ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 774

บทที่ 774 ใครสั่งคุณมา

ฝู้จิงเหวินหายใจเข้าลึก ๆ สีหน้าของเขาแย่มาก

เมื่อเห็นว่าฝู้จิงเหวินกำลังจะโกรธ บริกรจึงมองทั้งสองด้วยความหวาดกลัว และกล่าวว่า " คุณชายครับ คุณหญิงครับ พวกคุณอย่าทะเลาะกันเลยนะครับ ใจเย็นๆ นะครับ”

ฝู้จิงเหวินไม่ได้สนใจเขา เขากระตุกมุมปากแล้วมองตรงไปที่เจียงสื้อสื้อ และพูดเหมือนอมยิ้ม

" ที่แท้แล้วจิ้นเฟิงเฉินมีน้ำหนักในใจของคุณมากขนาดนี้นี่เอง”

เจียงสื้อสื้อเม้มปากของเธอเบา ๆ โดยไม่รู้ว่าจะพูดอะไร

บรรยากาศนั้นเคร่งขรึมขึ้นมาทันที บริกรมองดูเขาสองคน

และนานกว่าเขาจะพูดออกมาอย่างเบาๆ ว่า " ผมนึกขึ้นมาได้แล้วครับ ด้านในของคุณชายคนนั้นใส่เสื้อเชิ้ตสีเทาควันบุหรี่ไว้ ข้อมูลนี้มีประโยชน์กับพวกคุณไหมครับ"

เจียงสื้อสื้อมองไปที่เขาอย่างกะทันหัน เสื้อเชิ้ตสีเทาควันบุหรี่..... เหมือนกับการแต่งกายของจิ้นเฟิงเฉินเป๊ะเลย

สีของชุดสูทอาจจะชนกันได้ดู แต่ว่าใส่ชนกันทั้งสองชิ้นดูเหมือนว่าความเป็นไปได้มันน่าจะน้อยนะ

ฝู้จิงเหวินมองไปที่เจียงสื้อสื้อที่ประหลาดใจ และถามบริกรด้วยเสียงทุ้มต่ำว่า "แล้วคุณเห็นหรือไม่ว่าพวกเขาไปที่ไหน? "

บริกรส่ายหัว " ผมไม่ทราบจริงๆ ครับ ... "

ขณะที่เขาพูด มีบริกรอีกคนเดินผ่านพวกเขาไป เขารีบเรียกบริกรคนนั้นไว้ถามว่า " คุณเห็นผู้ชายสวมชุดสูทสีเทาเข้มเดินมากับผู้หญิงสุดเซ็กซี่หรือไม่? "

บริกรคนนั้นพยักหน้า "มีอะไรเหรอ? "

"คุณรู้ไหมว่าพวกเขาไปไหน? "

เมื่อได้ยินเช่นนั้น บริกรคนนั้นก็ชี้ไป "ดูเหมือนว่าจะเข้าไปในห้องรับแขกนะ ผมบังเอิญขึ้นลิฟต์ตัวเดียวกับพวกเขา เราลงชั้นเดียวกัน หมายเลขห้องน่าจะเป็น 0921 แต่ผมไม่แน่ใจว่าเป็นคนเดียวกับที่คุณกำลังพูดถึงไหม”

ทุกประโยคที่บริกรพูด ทำให้เจียงสื้อสื้อตัวสั่น

เข้าไปในห้องงั้นหรือ...

ใบหน้าของเธอซีดลง ราวกับว่าเธอไม่มีเลือดไหลเวียนแล้ว

เมื่อเห็นเช่นนี้ ฝู้จิงเหวินก็จับไหล่ของเธอไว้ เพื่อช่วยเธอยืนตรงได้ และพูดข้างหูของเธอว่า "ไปกันเถอะ เราไปดูกันเถอะ"

"ไม่"

เจียงสื้อสื้อส่ายหัวและถอยออกไป เธอกัดริมฝีปากล่างโดยไม่รู้ตัว .

เมื่อเห็นการปฏิเสธในดวงตาของเธอ ฝู้จิงเหวินก็ชักชวนเธอและพูดว่า " สื้อสื้อ มาถึงขั้นนี้แล้ว ไม่เห็นกับตาชัดๆ คุณจะสบายใจหรือ?”

"ไปเถอะ เราไปดูสักหน่อย ไม่มีอะไรหรอก”

“สื้อสื้อ ...”

ไม่ว่าฝู้จิงเหวินจะพูดอะไร เจียงสื้อสื้อก็เอาแต่ส่ายหัว

ในหัวเธอเอาแต่มีคำพูดของบริกรคนนั้นดังขึ้นมา "พวกเขาเข้าไปในห้อง พวกเขาเข้าไปในห้อง ในห้อง ... "

ชายหญิงสองต่อสอง จะเข้าไปทำอะไรในห้อง และยังไปกับผู้หญิงเซ็กซี่อีกด้วย เจียงสื้อสื้อไม่อยากคิดต่อไป

เธอกดหน้าอกของตนไว้ สีหน้าของเธอแย่มาก

เธอเป็นเช่นนี้ ทำให้ฝู้จิงเหวินกังวลเป็นอย่างมาก เขาเอนตัวเข้าไปถาม " สื้อสื้อ คุณเป็นอะไรรึเปล่า? อย่างเก็บไว้คนเดียวนะ"

เจียงสื้อสื้อ ปัดมือของฝู้จิงเหวินออกและหายใจออกยาวๆ แววตาของเธอเต็มไปด้วยปฏิเสธ

“ฉันไม่ไป”

