ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 771

บทที่ 771 ลอบโจมตี

ในใจกลางงานเต้นรำนี้ ฝู้จิงเหวินรู้สึกได้ว่าเจียงสื้อสื้อเหม่อลอยขณะเต้นรำ

สายตาของเธอมองไปที่จิ้นเฟิงเฉินเป็นครั้งคราว

แววตาของฝู้จิงเหวินก็มืดมนลง เขาพาเจียงสื้อสื้อเต้นหมุนตัวไปหนึ่งรอบ จากนั้นร่างกายที่สูงใหญ่ของเขาปิดกั้นสายตาของเธอไว้อย่างมิดชิด

หลังจากเต้นรำจบไปหนึ่งบทเพลง เจียงสื้อสื้อใช้ข้ออ้างว่าตนเหนื่อยแล้ว และเธอก็ไม่ยอมเต้นต่ออีก

รอยยิ้มปรากฏขึ้นบนใบหน้าของฝู้จิงเหวิน เขาเธอปล่อยให้เธอไปหาลูกทั้งสองคน

หลังจากที่เจียงสื้อสื้อไปแล้ว มือที่อยู่ข้างลำตัวของฝู้จิงเหวินก็บีบมือแน่นขึ้นมาอย่างไม่รู้ตัว รอยยิ้มบนหน้าของเขาได้หายไปในที่สุด

และตอนนี้ข่ายสื้อลินก็เกิดอาการลงแดงขึ้นมา เธอกำลังแอบสูบบุหรี่อยู่ที่มุมทางเลี้ยวของทางเดิน

เสียงเย็นชาดังขึ้นที่ข้างหูของเธออย่างกะทันหัน "นี่หรือแผนที่คุณกล่าว?”

ข่ายสื้อลินถึงกับผงะ และเมื่อเธอเห็นชัดแล้วว่านั่นคือฝู้จิงเหวิน เธอกำลังเตรียมจะหัวเราะและพูดแซวเขา

แต่เมื่อสายตาของเธอได้สัมผัสกับสีหน้าที่เย็นชาของฝู้จิงเหวินที่แปลกไปกว่าปกติ เธอก็หยุดลงทันที

ไม่รู้เพราะอะไร แต่เธอรู้สึกไม่สบายใจเล็กน้อย

ลางสังหรณ์เธอบอกว่า ตอนนี้ฝู้จิงเหวินอารมณ์ไม่ดีอย่างมาก ไม่ใช่เวลาที่จะมาล้อเล่น

เธอไอเบา ๆ ข่ายสื้อลินก็ยิ้มและพูดว่า " จิ้นเฟิงเฉินนั้นจัดการได้ยากกว่าที่ฉันคิด"

เมื่อก่อนข่ายสื้อลินนั้นชนะใจชายผู้ดีมาแล้วนับไม่ถ้วน ด้วยใบหน้าที่งดงามของเธอ

แต่ทั้งจิ้นเฟิงเฉินและชายที่อยู่ตรงหน้านี้ ต่างก็ไม่ยอมลงใจให้กับเธอ

สิ่งนี้ทำให้เธอผิดหวังเล็กน้อย

"ตกลงคุณทำได้หรือไม่?”

ฝู้จิงเหวินหงุดหงิดเล็กน้อย เขาเหล่ตามองไปที่ข่ายสื้อลิน

หลังจากที่เขาจ้องเธอเช่นนี้ มันก็ทำให้ข่ายสื้อลินแข็งข้อขึ้นมา เธอเงยคางขึ้น " ใครบอกว่าฉันทำไม่ได้ ยังไม่เคยมีใครสามารถรอดพ้นฝ่ามือข่ายสื้อลินไปได้! "

ฝู้จิงเหวินมองไปที่เธออย่างเย็นชา และไม่แยแสใดๆ

“ขอให้มันเป็นแบบนั้นจริงๆ แล้วกัน อย่าให้ผมรู้สึกว่าคุณมีแค่หน้าอกแต่ไม่มีสมอง”

