ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 773

บทที่ 773 เป็นไปไม่ได้ที่จะเป็นเขา

ฝู้จิงเหวินกล่าวอย่างโกรธเคือง รู้สึกว่ามันไม่ยุติธรรม

เจียงสื้อสื้อขมวดคิ้วและไม่อยากฟังฝู้จิงเหวินพูดอีกต่อไป

"โอเคฉันรู้แล้ว แค่นี้แหละ ฉันไปหาเถียนเถียนและคนอื่นๆ ก่อน”

เธอพูดพร้อมกำลังจะจากไป แต่ฝู้จิงเหวินหยุดเธอไว้ และพูดกับเธอด้วยสีหน้าที่เจ็บปวด

“จนถึงตอนนี้แล้ว คุณก็ยังปกป้องเขาอยู่อีกเหรอ?”

เจียงสื้อสื้อหยุดชะงักและส่ายหน้า " ไม่ใช่ แต่สิ่งที่ไม่มีทางที่จะเกิดขึ้นนั้น ฉันไม่เชื่อ"

ไม่รู้ว่าทำไม แต่เธอเชื่อว่า จิ้นเฟิงเฉินจะไม่ทำแบบนี้อย่างแน่นอน

ชายที่ไหนก็มีโอกาสทำแบบนี้ แต่เขาไม่มีทางทำแบบนี้อย่างแน่นอน

“ได้ ถ้าอย่างนั้นผมจะพาคุณไปดู! เมื่อคุณได้เห็นกับตาแล้ว คุณก็จะเชื่อว่าผมไม่ได้โกหก”

มีความไม่เต็มใจและความโกรธเคืองอยู่ในน้ำเสียงของฝู้จิงเหวิน

เจียงสื้อสื้อไม่ได้ขยับตัว เธอลังเลเล็กน้อย " ไม่ไปดีกว่า ถ้าเกิดเขากำลังคุยงานของบริษัทอยู่ล่ะก็....”

ไม่รอให้เธอพูดจบ ฝู้จิงเหวินก็ขัดจังหวะของเธอไว้

"เรื่องงานอะไรกัน คนที่ไปกับเขาคือผู้หญิง! สื้อสื้อ เมื่อไหร่จะเลิกหลอกตัวเองสักที ไปกับผมเดี๋ยวนี้!”

"ฉันไม่อยากไป."

เจียงสื้อสื้อก้าวถอยหลัง เตรียมตัวจากไป

ฝู้จิงเหวินจับข้อมือของเธอไว้ก่อน และพูดกล่อมเธอด้วยเสียงที่อ่อนโยนว่า “ถ้าเกิดว่าเขากำลังคุยเรื่องงานอยู่ ผมจะขอโทษสำหรับคำพูดและการกระทำของผมอย่างแน่นอน แต่ว่าสื้อสื้อ ผมไม่อยากให้คุณถูกปิดบังไว้ เราแค่ไปดู ไม่รบกวนเขาอย่างแน่นอน”

หลังจากชักชวนที่พยายามอย่างมากของฝู้จิงเหวินแล้ว เขาก็รักเจียงสื้อสื้อไปจนได้

เนื่องจากงานเลี้ยงวันเกิดของพ่อฝู้นั้นจัดขึ้นในคฤหาสน์ เพราะฉะนั้นทางเดินไปที่ต่างๆ นั้นค่อนข้างซับซ้อน

ทั้งสองคนออกมาจากห้องโถงจัดเลี้ยง แล้วมองไปที่ทางเดินที่ทอดยาวทั้งสองด้านของคฤหาสน์พวกเขาไม่รู้ว่าควรไปทางไหน

เจียงสื้อสื้อปฏิเสธเขาอีกครั้งขณะที่ยืนอยู่ตรงทางแยก " ช่างมันเถอะ ฉันอยากไปหาเถียนเถียนแล้ว”

แต่ฝู้จิงเหวินจับเธอไว้ไม่ปล่อย เขาพูดอย่างแน่วแน่ว่า " ผมต้องให้คุณเห็นธาตุแท้ของเขาให้ได้”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น เจียงสื้อสื้อก็ไม่รู้จะทำอย่างไร เธอไม่รู้ว่าทำไมฝู้จิงเหวินถึงได้ดื้อรั้นเช่นนี้

หลังจากมองไปรอบ ๆ แล้ว ฝู้จิงเหวินเลือกทิศทางที่จะเดินไป

"เขาเดินไปทางนี้ เราลองไปตามหาดูละกัน"

เจียงสื้อสื้อทำได้แค่ตามเขาไป เธอไม่เต็มใจที่จะทำเช่นนั้น

สิบนาทีต่อมา ทั้งสองไปหาที่ห้องพักรับแขกทุกห้องแล้ว แต่ไม่เจอพวกเขา

ตอนนี้ เจียงสื้อสื้อหมดความอดทนแล้วจริงๆ เธอผลักมือของฝู้จิงเหวินออก และพูดอย่างเคร่งขรึมว่า "จิงเหวิน ไม่ว่าจิ้นเฟิงเฉินจะไปไหนกับใคร ฉันไม่อยากรู้ทั้งนั้น และฉันไม่อยากเสียเวลามาทำอะไรที่มันไม่มีประโยชน์แบบนี้”

ขณะที่เธอพูด เธอก็เตรียมหันไปและจากไป

“สื้อสื้อ กลับไปตอนนี้คุณแน่ใจเหรอว่าคุณจะสบายใจ?”

เสียงทุ้มต่ำของฝู้จิงเหวินดังขึ้น

เขาเดินไปข้างหน้าเจียงสื้อสื้อ ใบหน้าที่หล่อเหลานั้นดูจริงจังเล็กน้อย “ผมแค่ไม่อยากให้คุณโดนทำร้ายก็เท่านั้นเอง”

ฝู้จิงเหวินกำลังจะยื่นมือไปสัมผัสที่ใบหน้าของเธอ แต่เจียงสื้อสื้อกลับหลีกเลี่ยงเขา

ตอนนี้ เจียงสื้อสื้อ รู้สึกหงุดหงิดเล็กน้อย น้ำเสียงของฝู้จิงเหวินแน่วแน่เช่นนี้ ราวกับว่าเขาได้ตัดสินแล้วว่าจิ้นเฟิงเฉินได้ทำอะไรบางอย่างลงไปแล้ว

แต่สิ่งที่เขาพูดนั้นก็มีเหตุผล หากเธอกลับไปตอนนี้ เธออาจจะไม่สบายใจเลยจริงๆ

แม้ว่าเธอจะเชื่อเขามากแค่ไหน แต่ในใจเขาก็ยังคงอ่อนไหวและสงสัย

เธอเดินวนไปมาสองสามก้าว และกล่าวอย่างตั้งใจว่า “ถ้าอย่างนั้นหากันต่อเถิด”

เมื่อเห็นว่าเธอตกลง ฝู้จิงเหวินก็เตือนว่า " คุณสามารถโทรหาเขาได้ ถ้าเขาไม่ยุ่ง เขาจะรับอย่างแน่นอน”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ ดวงตาของเจียงสื้อสื้อก็เป็นประกาย เธอรีบหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาและโทรออกไปยังหมายเลขโทรศัพท์ของจิ้นเฟิงเฉิน

เธอรอคอยที่จะได้ยินเสียงของเขาดังมาจากทางโทรศัพท์

แต่น่าเสียดาย ที่ไม่มีใครรับสายเลยจนโทรศัพท์วางสายโดยอัตโนมัติ