เมื่อเห็น เจียงสื้อสื้อปฏิเสธที่ไป ฝู้จิงเหวินก็รู้สึกกังวลขึ้นมาเล็กน้อย เขากัดฟัน และจงใจพูดกระตุ้น เจียงสื้อสื้อว่า " สื้อสื้อ ที่จริงแล้วคุณเองก็กลัวเหมือนกันใช่ไหม กลัวที่จะเห็นจิ้นเฟิงเฉินอยู่กับผู้หญิงคนอื่น คุณสนใจในตัวเขา”

ถ้า เจียงสื้อสื้อไม่ไปเห็นภาพในห้องนั้นกับตา ความพยายามของเขาก็จะสูญเปล่า

เจียงสื้อสื้อปฏิเสธด้วยใบหน้าที่ขาวซีด ราวกับถูกแทงเข้าที่จุดที่เจ็บปวด

"ฉันไม่ได้เป็นแบบนั้น……"

เธอไม่เชื่อว่า จิ้นเฟิงเฉินเป็นคนแบบที่ฝู้จิงเหวินพูด

เมื่อเห็นว่าวิธีกระตุ้นนั้นมีผล ฝู้จิงเหวินจึงเพิ่มน้ำเสียงของเขาอย่างจงใจ “ถ้าไม่ใช่อย่างนั้น แล้วทำไมคุณถึงไม่ยอมไปดูกับผม?”

เจียงสื้อสื้อกระวนกระวายเล็กน้อย หน้าอกของเธอแน่นมาก เธอปล่อยให้ฝู้จิงเหวินลากตัวเองไป

ขณะนี้ในห้องตรงหัวมุม ข่ายสื้อลินใช้ความพยายามอย่างมากในการลากจิ้นเฟิงเฉินเข้าไปในห้อง

เธอจงใจเปิดประตูไว้ครึ่งหนึ่งเพราะเธอรู้ว่าฝู้จิงเหวินจะพาเจียงสื้อสื้อมา

เธอเดินโซเซและพยุงจิ้นเฟิงเฉินขึ้นไปบนเตียงใหญ่ข้างๆ เธอ

จิ้นเฟิงเฉินหรี่ตา และเผยกลิ่นอายความหนาวเย็นไปทั่วร่างกาย เขาถามด้วยเสียงที่ดุดันว่า “ใครสั่งคุณมา?”

เขามองไปที่ข่ายสื้อลิน โดยไม่มีความสงสารใดๆ เลย ราวกับว่าเขาอาจถูกบีบคอเธอจนตายได้ในวินาทีถัดไป

บรรยากาศนั้นค่อยๆ หยุดนิ่ง และเงียบสนิทราบกับความตาย

ดวงตาสีเข้มของจิ้นเฟิงเฉินตราตรึงด้วยความเศร้าหมองและโกรธเคือง ลมหายใจของเขาดุดันอย่างมาก

ในเวลานี้ข่ายสื้อลินยังคงจมอยู่กับความตกตะลึง ปากของเธอสั่นเล็กน้อย สีหน้าของเธอดูเหลือเชื่ออย่างมาก

"คุณ เพราะอะไรกัน? "

จิ้นเฟิงเฉินทำเสียง “หึ” แล้วมองเธออย่างเหยียดหยาม “อยากถามว่าทำไมฉันถึงไม่เป็นไรงั้นหรือ?”

เขายิ้มอย่างเย็นชา

ก่อนที่ข่ายสื้อลินจะรู้สึกตัว คอบาง ๆ ของเธอก็ถูกบีบ

จิ้นเฟิงเฉินบีบคอแล้วยกเธอขึ้นจากพื้น

ลมหายใจเย็น ๆ ของชายคนนั้นใกล้เข้ามา และข่ายสื้อลินรู้สึกหายใจไม่ออก

ทุกรูขุมขนเปิดออกด้วยความหวาดกลัว

ชายคนนี้เป็นปีศาจชัดๆ!

เขาจะฆ่าเธออย่างแน่นอน

วินาทีต่อมา จิ้นเฟิงเฉินดันข่ายสื้อลินเข้ากับกำแพง เสียงของเขาเย็นเฉียบราวกับน้ำแข็ง “แค่กลอุบายเล็ก ๆ น้อย ๆ ของเธอ เธอคิดว่ามันจะได้ผลกับฉันหรือ? ทางที่ดี เธอพูดออกมาเองจะดีกว่าอย่าบังคับให้ฉันต้องใช้วิธีอื่น”

ยาสลบนี้ ถ้าเทียบกับยาแปลกๆ ที่โม่เหยียชอบคิดค้นออกมา ฤทธิ์ยานี้อ่อนกว่าอย่างมาก

เพื่อป้องกันไม่ให้คนอื่นวางยาเขา โม่เหยียมักจะคิดค้นยาที่ไม่เป็นอันตรายออกมาให้เขา

หลังจากที่ร่างกายสร้างแอนติเจนต้านทานแล้ว อย่างน้อยเขาต้านทานต่อสิ่งพวกนี้ได้ดีกว่าคนปกติทั่วๆ ไป

อย่างน้อยเขาจะไม่เป็นลมไปในทันที

ทันใดที่เขาถูกพ่นยาใส่ เขาก็ตระหนักได้ว่านี่อาจจะเป็นยาสลบ

"เพื่อสืบให้แน่ชัดว่าใครเป็นคนสั่งผู้หญิงคนนี้มา จิ้นเฟิงเฉินจึงถือโอกาสแกล้งว่าตนนั้นสลบไป เพื่อให้เธอระแวงน้อยลง