ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 767

บทที่ 767 ให้จิ้นเฟิงเฉินลองดู

มือข้างหนึ่งของจิ้นเฟิงเฉินถูกกำเล่นอยู่ ครึ่งกายกำลังพิงหลังเก้าอีกอย่างสบายอกสบายใจ ถามอย่างไม่มีระเบียบวินัยมากว่า “เรื่องอะไร?”

แต่ว่า เผชิญหน้ากับจิ้นเฟิงเฉิน เขาก็ไม่กล้าที่จะบ่น จึงเลือกที่จะพูดสองสามเรื่องที่ต้องเซ็นชื่อโดยด่วน

“พรุ่งนี้เช้าส่งมาก็พอแล้ว”

ฟังน้ำเสียงของจิ้นเฟิงเฉินที่ไม่สนใจเช่นนี้ กู้เนี่ยนก็อดไม่ได้ที่จะคิดไปเองว่า ตระกูลจิ้นเกิดเรื่องอะไรไม่ดีขึ้นรึเปล่า

เหมือนจะเดาความคิดของกู้เนี่ยนออก จิ้นเฟิงเฉินพูดอย่างสบายๆว่า “ออกมาเที่ยวกับเสี่ยวเป่าและเถียนเถียนสองสามวัน ในบริษัทนายดูเพิ่มเติมให้หน่อย”

เจียงสื้อสื้ออดไม่ได้ที่จะมองจิ้นเฟิงเฉิน เดิมเขาก็มีเวลาที่เอาแต่ใจตัวเองแบบนี้

ทางด้านกู้เนี่ยนไม่รู้จะพูดอะไรแล้ว ในสมองมีเพียงคำว่า “ทรราช” เท่านั้น

“ไม่มีอะไรวางแล้วนะ”

ยังไม่รอให้กู้เนี่ยนพูดอะไร จิ้นเฟิงเฉินก็วางสายไปเลย

จิ้นเฟิงเฉินในขณะนี้ ปรารถนาอย่างมากที่จะใช้ชีวิตอย่างเผด็จการต่อไป

เปรียบเทียบกันแล้ววันๆอยู่กับเอกสารที่จืดชืดและเจรจาการประชุม ลูกๆที่น่ารักและเจียงสื้อสื้อที่อ่อนนุ่ม สามารถทำให้เขามีความสุขมากกว่าเป็นธรรมชาติ

อีกทางด้านหนึ่ง ในใจของฝู้จิงเหวินเต็มไปด้วยความหึงหวงและโมโห

สองสามวันมานี้เธอไม่กลับบ้านเลยสักวัน เขารู้ว่าออกไปกับจิ้นเฟิงเฉิน

แต่ว่า ตอนนี้ก็ไม่สามารถทะเลาะกันเธอได้ ทำได้เพียงไปดื่มเหล้าอย่างกลัดกลุ้มใจ

ในบาร์ รินเหล้าเข้าไปในปากทีละคำทีละคำ โดยไม่รู้เนื้อรู้ตัว บนโต๊ะก็มีขวดเปล่ามากมายแล้ว

ในบาร์ที่มีแสงสีมากมาย ฝู้จิงเหวินที่ดื่มเหล้าอย่างกลัดกลุ้มใจอยู่ลำพังก็ได้รับความสนใจจากคนไม่น้อย

เขารูปหล่อดีเลิศ ใบหน้าไม่แสดงอารมณ์อย่างชัดเจน แต่ยิ่งทำให้คนเตรียมพร้อมที่จะลงมือบุก

หญิงสาวไม่น้อยที่อยากจะลองดู พยายามที่จะเข้าใกล้

เพียงแต่ ทุกครั้งที่เข้าไปใกล้ ล้วนแต่โดนฝู้จิงเหวินไล่ไปอย่างไม่เกรงใจเลยแม้แต่น้อย

ทุกคนไม่เต็มใจยอมรับ แต่ก็หมดปัญญา ค่อยๆกระจัดกระจายไป

ผ่านไปสักพัก เงามืดหยุดอยู่บนศีรษะ

กลิ่นน้ำหอมที่หอมหวนคลุ้งไปทั่วปลายจมูก ฝู้จิงเหวินไม่เงยหน้า ทิ้งคำเย็นๆออกมาหนึ่งคำ “ไสหัวไป!”

แต่คนที่มาไม่ได้ถูกทำให้ตกใจและถอยไป แต่กลับนั่งลงข้างๆตัวเขา หยิบแก้วเหล้าในมือเขามา เงยหน้าดื่มรวดเดียวหมด

ฝู้จิงเหวินเงยหน้าขึ้นอย่างโมโห ผลสุดท้ายก็เผชิญกับใบหน้าที่พราวเสน่ห์ของข่ายสื้อลิน

เขาขมวดคิ้ว และไม่อยากให้ความสนใจ

ข่ายสื้อลินเสยผมขึ้น มีเสน่ห์แพรวพราว “หนุ่มหล่อ ดื่มเหล้าคนเดียวมันน่าเบื่อ ฉันดื่มเป็นเพื่อนคุณเอง”

เธอนำแก้วเหล้าที่เมื่อกี้ดื่มจนหมดเทจนเต็มด้วยตัวเอง ส่งให้ริมปากของฝู้จิงเหวิน

ตั้งใจหันด้านที่มีรอยลิปสติกของตัวเอง ให้ตรงกับริมฝีปากของฝู้จิงเหวิน

ฝู้จิงเหวินดันมือของเธอออกไปอย่างรังเกียจ เรียกพนักงานให้เอาแก้วมาใหม่

ในดวงตาของข่ายสื้อลินมีความหดหู่ รีบเก็บมือไปในทันที ดื่มเข้าไปหนึ่งคำ ใบหน้ายิ้มแย้มเหมือนดอกไม้

“ฉันเดาว่า คุณมาดื่มเหล้าที่นี่ ต้องเป็นเพราะความรักกับเจียงสื้อสื้อเกิดปัญหาอย่างแน่นอน”

ฝู้จิงเหวินชำเลืองมองเธออย่างเย็นชา พูดเตือนว่า “เรื่องของฉัน เธอยุ่งให้มันน้อยๆจะดีที่สุด”

ข่ายสื้อลินยักไหล่ พูดอย่างไม่สนใจแม้แต่น้อย “ฉันก็แค่อยากจะช่วยคุณก็เท่านั้น หรือว่าคุณไม่อยากแย่งคนที่รักกลับมา?”

ฝู้จิงเหวินแหงนตามองเธอ

เห็นอย่างนั้น ในใจของข่ายสื้อลินลำพองใจขึ้นมา ปากผู้ชายยิ่งกว่าผีหลอกคน ไม่ผิดจริงๆ

เธอยักคิ้ว มือหยิบแก้วในมือของฝู้จิงเหวินและพูดว่า “ฉันมีวิธีหนึ่ง สามารถช่วยให้คุณแย่งเธอกลับมาได้”

ฝู้จิงเหวินถามอย่างไม่สนใจ “อ่อ วิธีอะไร พูดมาให้ฟังสิ”

“คุณเอาอันนี้ให้เธอกิน รับรองว่าเธอจะให้ในสิ่งที่คุณต้องการ

ข่ายสื้อลินพูดและส่งของห่อหนึ่งให้เขา ยิ้มอย่างลึกลับ