักไหล่ เพื่อบอกใบ้ให้เธอพูดต่อ