ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 775

บทที่ 775 ทำอะไรไม่ได้

แต่ว่า ข่ายสื้อลินทำให้เขารู้สึกผิดหวังอย่างมาก

ข่ายสื้อลินมองไปที่จิ้นเฟิงเฉิน และรู้ทันทีว่าเธอไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเขา

อยู่ที่นี่นานไม่ดี!

ข่ายสื้อลินกลอกตาแล้วยกมือขึ้น และทำท่าทางยอมแพ้ สีหน้าของเธอดูหวาดกลัวอย่างมาก ราวกับว่าเธอจะตอบคำถามเขาตามจริง

“ฉันบอกก็ได้ คุณปล่อยฉันก่อน ฉันเจ็บ.....”

เมื่อจิ้นเฟิงเฉินเห็นเช่นนี้ เขาก็ผ่อนแรงตรงมือลง ทันใดนั้นขาของเธอก็ยกขึ้นอย่างแรง และเตะไปที่จิ้นเฟิงเฉิน

เธอถือโอกาสที่จิ้นเฟิงเฉินหลบเธอแล้วหักมือของจิ้นเฟิงเฉินออก แล้วทำท่าสะพานโค้งหลบหนีออกจากมือของจิ้นเฟิงเฉินจนได้

ไม่คาดคิดว่าผู้หญิงคนนี้จะมีฝีมือการต่อสู้ด้วย จิ้นเฟิงเฉินเผลอตัว ปล่อยให้ข่ายสื้อลินหนีไปจนได้

แต่ว่าเขารู้สึกตัวขึ้นมาในทันที เขาวิ่งเข้าไปข้างหน้าอย่างรวดเร็วและคว้าไหล่ของข่ายสื้อลินไว้ได้

เขาไม่ปรานีอีกต่อไป เขาชกไปที่ข่ายสื้อลินอย่างแรง แต่ละหมัดนั้นรุนแรงถึงชีวิต

เมื่อเผชิญกับความแรงของจิ้นเฟิงเฉิน ข่ายสื้อลินรับกำปั้นของจิ้นเฟิงเฉินมาอย่างเต็มๆ สีหน้าของเธอเจ็บปวดอย่างมาก

หลังจากผ่านไปสองสามรอบ เธอเริ่มทนไม่ไหวแล้ว

แต่ละครั้งที่จิ้นเฟิงเฉินออกหมัดนั้นเขาแน่วแน่มาก แต่ละหมัดของเขาถึงแก่ชีวิตได้เลย

บวกกับแรงของชายหญิงที่มีต่างกัน ข่ายสื้อลินไม่ใช่คู่แข่งของจิ้นเฟิงเฉินเลย

แม้ว่าเธอจะหลบหมัดของจิ้นเฟิงเฉินได้ โดยอาศัยความชำนาญของตัวเอง แต่ความเร็วการเคลื่อนที่ของเธอก็ลดลงเช่นกัน

จากนั้น ร่างกายของเธอเริ่มทนไม่ไหว แล้วเผยให้เห็นจุดด้อย

สายลมพัดผ่านผ้าม่าน และเสียงของอากาศที่ผ่านเข้ามานั้น ทำให้บรรยากาศในห้องนั้นหนาวเย็นและเคร่งขรึม

จิ้นเฟิงเฉินอดทนรอโอกาส คราวนี้เขามองเห็นจุดบอดของหารหลีของข่ายสื้อลินแล้ว เขายิ้มมุมปากขึ้นมา

ดวงตาของเขาหดตัวลง เขากวาดขาไปขัดขาของข่ายสื้อลินอย่างแรงและรวดเร็ว

ตอนนี้ข่ายสื้อลินกำลังจะวิ่งไปถึงหน้าประตูแล้ว เธอเหม่อลอยเล็กน้อยขณะที่เธอกำลังจะหนี

เธอไม่สามารถหลบหนีการโจมตีครั้งนี้ของจิ้นเฟิงเฉินได้ เธอจึงทำได้แค่เผชิญกับมันอย่างแข็งแกร่ง

ร่างของเธอกระแทกไปทางประตู ประตูแง้มไว้จึงทำให้ข่ายสื้อลินกลิ้งออกไปข้างนอกในทันที

ร่างกายของเธอกระแทกเข้ากับผนัง กระดูกหลังของเธอส่งเสียงออกมาดังชัด เธอเจ็บปวดอย่างมาก

ณ เวลานั้น ข่ายสื้อลินคิดว่าซี่โครงของเธอคงหักไปแล้ว เธอร้องครวญครางด้วยความเจ็บปวดอยู่บนพื้น

"ซี๊ด……"

ขณะนี้อีกด้านหนึ่งของโรงแรม เจียงสื้อสื้อถูกฝู้จิงเหวินลากมาทางนี้ ซึ่งทำให้เธอรู้สึกอึดอัดมาก

เธอขมวดคิ้ว แล้วดิ้นหลุดจากมือของฝู้จิงเหวิน น้ำเสียงของเธอดูรำคาญเล็กน้อย "ฉันจะกลับไปแล้ว"

เธอพูดพร้อมผลักฝู้จิงเหวินออกไป แล้วเตรียมเดินจากไป

เธอรู้สึกสับสนอย่างมาก

ในแง่หนึ่งเธอรู้สึกว่าไม่ควรสงสัยจิ้นเฟิงเฉิน อีกแง่หนึ่งเธอก็รู้สึกสับสนใจอย่างมาก ...

