ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 768

บทที่ 768 คนมักจะเห็นแก่ตัว

ตามองสีหน้าของฝู้จิงเหวิน เปลี่ยนเป็นสีดำมืดที่สามารถมองเห็นด้วยตาเปล่า

ข่ายสื้อลินรีบเปลี่ยนหัวข้อสนทนาทันที

“ฉันมีวิธีแล้ว วันเกิดพ่อของคุณไม่ใช่ว่าใกล้จะถึงแล้วหรอ ทำไมไม่ฉวยโอกาสนี้ล่ะ?”

ฝู้จิงเหวินไม่ได้ตอบคำถามของเธอ ไม่ปริปากพูดสักคำ เพียงแต่จ้องมองเธอตรงๆ

ข่ายสื้อลินก็ไม่ได้สนใจ พูดอย่างสนใจแต่เรื่องตัวเอง “พอถึงตอนนั้น พวกคุณจัดงานเลี้ยงให้ใหญ่สักหน่อย เชิญจิ้นเฟิงเฉินมา อย่ามองฉันแบบนั้น ตระกูลฝู้และตระกูลจิ้นเคยไปมาหาสู่กันทางธุรกิจ ถ้าหากว่าเป็นวันเกิดนายท่าน เชิญเขามาก็คงไม่แปลก”

เพื่อช่วงเวลานี้ ข่ายสื้อลินพิจารณาปัญหาทุกๆด้านไว้หมดแล้ว

จนหาช่องโหว่ไม่เจอ

ฝู้จิงเหวินอ้าปาก ไม่พูดอะไรออกมา

ข่ายสื้อลินหัวเราะอย่างน่ารัก พูดต่อว่า “เรื่องราวหลังจากไปที่งานเลี้ยงแล้วคุณไม่ต้องสนใจ ส่งมอบให้ฉันก็พอแล้ว”

ในตอนนี้ แสงไฟในบาร์สว่างวิบวับ เสียงเพลงดังกึกก้องในหู

ใบหน้าด้านหนึ่งของฝู้จิงเหวินอยู่ในเงามืด ข่ายสื้อลินมองเห็นสีหน้าท่าทางของเขาไม่ชัดเจน

ไม่รู้ว่าแท้ที่จริงแล้วเขากำลังคิดอะไรอยู่ แต่ว่าเธอก็ไม่รีบ ถึงอย่างไร ครั้งนี้ก็ไม่มีผลดีสำหรับเขาแม้แต่น้อย

เห็นเขาไม่พูด ข่ายสื้อลินก็เข้าไปใกล้ตัวของเขา แต่ฝู้จิงเหวินแม้แต่ปลายหางตาก็ไม่มองเธอ ยังคงเงียบไม่พูดไม่จา

หลังจากนั้นสักพัก ฝู้จิงเหวินก็ไม่ได้พูดว่าเห็นด้วยกับข้อเสนอของข่ายสื้อลิน

หยิบเสื้อที่วางอยู่บนม้านั่งขึ้น และหมุนตัวเดินออกไป

มองภาพของเขาที่เดินจากไป มุมปากของข่ายสื้อลินก็ปรากฏรอยยิ้มที่ลึกลับออกมาให้เห็น

ผู้ชายคนนี้ไม่มีทางไม่เห็นด้วย คนมักจะเห็นแก่ตัวกันทั้งนั้น

วันต่อมา เจียงสื้อสื้อล้างหน้าบ้วนปากออกมาจากห้องน้ำ หยิบผ้าเช็ดหน้าผืนหนึ่งซับหยดน้ำบนใบหน้า

มีหยดน้ำไหลจากใบหน้าที่ใสสะอาดของเธอ หยุดอยู่ที่บริเวณหลังคอที่สวยงามของเธอ

นอกหน้าต่าง แสงแดดที่อบอุ่นส่องมา

เถียนเถียนยังนอนอยู่ เจียงสื้อสื้อจึงดึงผ้าม่านปิด เพื่อกีดขวางไม่ให้แสงส่องเข้ามา

ทันใดนั้นโทรศัพท์ที่อยู่บนหัวเตียงก็สั่นขึ้นมา เจียงสื้อสื้อรีบเดินไป

หลังจากเห็นชื่อคนที่ติดต่อมานั้น ก็ขมวดคิ้วขึ้นมาเล็กน้อย หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาและเดินออกไประเบียงด้านนอก

เธอกดรับสาย พูดด้วยน้ำเสียงต่ำกับทางนั้นไป “มีอะไร?”

เช้าขึ้นมา เสียงยังไม่เปิดทั้งหมด น้ำเสียงมีความอ่อนเพลีย

ทางด้านฝู้จิงเหวินแววตาเป็นประกายเล็กน้อย หลังจากนั้นก็ตอบ “อือ” เบาๆ

ฝู้จิงเหวินพิงราวจับ พูดอย่างไม่อ้อมค้อม “สื้อสื้อ ใกล้จะถึงวันเกิดของคุณพ่อแล้ว”

เจียงสื้อสื้อได้ยินดังนั้น ก็ชะงักไป นึกถึงวันที่ ก็คิดถึงเรื่องนี้ขึ้นมาได้ในทันที

ไม่รอให้เจียงสื้อสื้อพูดอะไร ฝู้จิงเหวินก็ถามขึ้นมาก่อน

“วันเกิดครั้งนี้ ผมอยากจะจัดให้พ่ออย่างยิ่งใหญ่ คุณจะกลับมาด้วยกันไหม?”

เจียงสื้อสื้อพยักหน้า ตอบไปอย่างไม่ลังเลแม้แต่น้อย

“อือ ฉันจะกลับไปช่วย”

ในสามปีมานี้ แม่ของฝู้จิงเหวินนับว่าดูแลเอาใจเธออย่างดี

โดยเฉพาะพ่อฝู้ ไม่เพียงแต่สอนให้รู้หลักการมากมายในชีวิต ในการทำงานก็ยังสอนเธออีกมากมายหลายอย่าง

ถึงวันเกิดของท่าน เธอไม่มีเหตุผลอะไรให้ปฏิเสธอยู่แล้ว

ได้ยินคำตอบของเจียงสื้อสื้อ สีหน้าของฝู้จิงเหวินก็ไม่ได้ดีใจมากนัก

ถึงอย่างไร ลักษณะนิสัยของเจียงสื้อสื้อเขาก็รู้เป็นอย่างดี

แต่พอนึกถึงแผนการของข่ายสื้อลิน กลับรู้สึกกังวลใจเล็กน้อย