ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 770

บทที่ 770 ผมมาเพื่อคุณ

อาจเป็นออร่าที่รุนแรงของจิ้นเฟิงเฉินทำให้คนไม่มีทางที่จะไม่สนใจได้ คนในงานไม่นานก็สนใจถึงการมีอยู่ของเขา เปลี่ยนเป็นคึกคักเจี๊ยวจ๊าวขึ้นมาในพริบตาเดียว

“จิ้นเฟิงเฉิน? ประธานของJSกรุ๊ป? ทำไมเขาถึงมา? เขาไม่ใช่ประกาศมาตลอดว่าจะไม่เข้าร่วมงานเลี้ยงแบบนี้หรอ?”

“นี่คุณคงไม่รู้ เหมือนกับว่าตระกูลฝู้และประธานจิ้นจะมีมิตรภาพที่ดีต่อกัน นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เข้าร่วมโอกาสแบบนี้ ครั้งที่แล้ว……”

การซุบซิบนินทาแพร่กระจายไปอย่างรวดเร็ว

แต่จิ้นเฟิงเฉินราวกับว่าไม่ได้ยินเสียงเหล่านี้ สายตายังคงค้นหาท่ามกลางหมู่คนอยู่ตลอด

ทันใดนั้น สายตาของเขาก็หยุดชะงักอยู่ที่ทิศทางหนึ่ง

สายตาค่อยๆเปลี่ยนเป็นอ่อนโยนขึ้นมา

เจียงสื้อสื้อกำลังพูดคุยอยู่กับแขก รู้สึกได้ว่าทางประตูทางเข้าเกิดความวุ่นวาย จึงเดินไปตรวจดู

คาดไม่ถึงว่า จะปะทะเข้าด้วยกันกับสายตาของจิ้นเฟิงเฉิน

เธองงงันอยู่ที่เดิมทันที มีสีหน้าไม่อยากจะเชื่อ

จิ้นเฟิงเฉินยิ้มที่มุมปาก ค่อยๆเดินมาทางเจียงสื้อสื้อ

“คุณ คุณมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง?”

คนมาถึงตรงหน้า เจียงสื้อสื้อรู้สึกไม่กล้าที่จะเชื่อ มีสีหน้าประหลาดใจปรากฏออกมาให้เห็น

ครั้งนี้เธอไม่ได้รับผิดชอบรายชื่อแขก ดังนั้นจึงไม่รู้ว่าจิ้นเฟิงเฉินก็ถูกเชิญมา

ตอนนี้มองเห็นเขาเดินผ่านคนมา การเต้นของหัวใจก็อดมาได้ที่เต้นเร็วขึ้นมาอย่างอิสระเต็มที่ แก้มรู้สึกร้อนเล็กน้อย

จิ้นเฟิงเฉินไม่ตอบและยังย้อนถาม เลิกคิ้วขึ้นเบาๆ “แปลกใจไหม? ผมมาเพื่อคุณ ไม่อย่างนั้นงานเลี้ยงแบบนี้ผมคงขี้เกียจจะเข้าร่วม”

หลายวันแล้วที่เจียงสื้อสื้อไม่ได้เจอจิ้นเฟิงเฉิน ตอนนี้มองเห็นใบหน้าอันหล่อเหลาของเขา ส่วนลึกของหัวใจเหมือนโดนขนนกลูบผ่าน

เธอหลบตาลงเบาๆ ยิ้มอ่อนๆ “แปลกใจมากๆ”

หลังพูดจบ ใบหูก็รู้สึกร้อน จิ้นเฟิงเฉินมองเธอด้วยสายตาที่ยิ่งร้อนแรง

กลัดผมลงไป เลี่ยงสายตาของเขา เจียงสื้อสื้อรีบเปลี่ยนหัวข้อสนทนาทันที “เถียนเถียนกับเสี่ยวเป่าล่ะ?”

จิ้นเฟิงเฉินชี้ไปทางด้านหลังอย่างเหนื่อยหน่าย “กู้เนี่ยนดูอยู่”

เห็นเพียง ด้านหลัง เถียนเถียนกอดเสี่ยวเป่าแรงๆ ดวงตาสองข้างส่องแสง

กู้เนี่ยนกันไม่ให้กลุ่มคนเบียดเสียดโดนพวกเขาอย่างตึงเครียด มีท่าทีจนปัญญาและไม่มีทางเลือก

เจียงสื้อสื้ออดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมาเบาๆ ให้ชายหนุ่มแท้ๆแบบนี้ไปเฝ้าดูแลเด็กน้อยสองคนเป็นไปได้ยากจริงๆ

ทั้งสองคนเคลื่อนย้ายไปทางด้านนั้น ในตอนแรกเจียงสื้อสื้อหลบอยู่ด้านหลังของจิ้นเฟิงเฉิน

แต่สายตาของเสี่ยวเป่าดีจะทำอย่างไรได้ ประเดี๋ยวเดียวก็มองเห็นเจียงสื้อสื้อ

ดึงเถียนเถียนวิ่งตรงมา

เสี่ยวเป่าและเถียนเถียนเห็นเจียงสื้อสื้อก็ตื่นเต้นดีใจมาก ดึงเจียงสื้อสื้อไว้และบอกว่าคิดถึงเธอ

เจียงสื้อสื้อยิ้มอย่างอ่อนโยน ช่วยจัดเสื้อผ้าของพวกเขา

จิ้นเฟิงเฉินถูกลืมไปชั่วขณะ พูดอย่างไม่เต็มใจ “เสี่ยวเป่า หนูพาน้องสาวไปหาเพื่อนเล่นไป หม่ามี๊ของพวกหนูยังจะต้องไปคบค้าสมาคมอีก”