คำพูดของเขาเต็มไปด้วยความเยาะเย้ย แต่ข่ายสื้อลินกลับไม่รู้ว่าตนนั้นถูกพูดจาไม่ดีใส่ แต่เธอกลับยิ้มออกมาและพูดว่า "ขอบคุณสำหรับคำชมนะคะ"

ฝู้จิงเหวินไม่แสดงสีหน้าใดๆ ออกมา ปากของเขาบูดบึ้งเป็นเส้นตรง และมีกลิ่นอายที่หนักหน่วงใจเผยออกมาเรื่อยๆ

ข่ายสื้อลินรู้สึกตกใจ เธอยืนตัวตรงทันทีโดยไม่รู้ตัว

เธอลูบผมที่ยุ่งเหยิงไปทัดไว้หลังหู แล้วยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์จากนั้นกล่าวว่า “รอไปก่อน ฉันทำสำเร็จอย่างแน่นอน"

หลังจากพูดจบ เธอก็บิดเอว และจากไปพร้อมสวนรองเท้าส้นสูงเดินอย่างสง่างาม

ณ ห้องจัดเลี้ยง

เจียงสื้อสื้อเช็ดเศษอาหารตรงมุมปากของเถียนเถียนออก และหัวเราะเยาะเธอที่กินมูมมามราวกับลูกแมวหน้าลาย

เถียนเถียนทำปากจู๋และพูดเบา ๆ " เถียนเถียนไม่ใช่ลูกแมวหน้าลายนะ พี่ชายต่างหากที่เป็นลูกแมวหน้าลาย”

วันนี้เสี่ยวเป่าสวมชุดสูทตัวเล็กๆ และจัดทรงผมอย่างเรียบร้อย

แก้มดูนุ่มนิ่ม ตาที่สะอาด เป็นชายหนุ่มน้อยที่เนี๊ยบจริงๆ เลย

ใบหน้าของเขาดูสะอาดสะอ้าน ไม่ได้เป็นเหมือนลูกแมวหน้าลายอย่างที่เถียนเถียนว่า

" หนูเนี่ย กินอะไรเลอะเทอะเอง แล้วยังจะไปว่าพี่ชายอีก หนูดูสิ พี่ชายไม่เลอะเทอะเหมือนหนูเลย”

ขณะที่พูดเจียงสื้อสื้อก็จิ้มไปที่หน้าผากของเถียนเถียนเบาๆ

เถียนเถียนยิ้มอย่างมีความสุข เธอกอดคอของเจียงสื้อสื้อไว้แล้วอ้อนเธอ

จิ้นเฟิงเฉินยืนอยู่ข้างๆ อย่างเงียบ ๆ เมื่อเห็นภาพนี้ แววตาของเขาก็นุ่มนวลขึ้นมาอย่างเหลือเชื่อ

ในงานเลี้ยงนั้น มีสายตาจำนวนมากที่แอบมองมาที่จิ้นเฟิงเฉิน แต่ในแววตาของเขานั้น มีเจียงสื้อสื้อเพียงผู้เดียว

ข่ายสื้อลินยืนอยู่ที่มุมของงานเลี้ยง เธอยิ้มออกมาอย่างเย็นชา

เจียงสื้อสื้อเช็ดทำความสะอาดให้หนูน้อยจนเรียบร้อย แล้วเธอก็ลุกขึ้นยืน แต่ทันใดนั้นโลกก็หมุนขึ้นมา

จิ้นเฟิงเฉินตาไวมือไว รีบคว้าเธอไว้ ในแววตาของเขาเต็มไปด้วยความเป็นห่วง

"เป็นอะไรไปหรือ? "

หลังจากที่เจียงสื้อสื้อยืนได้แล้ว เธอก็กล่าวด้วยความเกรงใจว่า " ไม่เป็นอะไรค่ะ จู่ๆ ก็เวียนหัวขึ้นมานิดหน่อย"

ในเวลาเดียวกัน ท้องของเธอก็ร้องขึ้นมาในช่วงเวลาที่ไม่เหมาะสม

ทันใดนั้นจิ้นเฟิงเฉินก็เข้าใจ และรู้สึกผิดอย่างเงียบๆ ที่ตนนั้นไม่ใส่ใจเธอมากพอ