แต่ทันใดนั้นก็มีเสียงดังมาจากประตูข้างๆ ซึ่งทำให้เจียงสื้อสื้อตกใจอย่างมาก เธอสั่นสะท้านไปทั้งตัว

เธอหันกลับไปมองโดยสัญชาตญาณ และเห็นผู้หญิงคนหนึ่งกระแทกเข้ากับกำแพงอย่างแรง

ผมของเธอกระจัดกระจาย มองไม่เห็นใบหน้า เธอไหลตามกำแพงลงมาแล้วล้มลงกับพื้น ร้องครวญครางด้วยความเจ็บปวด

เจียงสื้อสื้อมองดูภาพนี้ด้วยความสยดสยอง เธออ้าปากค้างเล็กน้อย และไม่รู้ว่าควรทำยังไงดี

เธอก้าวไปข้างหน้าโดยสัญชาตญาณ แล้วยื่นมือออกไปอยากจะพยุงผู้หญิงคนนั้นขึ้นมา

“คุณ ... คุณโอเคไหม?”

เมื่อเห็นข่ายสื้อลิน สีหน้าของฝู้จิงเหวินก็เปลี่ยนไป

เขาตระหนักได้ว่าแผนของพวกเขาล้มเหลวแล้ว

ข่ายสื้อลินจับไหล่ของตนไว้ ใบหน้าของเธอซีดเซียว

เมื่อได้ยินเสียงนี้ เธอก็เงยหน้าขึ้นและเห็นใบหน้าของเจียงสื้อสื้ออย่างชัดเจน เธอจ้องไปที่เธอทันทีแววตานั้นเต็มไปด้วยความอาฆาต

จิ้นเฟิงเฉินไม่อยากสนใจเขา เขาผลักฝู้จิงเหวินออกไปแล้วจะวิ่งตามเธอไป

ฝู้จิงเหวินคว้าจิ้นเฟิงเฉินไว้ทันที

หลังจากถูกฝู้จิงเหวินคว้าไว้คราวนี้ เงาร่างของข่ายสื้อลินก็หายไปจากมุมสุดทางเดินนี้

สีหน้าของจิ้นเฟิงเฉินมืดมนลงทันที เป็นผู้ชายที่ยุ่งมากจริงๆ

เจียงสื้อสื้อยังคงเฝ้าดูสถานการณ์ของจิ้นเฟิงเฉินอยู่เงียบๆ และเมื่อเห็นว่าเขากลับมาก็รู้แล้วว่าเขาจับตัวเธอไว้ไม่ได้

เมื่อมองไปที่สีหน้าที่ดูเหนื่อยล้าของเขา เธอรู้สึกเป็นห่วงขึ้นมาอย่างอดใจไม่ได้

แต่เธอก็ยังเอ่ยปากถามว่า "ผู้หญิงคนนั้นคือ ... "

จิ้นเฟิงเฉินกล่าวอย่างไม่ใส่ใจว่า " เป็นเพียงผู้หญิงที่คิดทำอะไรไม่ดีเท่านั้นเอง”

หัวใจของเจียงสื้อสื้อ กระตุก เมื่อนึกถึงคำพูดก่อนหน้าของฝู้จิงเหวิน เธอชี้ไปที่ห้องนั้นและกล่าวอย่างลังเลว่า "แล้วพวกคุณ ... "

"หลังจากที่เข้ามาแค่สิบกว่านาทีเอง ทำอะไรไม่ได้หรอก"

จิ้นเฟิงเฉินอธิบายให้เจียงสื้อสื้อฟังอย่างจริงจัง พิสูจน์ว่าตัวเองเป็นผู้บริสุทธิ์

พูดไปเขาก็เอามือของเธอมาวางที่คอเสื้อของตน ตรงนี้ยังไม่ถูกปลดกระดุมออก

เมื่อได้ยินเช่นนี้ ใบหน้าของเจียงสื้อสื้อก็แดงขึ้นมาทันที

หูของเธอกลายเป็นสีชมพูจาง ๆ และร้อนขึ้นมาทันที

เมื่อรู้ว่าเขาหมายถึงอะไร เธอจึงโบกมือด้วยความเก้อเขินแล้วปฏิเสธว่า "ฉัน ... ไม่ได้หมายความอย่างนั้น ฉันไม่ได้สงสัยคุณ ... "

เจียงสื้อสื้อรู้สึกพูดอะไรไม่ถูกเมื่อเจอกับสถานการณ์ที่เก้อกระดากเช่นนี้

ฝู้จิงเหวินที่อยู่ด้านข้างมองเห็นทั้งคู่ทำเช่นนี้ แววตาของเขาดูมีความรู้สึกที่ลึกซึ้งบางอย่าง

ขณะที่เขากำลังลากเจียงสื้อสื้อออกมา จิ้นเฟิงเฉินกลับสะดุด ทันใดนั้นเขาก็ล้มเข้าใส่เจียงสื้อสื้อ

เจียงสื้อสื้อกอดจิ้นเฟิงเฉินไว้โดยไม่รู้ตัว ตัวเขาล้มลงบนบ่าของเจียงสื้อสื้อ

เธอรู้สึกหนักที่ไหล่ ลมหายใจของจิ้นเฟิงเฉินสัมผัสกับคอของเจียงสื้อสื้อ ทำให้เจียงสื้อสื้อตกใจอย่างมาก เธอรีบดูว่าเขาเป็นอย่างไรบ้าง “จิ้นเฟิงเฉิน คุณ.........คุณเป็นอะไรไป?”