พูดจบยังบอกใบ้ให้กู้เนี่ยนตามพวกเขาไป

ในตอนที่จิ้นเฟิงเฉินตั้งใจจะอ้าปากพูดกับเจียงสื้อสื้อ สายตาก็เหลือบไปเห็นฝู้จิงเหวินและพ่อฝู้เดินมาทางนี้ ก็หยุดสายตาไว้ในทันที

“ประธานจิ้น เป็นเกียรติที่ได้พบกับคุณ เรื่องราวก่อนหน้านี้ ล่วงเกินไปมากแล้ว”

พ่อฝู้ส่งแก้วไวน์มาให้จิ้นเฟิงเฉิน บนหน้ามีความรู้สึกผิดและเสียใจ

เรื่อไวน์ก่อนหน้านี้ ไร่องุ่นฝู้ซื่อใส่ร้ายJSกรุ๊ปทั้งหมด จุดนี้ไร้ความปรานีจริงๆ

สีหน้าจิ้นเฟิงเฉินเฉยเมย พยักหน้าอย่างตามอำเภอใจ พูดอย่างใจกว้าง “ไม่เป็นอะไร ถึงอย่างไรตลาดการค้าก็เหมือนสนามรบ”

ไม่มีเพื่อนตลอดกาล มีแต่ผลประโยชน์ตลอดกาล

สายตาของจิ้นเฟิงเฉินสบตรงกับฝู้จิงเหวินที่อยู่ข้างๆ สายตาของทั้งสองคนมีเจตนาร้ายซึ่งกันและกันแฝงซ่อนอยู่ เพียงแต่ว่าภายนอกไม่ได้แสดงออกมาให้เห็น

ฝู้จิงเหวินหัวเราะเยาะจิ้นเฟิงเฉิน เหยียดหยามเล็กน้อย

เป็นใบหน้าที่แต่งอย่างหน้าจนมองไม่เห็นหน้าเดิม แต่ว่าที่สวยงามนั้นมีความรู้สึกคุ้นเคย ทำให้เขารู้สึกไม่พอใจ

“ไม่เต้น”

ทิ้งประโยคเย็นๆไว้หนึ่งประโยค จิ้นเฟิงเฉินหมุนตัวจะเดินออกไป

แต่ว่า แต่ผู้หญิงคนนั้นพัวพันขึ้นมาอย่างไม่ยอม วิ่งช้าๆตามมาข้างๆจิ้นเฟิงเฉิน

“หนุ่มหล่อ อย่ารีบไปเลย คุณดูการเต้นรำจะเริ่มขึ้นแล้ว คุณก็ถือว่าช่วยเหลือ เป็นคู่เต้นให้ฉันเถอะ คุณคงใจไม่แข็งพอที่จะให้ฉันอยู่คนเดียวบนฟลอร์เต้นรำใช่ไหม ถือว่าขอร้องคุณหล่ะ”

เสียงที่จงใจบีบดังอยู่ในหูของจิ้นเฟิงเฉิน น่าเบื่อมาก

แต่หญิงสาวตะโกนแบบนี้ ดึงดูดความสนใจของคนไม่น้อยในทันที มีคนชี้ๆมาทางนี้

จิ้นเฟิงเฉินรีบจะไปหาเจียงสื้อสื้อ ยังโดนผู้หญิงคนนี้รบกวนให้ว้าวุ่นใจ

คิ้วขมวดในทันที กำลังจะพูดคำดุร้าย กู้เนี่ยนก็พาเด็กน้อยทั้งสองปรากฏตัวขึ้น

ด้านหน้า

จิ้นเฟิงเฉินส่งสายตาบอกใบ้ให้เขา กู้เนี่ยนรับรู้และเข้าใจได้ในทันที

คนหนึ่งเอียงตัว ตั้งใจจะขวางทางผู้หญิงคนนั้นไว้

เสี่ยวเป่าและเถียนเถียนก็ตามีแววมาก ขัดขวางผู้หญิงคนนั้นในการตามจิ้นเฟิงเฉินไป

เถียนเถียนกะพริบตาอย่างไม่รู้อิโหน่อิเหน่ ถามหญิงสาวอย่างจริงจัง “สวัสดีค่ะคุณน้าคนสวย คุณน้ารู้ไหมคะว่าที่ไหนมีขนมหวาน?”

ตามองดูจิ้นเฟิงเฉินยิ่งเดินยิ่งไกล หญิงสาวก็กระทืบเท้าอย่างโมโห

แต่ว่า ตอนว่าตอนนี้ในสถานที่จัดงานเธอก็ทำอะไรเด็กน้อยคนนี้ไม่ได้

หลังจากนั้นเธอก็ชี้มั่วๆไปตรงบริเวณขนมหวาน จากนั้นก็หมุนตัวจากไป

หญิงสาวที่ออกมาจากงานเลี้ยงเดินมาบริเวณที่ลับตาคน กำหมัดแน่นอย่างไม่ยอม

ผู้หญิงที่โผล่ออกมาอย่างกะทันหันก็คือข่ายสื้อลิน

แต่ว่า เธอคิดไม่ถึงว่าจิ้นเฟิงเฉินจะจัดการยากขนาดนี้ แต่อย่างนี้ก็ปลุกความอยากเอาชนะลึกๆของเธอขึ้นมา