ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 765

บทที่ 765 ไม่มีจุดจบที่ดี

ป๋ายหลี่มองเธอกิน สีหน้าพอใจเป็นอย่างมาก ส่งกระดาษอะไรให้เธอเสมอๆ ละเอียดรอบคอบมาก

“เอาหล่ะ ฉันกินเสร็จแล้ว คุณไปได้แล้ว”

จื่อเฟิงกินเสร็จก็วางส้อมลง มองตรงไปที่ป๋ายหลี่

“โอเค” แม้ป๋ายหลี่จะไม่อยาก แต่ก็ยังรักษาคำพูด ลุกขึ้นยืนและออกไป

มองภาพของเขาที่จากไป จื่อเฟิงถอนหายใจออกมา และก็ตามออกไป

รถคันหนึ่งที่ประตู รถหรูราคาแพงขับออกไปด้วยความรวดเร็ว

หลังจากป๋ายหลี่แยกกับจื่อเฟิง ก็ไม่ได้ไปไหน เพียงแค่กลับไปที่ที่สองวันมานี้พักอยู่

หลังจากตอนที่เขาพูดว่า “ทำตัวดีๆ” นั้น ทางนั้นจะต้องเริ่มประเมินเขาอย่างแน่นอน

เพื่อที่จะผ่านไปได้อย่างราบรื่น ช่วงนี้เขาจะต้องไม่ออกนอกลู่นอกทาง

เปิดประตู กวาดสายตาไปรอบๆห้องด้วยความบังเอิญ จังหวะการก้าวเดินของป๋ายหลี่หยุดชะงักไป พบว่าผิดปกติในทันที

ในตอนที่ออกไป เขาไม่ได้ดึงผ้าม่านทั้งหมด แต่จงใจทิ้งร่องไว้ แต่ตอนนี้ ผ้าม่านกลับปิดแน่น

ใจของป๋ายหลี่เต้นแรงขึ้นมาในทันที สายตากวาดไปที่ของทั้งหมดในห้อง

จากนั้นเขาก็ดึงประตูในทันที หันหลังและลงไปข้างล่าง เสียงฝีเท้าตึงตึงตึงแสดงความรีบร้อนในใจของเขาตอนนี้อย่างชัดเจน

วิ่งไปถึงที่จอดรถ แม้ว่าจะใจร้อนเหมือนถูกเผา จากนิสัยที่รอบคอบของป๋ายหลี่หลายปีมานี้ ยังคงตรวจสอบรถรอบหนึ่ง

หลังจากยืนยันแล้วว่าไม่มีปัญหา เข้าไปนั่งในรถ เหยียบลงไปที่คันเร่ง รถเหมือนกับลูกศรออกจากสายธนู ขับออกไปอยากรวดเร็ว

ป๋ายหลี่มองไปด้านหลังผ่านกระจกมองหลังอย่างไม่หยุด แต่ว่าด้านหลังว่างเปล่า ทุกอย่างเหมือนปกติ และไม่มีใครไล่ตามมา

หรือว่าเขามั่วไปเอง?

เป็นไปไม่ได้ เขาเคยชินที่ก่อนออกไปจะทิ้งของบางอย่างที่ดูไม่น่าสนใจไว้ เพียงแค่ถูกขยับก็สามารถพบได้ในทันที

วิธีนี้ทดลองมาหลายครั้งยังไงก็ไม่พลาด เพราะเหตุนี้เขาถึงหลีกหนีจากสถานการณ์ที่เสี่ยงอันตรายมาได้หลายครั้ง

ในตอนที่ป๋ายหลี่ช่วยงานจิ้นเฟิงเฉิน ก็เรียนรู้วิธีการหลบซ่อนที่แยบยล ดังนั้นในตอนที่เขาเพิ่งจะมาถึงอิตาลี เคยชินที่จะหาที่อยู่ไว้ให้ตัวเองสามที่

ขับรถมาประมาณครึ่งชั่วโมง มาถึงบริเวณที่ค่อนข้างจะเก่า

ป๋ายหลี่จอดรถเสร็จ ก็เดินไปทางที่อยู่ เสียงของลมที่รวดเร็วและดุดันประชิดเข้าใกล้ด้านหลังของตัวเอง

ตามสัญชาตญาณที่ผ่านมาหลายปีทำให้เขาเอียงตัวในทันที

การกระทำนี้ทำให้เขาหลบไปได้เล็กน้อย แต่ก็ตามมาติดๆ หมัดที่สองก็ทุบเข้ามาที่โหนกแก้มโดยตรง

ป๋ายหลี่เหลือบไปเห็นอีกทางด้านหนึ่ง เงาสูงใหญ่ที่เป็นสีดำเดินมา แอบร้องทุกข์อยู่ในใจ

เขาสะเพร่าเกินไปแล้ว ใช้ทางเดินของคนอื่น

สองคนเขาไม่มีทางรับมือได้ นี่เพิ่มเข้าไปอีกคน หรือว่าวันนี้เขาจะต้องตายอยู่ที่นี่?

คนนั้นเดินเข้ามาด้วยใบหน้าเย็นชา นิ่งอึ้งไปในทันที

“เย่หลิง?!” เขาตะโกนเสียงหลงออกมา

คนในยามมืด ความสนิทสนมที่มีต่อกันไม่ได้มากนัก แต่ต่างฝ่ายต่างรู้จักกัน

ทั้งตัวใส่ชุดสีดำนี้ ชายหนุ่มที่ร่างกายแข็งแรงบึกบึน เป็นคนในยามมืดนี่เอง ชื่อว่าเย่หลิง

สมองของป๋ายหลี่เปลี่ยนทิศทางด้วยความรวดเร็ว พูดอย่างไม่อยากจะเชื่อ “ทำไม?”

เย่หลิงถึงมาปรากฏตัวอยู่ที่นี่ได้ นั่นก็แสดงว่าจิ้นเฟิงเฉินต้องการให้เขาตาย

แต่เขาไม่ใช่ปล่อยเขาแล้วหรอ?

“ทำไม? นายควรจะถามตัวนายเอง คนที่ทรยศหักหลังคุณชาย ไม่มีใครมีจุดจบ

ที่ดีแม้แต่คนเดียว!”

ริมฝีปากที่บางของเย่หลิง พ่นถ้อยคำที่โหดเหี้ยมออกมา

ป๋ายหลี่ได้ยินอย่างนั้น ในใจก็มีความงงงวยใหญ่โตเกิดขึ้นมา “แต่ว่า คุณชายรับปากแล้วว่าจะปล่อยฉันไป?”