ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 764
บทที่ 764 ไม่เป็นไร ผมรอได้
“ผม……ไม่ค่อยดี หลังจากคุณจากไป คุณชายโมโห นำผมไปขัง”
ป๋ายหลี่เหมือนกับว่าไม่อยากทำให้จื่อเฟิงกังวล ไม่นานก็ยิ้มแย้มออกมา “แต่ว่าตอนนี้ไม่เป็นอะไรแล้ว ผมได้เจอคุณอีกแล้ว”
จื่อเฟิงมองด้วยสายตาเยือกเย็น มุมปากกระตุก
เหลือบมองไปเห็นที่ไหล่ของเขาอย่างไม่ตั้งใจ สามารถดูออกว่าในทีแรกเขาโดนลงโทษอะไร
แต่ว่า เธอไม่ได้แสดงออกอะไรมา คนของเหลวสีน้ำตาลในแก้วเบาๆให้เข้ากัน เยือกเย็นจนรู้สึกเย็นชา
ป๋ายหลี่ไม่รู้จะรับมือยังไง ถามอย่างตื่นเต้น “จื่อเฟิง คุณเป็นอะไร เจอผมคุณไม่ดีใจหรอ?”
จื่อเฟิงส่ายหน้า
ป๋ายหลี่ยิ้มออกมา พูดอย่างพึงพอใจ “คุณรู้ไหม ครั้งนี้ผมหาคุณไม่ง่ายเลย สายลับบอกผมก่อนว่าติดต่อคุณไม่ได้ ผมตกใจแทบแย่ ยังคิดว่าคุณเกิดอะไรขึ้น ยังดี ท้ายที่สุดยังหาคุณเจอ”
จื่อเฟิงส่งเสียง “อือ” ออกมาอย่างใจลอย ในใจกำลังไตร่ตรองว่าจะควรจะใช้คำพูดยังไง
ป๋ายหลี่ยังคงตกอยู่ในความตื่นเต้นดีใจเหมือนเดิม ดวงตาคู่นั้นก็กวาดอยู่บนตัวจื่อเฟิงตลอดเวลา มองด้วยความรักใคร่
จื่อเฟิงใจร้อนขึ้นมา วางส้อมลง “คุณกำลังมองอะไร?”
ป๋ายหลี่ตกใจ หลบสายตา “ไม่ ไม่มีอะไร”
เห็นป๋ายหลี่เป็นแบบนี้ อารมณ์ร้อนของจื่อเฟิงก็ไม่รู้ควรจะทำยังไง
หลับตา ใช้น้ำเสียงอ่อนนุ่มพูดว่า “ป๋ายหลี่ อดีตก็ผ่านไปแล้ว คุณรีบกลับไปเถอะ ทำเหมือนไม่เคยมาที่นี่ ฉันก็จะทำเหมือนไม่เคยเจอคุณ ไปเถอะ”
ได้ยินอย่างนั้น ป๋ายหลี่ส่ายหัวอย่างรุนแรง “ไม่ได้ จื่อเฟิง ผมจะไม่จากคุณไป กว่าผมจะออกมาได้นั้นไม่ง่ายเลย คุณอย่าให้ผมไปเลย”
จื่อเฟิงมองออกไปนอกหน้าต่าง ให้ภาพด้านข้างที่ไร้ความรู้สึกกับเขา
“ฉันพูดแล้ว หลังจากนี้ไม่อยากเจออีก คุณไปเถอะ อย่าออกมาปรากฏตัวต่อหน้าฉันไปอีกตลอดกาล”
ป๋ายหลี่มองเธออย่างโศกเศร้า ยื่นมือออกไป ราวกันต้องการจะจับมือของเธอที่วางอยู่บนโต๊ะ
จื่อเฟิงหดมือเข้ามา เพื่อหลีกเลี่ยง
ป๋ายหลี่ที่คว้าอากาศแทบจะวิงวอนขอพูดว่า “จื่อเฟิง ไม่เป็นไร ผมยังเหมือนเมื่อก่อน คุณก็อย่าเปลี่ยนไป ดีไหม?”
“ไม่ดี!” จื่อเฟิงปฏิเสธอย่างเด็ดขาด
พวกเขาไม่มีทางกลับไปเหมือนเมื่อก่อนได้อย่างแน่นอน ป๋ายหลี่ชักช้ายืดยาดอยู่อย่างนี้ น่ารำคาญมาก
ป๋ายหลี่เก็บมือกลับไปอย่างหดหู่ พูดอย่างห่อเหี่ยวว่า “แต่ว่าผมอยากจะอยู่กับคุณ คุณไปที่ไหน ผมก็ไปที่นั่น ผมแค่อยากจะอยากจะอยู่ข้างๆคุณ”
ในที่สุดจื่อเฟิงก็ย้ายสายตาไปไว้บนหน้าของเขา เธอพูดอย่างเยือกเย็น “ที่นี่คืออิตาลี ไม่ใช่ในประเทศ ฉันตัดสินใจแล้วที่จะลืมทุกอย่างในอดีต คุณก็ลืมไปเถอะ”
ได้ยินอย่างนั้น ป๋ายหลี่ก็แสดงท่าทีออกมาในทันที “ไม่ว่าจะเป็นอิตาลีหรือที่ไหน คุณอยู่ที่ไหน ผมก็อยู่ที่นั่น”
เผชิญหน้ากับป๋ายหลี่ที่เป็นอย่างนี้ ทันใดนั้นจื่อเฟิงก็ไม่รู้ว่าควรจะทำยังไงแล้ว
สายตาของเขาร้อนแรงมากเกินไป เหมือนกับว่ามีเพียงแค่เธอคนเดียว
ในใจ ในที่สุดก็เกิดคลื่นขึ้นมา
“คุณ……”
จื่อเฟิงก้มหัวลง กะพริบตาจนขนตากระพือด้วยความเร็ว ความเผด็จการน้อยลงไปเล็กน้อย ท่าทีเขินอายของหญิงสาวเพิ่มขึ้นเล็กน้อย
ป๋ายหลี่มองตาไม่กะพริบ ความรักในดวงตาแทบจะไหลล้นออกมา
สมองของจื่อเฟิงกำลังหมุนไปรอบๆด้วยความรวดเร็ว ความคิดมากมายนับไม่ถ้วนกำลังผสมปนเปกัน ความรู้สึกในตามืดมิดไม่สว่าง สุดท้ายทั้งหมดก็กลับมาเงียบสงบ
“คุณอย่าเสียเวลาอีกเลย”
จื่อเฟิงพูดอย่างไร้ความรู้สึก “ตอนนี้ฉันกลับไปไม่ได้อีกแล้ว แต่คุณ ยังมีอนาคตที่สดใส ดังนั้น ไปเถอะ”
เห็นเธอปฏิเสธ ป๋ายหลี่ส่ายหัวอย่างสุดชีวิต “จื่อเฟิง ผมไม่สนใจอนาคตอะไรทั้งนั้น ผมสนใจแค่คุณ”
คำพูดแบบนี้ มีผู้หญิงแค่ไม่กี่คนที่จะไม่สะเทือนใจ
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！